خوشتر از روي دلبران به جمال | | حبذا صفهي سراي کمال |
خجل از ذوق او نعيم وصال | | طيره از زلف او رياض بهشت |
هشتمين بوستان صف نعال | | هفتمين طارم آستانهي او |
جام گيتينما به استقلال | | هر يک از جام قبهي نورش |
سر بسر نور آفتاب مثل | | سايهي اين سراي جانافزا |
مشتمل بر نعيم و جاه و جلال | | خوان اين مجلس جهان آراي |
آفرينش طفيل و خلق عيال | | بر در فيض اين سراپرده |
دو جهان را هميشه برگ و نوال | | وز سر خوان اين خزانهي نور |
عاشقان را محرک آمال | | نغمات صداي ايوانش |
مرده زنده کنند در همه حال | | نفحات رياض بستانش |
هيچ بيمار جز نسيم شمال | | در هواي درست او نبود |
هيچ تر دامني جز آب زلال | | در درون رياض او نرود |
هر چه بيني درين جهان اشکال | | صورت سايهي درختانش |
هر چه يابي زمان زمان ز احوال | | جنبش موج آب حيوانش |
ميزند در هواي او پر و بال | | تا سرايي چنين بديد ملک |
بر درش چرخ ميزند همه سال | | تا صرير درش شنود فلک |
نقش بندان کارگاه خيال | | در نيابند نقش اين خانه |
هم نيابد درون خانه مجال | | عقل اگر چه ز خانه بيرون نيست |
از پي عقل و العقول عقال | | نام اين خانه مينيارم گفت |
تا ببيني عيان به ديدهي حال | | خود تو از پيش چشم خود برخيز |
بر سرير سعادت و اقبال | | خويشتن را درون اين حضرت |
ساقي آورد جام مالامال | | مطرب آغاز کرد ساز طرب |
از مي وصل و بيخبر ز وصال | | چون عراقي همه جان سرمست |