انسان، الگوی امنیت سایبری
این روزها طبیعت و بویژه بدن انسان و ساختارهای گوناگون و پیچیده اش به هدف بزرگی برای تحقیقات و چاره جویی های دانش بشری جهت تدارک و توسعه طیف گسترده ای از نیازمندی های حال و آینده حیات وی بدل شده و روزی نیست که خبری از یک پیشرفت و دستاورد فناورانه با الهام و تقلید از نظام های طبیعی و کارکردهای حیات بخش آن و البته با هدف ارائه راه حل های موثر و چاره ساز برای تخفیف و رفع مشکلات گریبانگیر بشر به گوش نرسد؛ مشکلات و دردسرهای پرشمار و فزون بخشی که محصول عصر جدید توسعه و عوارض جانبی آن بوده و آسیب شناسی و چاره جویی آن نیز بی شک به تعقیب ردپای آشنایی به نام انسان ختم می شود.
در این میان دنیای مجازی و نظام امنیتی آن نیز از غافله همین روند الهام گیری و تقلید از ساز و کارهای بدن انسان برای چاره جویی مشکلات فناوری عقب نمانده و شاهد تلاش دانشمندان جهت توانمندتر ساختن رایانه ها در مقابل حملات سایبری و ارائه سامانه برتر امنیت شبکه با تقلید از ساختار دستگاه ایمنی بدن انسان هستیم. به بیان دیگر، دانشمندان علوم رایانه و مهندسان فناوری اطلاعات بیش از پیش نگاه خود را به دستگاه ایمنی انسان و الگو قرار دادن آن به عنوان مدلی برای پیشگیری از حملات سایبری معطوف کرده اند.
دانشمندان از رهگذر چنین رویکردی و با امیدواری از آینده نزدیکی خبر می دهند که طی آن رایانه ها درست همانند سلول های بدن ما قادر به برقراری ارتباط و مراوده میان خودشان، شناسایی و تشخیص تهدیدها و همچنین پایش وضعیت سلامت خودشان خواهند شد. با این اوصاف در آینده، یک ویروس رایانه ای ممکن است به همان سبک و سیاقی که انسان ها بر سرماخوردگی فائق می شوند، عمل کند.
موضوع کارآمدتر کردن رایانه ها برای اجرای وظایف و رفع و رجوع نیازها توسط خودشان، پیروی بحث های مطرح این روزها پیرامون تامین امنیت فضای مجازی است که با عنوان توانمندی انتشار امنیت در فضای سایبری، به بنا کردن یک زیست بوم سایبری سالم و انعطاف پذیر باکنش جمعی خودکار نیازمند است. طرفداران این نظریه معتقدند وقت آن رسیده که از ماشین ها بخواهیم نقش فعال تری را درخصوص حفاظت خودشان تقبل کنند.
به عبارتی باید از مغز رایانه ها برای حفاظت کردن خودشان استفاده کرد و البته این مهم همیشه در قالب خط مشی های مجریان سامانه و صاحبان آنهاست. در حالی که موضوع توزیع امنیت در فضای مجازی و ایجاد نظام فراگیر رایانه ها از همان ابتدا حساسیت هایی را میان طرفداران حریم خصوصی و برخی منتقدان برانگیخته و آن را نوعی طلوع عصرSkynet خوانده اند، اما موافقان بر این عقیده اند که ایده انتشار امنیت در فضای سایبری، زیست بوم سالمی از رایانه ها را مجسم می کند که برای مقابله با تهدیدها، شناسایی و مغلوب ساختن مشکلات تشریک مساعی و همدستی می کنند. تصور چنین زیست بوم سایبری سالم و انعطاف پذیری بر پایه رفتار جمعی خودکار ماشین ها در حالی است که هم اینک نیز رایانه ها نمایش خیلی خوبی بابت فهم و اجرای موارد از قبل نادیده نشان نمی دهند. اما در مقابل، دستگاه ایمنی انسان برای جنگیدن علیه متجاوزان و مزاحمان سرزده ای که آنها را بازشناسی نمی کند رشد و تکامل پیدا کرده است.
