زن خوب فرمانبر پارسا

زن خوب فرمانبر پارسا شاعر : سعدي کند مرد درويش را پادشا زن خوب فرمانبر پارسا چو ياري موافق بود در برت برو پنج نوبت بزن بر درت چو شب غمگسارت بود در کنار همه روز اگر غم خوري غم مدار خدا را به رحمت نظر سوي اوست کرا خانه آباد و همخوابه دوست به ديدار او در بهشت است شوي چو مستور باشد زن و خوبروي که يک‌دل بود با وي آرام دل کسي بر گرفت از جهان کام دل نگه در نکويي و زشتي مکن اگر پارسا باشد و خوش سخن که آميزگاري بپوشد عيوب زن خوش منش...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

زن خوب فرمانبر پارسا

شاعر : سعدي

کند مرد درويش را پادشا		زن خوب فرمانبر پارسا
چو ياري موافق بود در برت		برو پنج نوبت بزن بر درت
چو شب غمگسارت بود در کنار		همه روز اگر غم خوري غم مدار
خدا را به رحمت نظر سوي اوست		کرا خانه آباد و همخوابه دوست
به ديدار او در بهشت است شوي		چو مستور باشد زن و خوبروي
که يک‌دل بود با وي آرام دل		کسي بر گرفت از جهان کام دل
نگه در نکويي و زشتي مکن		اگر پارسا باشد و خوش سخن
که آميزگاري بپوشد عيوب		زن خوش منش دل نشان تر که خوب
زن ديو سيماي خوش طبع، گوي		ببرد از پري چهره‌ي زشت خوي
نه حلوا خورد سرکه اندوده روي		چو حلوا خورد سرکه از دست شوي
وليکن زن بد، خدايا پناه!		دلارام باشد زن نيک خواه
غنيمت شمارد خلاص از قفس		چو طوطي کلاغش بود هم نفس
وگرنه بنه دل به بيچارگي		سر اندر جهان نه به آوردگي
بلاي سفر به که در خانه جنگ		تهي پاي رفتن به از کفش تنگ
که در خانه ديدن بر ابرو گره		به زندان قاضي گرفتار به
که بانوي زشتش بود در سراي		سفر عيد باشد بر آن کدخداي
که بانگ زن از وي برآيد بلند		در خرمي بر سرايي ببند
وگرنه تو در خانه بنشين چو زن		چون زن راه بازار گيرد بزن
سراويل کحليش در مرد پوش		اگر زن ندارد سوي مرد گوش
بلا بر سر خود نه زن خواستي		زني را که جهل است و ناراستي
از انبار گندم فرو شوي دست		چو در کيله يک جو امانت شکست
که با او دل و دست زن راست است		بر آن بنده حق نيکويي خواسته است
دگر مرد گو لاف مردي مزن		چو در روي بيگانه خنديد زن
برو گو بنه پنجه بر روي مرد		زن شوخ چون دست در قليه کرد
ثبات از خردمندي و راي نيست		چو بيني که زن پاي بر جاي نيست
که مردن به از زندگاني به ننگ		گريز از کفش در دهان نهنگ
وگر نشنود چه زن آنگه چه شوي		بپوشانش از چشم بيگانه روي
رها کن زن زشت ناسازگار		زن خوب خوش طبع رنج است و بار
که بودند سرگشته از دست زن		چه نغز آمد اين يک سخن زان دوتن
دگر گفت زن در جهان خود مباد		يکي گفت کس را زن بد مباد
که تقويم پاري نيايد بکار		زن نو کن اي دوست هر نوبهار
مکن سعديا طعنه بر وي مزن		کسي را که بيني گرفتار زن
اگر يک سحر در کنارش کشي		تو هم جور بيني و بارش کشي