ذات عشق ازلي را چون مي‌آمد گهرش

ذات عشق ازلي را چون مي‌آمد گهرش شاعر : سنايي غزنوي چون شود پير تو آن روز جوان‌تر شمرش ذات عشق ازلي را چون مي‌آمد گهرش از پس آن نبود عشق بتي پرده درش هر که را پيرهن عافيتي دوخت به چشم جامه‌ي عافيتي صيد کند زيب و فرش خاصه اندوه چنين بت که همي از سر لطف کز رگ جان يکي لعل نشد نيشترش صد هزاران رگ جان غمزه‌ي خونيش گشاد او چو جانست و خرد خاک چه داند خطرش خرد و جان من او دارد و مي شايد از آنک در عقيقين صدفش سي و دو دانه گهرش اينهم از شعبده و...