کارشناسان گام اول برای رسیدن به زیست بوم سالم رایانه ها را مهیا کردن آنها برای بازشناسی و واکنش خودکار به تهدیدها می دانند؛ وظیفه ای که در حال حاضر به صورت دستی انجام می شود به نحوی که یک عامل اجرای انسانی ناگزیر از تماس گرفتن با عامل اجرای انسانی دیگر از طریق پست الکترونیک برای هشدار خطر یک ویروس یا تهدید دیگر است. حالت مطلوب و ایده آل قضیه آن است که اخطار مربوط بلافاصله بین ماشین ها در سازمان های مختلف دولتی انجام شود. البته برخی کارشناسان از قبل در زمینه چنین نوعی از قابلیت همکاری بین بخشی در مقیاسی کوچک کار کرده اند.
نکته: این روزها شاهد تلاش دانشمندان در توانمندتر ساختن رایانه ها در مقابل حملات سایبری و ارائه سامانه برتر امنیت شبکه با تقلید از ساختار دستگاه ایمنی بدن انسان هستیم
اما متخصصان حوزه خدمات امنیتی فضای سایبری یکی از بزرگ ترین موانع بر سر راه به هم نزدیک کردن رایانه ها برای کار و تعامل با خودشان را در کشف روش بهتر برای تایید صحت و اصالت همین تعاملات می دانند. به بیان دیگر ما در حالی از رایانه ها قابلیت تعمیم کار و تعاملات سازمان یافته و منعطف را مطالبه می کنیم که این ماشین ها به واسطه برنامه نویسی شان محدود و دست و پا بسته می شوند و خیلی ساده اگر برنامه نویسی آن مطابق الگوی معلوم در برابر مجهول نباشد، رایانه های نمی توانند خود را از دیگری تشخیص دهند.
به رغم وجود موانع و مشکلات بالقوه و بعضا بنیادی بر سر راه سپردن وظیفه تامین امنیت فضای سایبری به دوش خود رایانه ها، متخصصان کوتاه نیامده اند و برای چاره جویی معضل تهدیدهای رایانه ای که در حال تبدیل شدن به مشکلی بزرگ تر برای دولت ها و هزینه ای سنگین تر برای صنعت است، نگاه خود را متوجه مدل های جدیدی از پدافند با الهام از طبیعت کرده اند. به اعتقاد آنها تهدید رایانه ای در حال رشد است و با وقوع اتفاقات ضمنی بیشتر به معضلی پیچیده تر بدل می شوند تا جایی که آخرین لقب شایع آنها میان اهالی فضای مجازی، تهدیدهای مضمن پیشرفته است.
این تهدیدها متدهای به حد کافی پیشرفته ای هستند که کار ردیابی و کشف را دشوار می سازد و تمیز دادن آنها زمان زیادی صرف می کند. از همین رو می توان طرح توانمندی انتشار امنیت در فضای سایبری را واکنشی مثبت به تهدیدهایی قلمداد کرد که رو به طغیان دارند و بحث میان کارشناسان حوزه امنیت فضای مجازی را دامن می زند.
در این میان اما مشکلات طراحی سامانه های کار اشتراکی رایانه ها به محدودیت های کارکردی و برنامه نویسی ختم نمی شود و مانع دیگری که کارشناسان رایانه در طراحی سامانه های مشترک چه از تجهیزات انفرادی و چه از رایانه های تحت شبکه با آن مواجه می شوند موضوع حریم خصوصی یا همان حق افراد برای گسترش یا محدود ساختن دستیابی به اطلاعات شان در پایگاه داده است.
پرسش مطرح در این خصوص آن است که چقدر اطلاعات باید به نام امنیت به شراکت گذاشته شود؟ برخی کارشناسان علوم رایانه و فناوری اطلاعات نیز معتقدند با بیشتر شدن رایانه هایی که اطلاعات را به منظور بازداشتن تهدیدها به شراکت می گذارند، حریم خصوصی افراد بیشتر کاهش می یابد. آنها گرچه خواهان علاج پذیر شدن این مشکل هستند، اما این درمان را برای برخورداری از هویت خصوصی خودشان می خواهند که نه بتواند پاک شود و نه به طور خودکار کنترل شود.
