اي برده عقل ما اجل ناگهان تو

اي برده عقل ما اجل ناگهان تو شاعر : سنايي غزنوي وي در نقاب غيب نهان گشته جان تو اي برده عقل ما اجل ناگهان تو تابوت شوم روي شده بوستان تو اي شاخ نو شکفته ناگه ز چشم بد معزول مانده از سخن خوش زبان تو محروم گشته از گهر عقل جان تو با دزد عمر گشته قرين پاسبان تو جان تو پاسبان بقاي تو بوده باز خون مي‌گريست بر تو همي جانستان تو هنگام مرگ بهر جواني و نازکيت خر پشته‌ي گلين ز چه شد سايبان تو اي آفتاب جان من از لطف و روشني شاخ فراق رويدي از استخوان...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

اي برده عقل ما اجل ناگهان تو

شاعر : سنايي غزنوي

وي در نقاب غيب نهان گشته جان تو		اي برده عقل ما اجل ناگهان تو
تابوت شوم روي شده بوستان تو		اي شاخ نو شکفته ناگه ز چشم بد
معزول مانده از سخن خوش زبان تو		محروم گشته از گهر عقل جان تو
با دزد عمر گشته قرين پاسبان تو		جان تو پاسبان بقاي تو بوده باز
خون مي‌گريست بر تو همي جانستان تو		هنگام مرگ بهر جواني و نازکيت
خر پشته‌ي گلين ز چه شد سايبان تو		اي آفتاب جان من از لطف و روشني
شاخ فراق رويدي از استخوان تو		گر آب يابدي تنت از آب چشم من
چون تاج خم گرفت قد دوستان تو		اي تاج تا قرين زمين گشته‌اي چو گنج
در زير خاک تيره چرا شد مکان تو		تاج ملوک را سر تختست جايگاه
اي وا دريغ از آب لب شکرفشان تو		اي وا دريغ از آن دل بسيار مهر تو
دلها سبک شدست ز خواب گران تو		بردار سر ز بالش خاک از براي آنک
کاينک رهي به آشتي آمد به خوان تو		يک ره به عذر لعل شکرپاش برگشاي
رفتي چنانکه باز نيابم نشان تو		ني ني چه جاي عذر و عتابست و آشتي
شد چفته همچو زلف تو سرو روان تو		شد تيره همچو موي تو روي چو ماه تو
آخر بيافت اين شرف اندر زمان تو		تابوت را که هيچ کسي تاجور نديد
کز وي ستاره ديد همي آسمان تو		مرگ آخر آن طويله‌ي گوهر فرو گسست
کز تاب او پديد همي شد نشان تو		خاک آخر آن دو دانه‌ي ياقوت نيست کرد
دودي کبود سر زند از دودمان تو		يارب چه آتشيست فراقت که تا ابد
تو پيش ريخت خواهي يا پرنيان تو		اي کاج دانمي که در آنجاي غمکشان
آن شکرين چو غاليه داني دهان تو		باري بدانمي که پر از خاک گور شد
آن تيغ آب داده‌ي بسيار دان تو		باري بدانمي که چگونست زير خاک
آن زلف تاب داده‌ي عنبرفشان تو		باري بدانمي که بگو از چسان بريخت
آن در ميان نرگس و گل ديدگان تو		دانم که لاله وار چو خون گشت و بترکيد
تاج عطا و طلعت من بود جان تو		گنج وفا و خدمت تو بود ذات من
گنجي ميان آب نديدم جز آن تو		تاجي به زير خاک نديدم جز آن خويش
اکنون عطا ميان خدا و ميان تو		بودي وفا ميان من و تو مقيم پار