دو عنصر مهم در دستگاه قضايي

مقام معظم رهبری(مدظله العالی) می فرمایند:
دو چيز، در دستگاه قضايي اهميت دارد و براي قاضي هم مي تواند حقيقتا هدف کارش باشد: يکي سرعت، و ديگري اتقان است. اگر کار سريع انجام نگيرد، همان عيب بزرگي مي شود که سابقا در دستگاه هاي قضايي دوران طاغوت بود و آثار و نشانه هايش هم در بعضي گوشه و کنارهاي بعد از انقلاب، هنوز وجود داشت. فلان دستگاه، در فلان بخش از بخشهاي قضايي، چند هزار پرونده در قفسه هاي متراکم و کهنه داشت. واقعا چيز خيلي بدي است. از اين مسأله، بايد پرهيز بشود. هر کاري که سرعت را تأمين و تضمين مي کند، مطلوب است. مردم اگر ببينند رسيدگي سريع انجام گرفت، احساس آرامش و تشفي خاطر مي کنند که عدالت اجرا مي شود.

چرا تأخير حدود الهي، شرعا حرام و ممنوع است و هيچ کس حق ندارد حد الهي را از زمان خودش تأخير کند و حکم که شد، بايد حد اجرا بشود؟ براي خاطر اين که با تأخير، آن اثري که بر اجراي حد مترتب است، تقريبا از بين مي رود، يا خيلي کم مي شود . حالا يک نفر مي آيد شکايتي بکند، اين پرونده را شش ماه، يک سال، دو سال، ده سال نگهدارند؛ بخصوص در بعضي از قضايايي که کساني هم به خاطر اين، در زندانند و از تصرف در اموالشان، محروم و ممنوعند. با اين تأخير، همين طور همه چيز، بين زمين و آسمان معلق است، تا يک وقت اين پرونده دربيايد. اين، چيز خيلي بدي است.
دومي، اتقان است. اگر ما بسرعت پرونده ها را ببينيم و تمام کنيم، ببينديم و کنار بگذاريم؛ اما غيرمتقن، خيلي خوب است؟ رسيدگي يي که با توجه به جوانب قضيه و شواهد و دلايل، متقن نباشد، مي خواهد سريع و يا بطيء باشد - حالا فرض کرديم بطيء - چه سودي دارد؟ اين طور رسيدگي، اصلا نشود، بهتر از اين است که بشود. وقتي بنا شد خطا و اشتباه و خلاف واقع در آن وجود داشته باشد، در اين صورت، سرعت چه حسني محسوب مي شود؟ پس اين دو مورد - اتقان و سرعت - بايد با هم رعايت بشود.
منبع: حديث ولايت، جلد چهارم، ص 317-316.