با این اوصاف به نظر می رسد چاره جویی در برابر تهدیدهای رایانه ای نیازمند رویکرد به سامانه های امنیتی توانمند خواهد بود و در اوضاع و احوالی که سایه سنگین این تهدید های پیشرفته بیش از پیش بر فضای مجازی و امنیت شبکه احساس می شود، ایده ایجاد زیست بوم سالمی از خود رایانه هایی که برای مقابله علیه تهدیدها همکاری و تشریک مساعی می کنند از تلاش های امیدوارانه دانشمندان برای توسعه فناوری مهمی خبر می دهد که رایانه ها را برای فائق آمدن بر شمار فزاینده ای از چالش های امنیت دیجیتال یاری خواهد کرد.
منبع:تبيان زنجان
ارسال توسط کاربر محترم سایت : mohamadaminsh
در این میان دنیای مجازی و نظام امنیتی آن نیز از غافله همین روند الهام گیری و تقلید از ساز و کارهای بدن انسان برای چاره جویی مشکلات فناوری عقب نمانده و شاهد تلاش دانشمندان جهت توانمندتر ساختن رایانه ها در مقابل حملات سایبری و ارائه سامانه برتر امنیت شبکه با تقلید از ساختار دستگاه ایمنی بدن انسان هستیم. به بیان دیگر، دانشمندان علوم رایانه و مهندسان فناوری اطلاعات بیش از پیش نگاه خود را به دستگاه ایمنی انسان و الگو قرار دادن آن به عنوان مدلی برای پیشگیری از حملات سایبری معطوف کرده اند.
دانشمندان از رهگذر چنین رویکردی و با امیدواری از آینده نزدیکی خبر می دهند که طی آن رایانه ها درست همانند سلول های بدن ما قادر به برقراری ارتباط و مراوده میان خودشان، شناسایی و تشخیص تهدیدها و همچنین پایش وضعیت سلامت خودشان خواهند شد. با این اوصاف در آینده، یک ویروس رایانه ای ممکن است به همان سبک و سیاقی که انسان ها بر سرماخوردگی فائق می شوند، عمل کند.
موضوع کارآمدتر کردن رایانه ها برای اجرای وظایف و رفع و رجوع نیازها توسط خودشان، پیروی بحث های مطرح این روزها پیرامون تامین امنیت فضای مجازی است که با عنوان توانمندی انتشار امنیت در فضای سایبری، به بنا کردن یک زیست بوم سایبری سالم و انعطاف پذیر باکنش جمعی خودکار نیازمند است. طرفداران این نظریه معتقدند وقت آن رسیده که از ماشین ها بخواهیم نقش فعال تری را درخصوص حفاظت خودشان تقبل کنند.
به عبارتی باید از مغز رایانه ها برای حفاظت کردن خودشان استفاده کرد و البته این مهم همیشه در قالب خط مشی های مجریان سامانه و صاحبان آنهاست. در حالی که موضوع توزیع امنیت در فضای مجازی و ایجاد نظام فراگیر رایانه ها از همان ابتدا حساسیت هایی را میان طرفداران حریم خصوصی و برخی منتقدان برانگیخته و آن را نوعی طلوع عصرSkynet خوانده اند، اما موافقان بر این عقیده اند که ایده انتشار امنیت در فضای سایبری، زیست بوم سالمی از رایانه ها را مجسم می کند که برای مقابله با تهدیدها، شناسایی و مغلوب ساختن مشکلات تشریک مساعی و همدستی می کنند. تصور چنین زیست بوم سایبری سالم و انعطاف پذیری بر پایه رفتار جمعی خودکار ماشین ها در حالی است که هم اینک نیز رایانه ها نمایش خیلی خوبی بابت فهم و اجرای موارد از قبل نادیده نشان نمی دهند. اما در مقابل، دستگاه ایمنی انسان برای جنگیدن علیه متجاوزان و مزاحمان سرزده ای که آنها را بازشناسی نمی کند رشد و تکامل پیدا کرده است.
