ديده تحمل نمي‌کند نظرت را

ديده تحمل نمي‌کند نظرت را شاعر : سيف فرغاني پرده برافگن رخ چو ماه و خورت را ديده تحمل نمي‌کند نظرت را ملک دو عالم بهاست يک نظرت را نزد من اي از جهان يگانه به خوبي آب سخن آن لبان چون شکرت را مشکلم است اين که چون همي نکند حل هجر ستمکار و وصل دادگرت را عشق تو داده است در ولايت جان حکم همچو قيامت وصال منتظرت را منتظرم ليک نيست وقت معين هر که به شب ديد روي چون قمرت را ميل ندارد به آفتاب و به روزش گرد به هر سو بريم خاک درت را پرده برافگن...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

ديده تحمل نمي‌کند نظرت را

شاعر : سيف فرغاني

پرده برافگن رخ چو ماه و خورت را		ديده تحمل نمي‌کند نظرت را
ملک دو عالم بهاست يک نظرت را		نزد من اي از جهان يگانه به خوبي
آب سخن آن لبان چون شکرت را		مشکلم است اين که چون همي نکند حل
هجر ستمکار و وصل دادگرت را		عشق تو داده است در ولايت جان حکم
همچو قيامت وصال منتظرت را		منتظرم ليک نيست وقت معين
هر که به شب ديد روي چون قمرت را		ميل ندارد به آفتاب و به روزش
گرد به هر سو بريم خاک درت را		پرده برافگن زدور و گرنه به بادي
کوه اگر در ميان رود کمرت را		پر زلي شود چو بحر کنارش
فاتحه خوانيم جمله‌ي سورت را		مصحف آيات خوبيي و به اخلاص
ما نگرانيم حسن جلوه گرت را		خوب چو طاوسي و به چشم تعشق
زلف تو خوش‌بو کند کنار و برت را		مشک چه باشد به نزد تو که چو عنبر
سيف شنوديم شعرهاي ترت را		چون سخن اينجا رسيد دوست مرا گفت
سکه اگر از قبول ماست زرت را		مس تو را حکم کيمياست ازين پس
فاش کنيم اندرين جهان خبرت را		وقت شد اکنون که ما حديث تو گوييم
بر طبق عرض حقه‌ي گهرت را		بر سر بازار روزگار بريزيم
قوس دو ابروم صبر چون سپرت را		گرچه زره‌وار رخنه کرد به يک تير
بيهده بر سنگ ديگران تبرت را		پاي چو هيزم شکسته دار و مزن نيز
بر سر اين کو زواده‌ي سفرت را		بر در ما کن اقامت و به سگان ده
گر که و دانه فزون کنند خرت را		بر سر خرمن چو کاه زبل مپندار
از کله او نگاه دار سرت را		تا نرسد گردنت به تيغ زمانه
تا جگرت خون وخون کنم جگرت را		جان تو از بحر وصلم آب نيابد
جمله ببينند از آسمان گذرت را		گر تو بر اين اوج چون فرشته برآيي
بر سر تير نياز بند پرت را		تا به نشان قبول مات رساند
بيخ برآور ازين و آن شجرت را		رو قدم همت از دوکون برون نه
سنگ خور ار ميوه‌اي بود زهرت را		ورنه چو شاخ درخت از کف هر کس
ذبح به تيغ فنا کني بقرت را		زنده شود مرده از مساس تو گر تو
اين همه ديوارهاي پر صورت را		قصر ملوک است جسم تو و معاني‌ست
جلد تو کرده‌ست جسم مختصرت را		دفتر اسرار حکمتي و يدالله
اي مدد از جان دم مسيح اثرت را		مريم بکر است روح تو به طهارت
عيسي انجيل خوان کنم پسرت را		در شکم مادر ضمير چو خواهم
يمن يمين‌الله است هر حجرت را		کعبه‌ي زوار فيض مايي و از عشق
زمزم مکه است تشنه آبخورت را		چون حرم قدس عشق ماست مقامت
فعل يکي دان بصيرت و بصرت را		و از اثر حکم بارقات تجلي
منزل پر خوف و راه پر خطرت را		تا ز تو باقي‌ست ذره‌اي، نبود امن
زشت شمر خوب و عيب دان هنرت را		چون تو زهستي خويش وانرهي سيف