کارشناسان گام اول برای رسیدن به زیست بوم سالم رایانه ها را مهیا کردن آنها برای بازشناسی و واکنش خودکار به تهدیدها می دانند؛ وظیفه ای که در حال حاضر به صورت دستی انجام می شود به نحوی که یک عامل اجرای انسانی ناگزیر از تماس گرفتن با عامل اجرای انسانی دیگر از طریق پست الکترونیک برای هشدار خطر یک ویروس یا تهدید دیگر است. حالت مطلوب و ایده آل قضیه آن است که اخطار مربوط بلافاصله بین ماشین ها در سازمان های مختلف دولتی انجام شود. البته برخی کارشناسان از قبل در زمینه چنین نوعی از قابلیت همکاری بین بخشی در مقیاسی کوچک کار کرده اند.
نکته: این روزها شاهد تلاش دانشمندان در توانمندتر ساختن رایانه ها در مقابل حملات سایبری و ارائه سامانه برتر امنیت شبکه با تقلید از ساختار دستگاه ایمنی بدن انسان هستیم
اما متخصصان حوزه خدمات امنیتی فضای سایبری یکی از بزرگ ترین موانع بر سر راه به هم نزدیک کردن رایانه ها برای کار و تعامل با خودشان را در کشف روش بهتر برای تایید صحت و اصالت همین تعاملات می دانند. به بیان دیگر ما در حالی از رایانه ها قابلیت تعمیم کار و تعاملات سازمان یافته و منعطف را مطالبه می کنیم که این ماشین ها به واسطه برنامه نویسی شان محدود و دست و پا بسته می شوند و خیلی ساده اگر برنامه نویسی آن مطابق الگوی معلوم در برابر مجهول نباشد، رایانه های نمی توانند خود را از دیگری تشخیص دهند.
به رغم وجود موانع و مشکلات بالقوه و بعضا بنیادی بر سر راه سپردن وظیفه تامین امنیت فضای سایبری به دوش خود رایانه ها، متخصصان کوتاه نیامده اند و برای چاره جویی معضل تهدیدهای رایانه ای که در حال تبدیل شدن به مشکلی بزرگ تر برای دولت ها و هزینه ای سنگین تر برای صنعت است، نگاه خود را متوجه مدل های جدیدی از پدافند با الهام از طبیعت کرده اند. به اعتقاد آنها تهدید رایانه ای در حال رشد است و با وقوع اتفاقات ضمنی بیشتر به معضلی پیچیده تر بدل می شوند تا جایی که آخرین لقب شایع آنها میان اهالی فضای مجازی، تهدیدهای مضمن پیشرفته است.
این تهدیدها متدهای به حد کافی پیشرفته ای هستند که کار ردیابی و کشف را دشوار می سازد و تمیز دادن آنها زمان زیادی صرف می کند. از همین رو می توان طرح توانمندی انتشار امنیت در فضای سایبری را واکنشی مثبت به تهدیدهایی قلمداد کرد که رو به طغیان دارند و بحث میان کارشناسان حوزه امنیت فضای مجازی را دامن می زند.
در این میان اما مشکلات طراحی سامانه های کار اشتراکی رایانه ها به محدودیت های کارکردی و برنامه نویسی ختم نمی شود و مانع دیگری که کارشناسان رایانه در طراحی سامانه های مشترک چه از تجهیزات انفرادی و چه از رایانه های تحت شبکه با آن مواجه می شوند موضوع حریم خصوصی یا همان حق افراد برای گسترش یا محدود ساختن دستیابی به اطلاعات شان در پایگاه داده است.
پرسش مطرح در این خصوص آن است که چقدر اطلاعات باید به نام امنیت به شراکت گذاشته شود؟ برخی کارشناسان علوم رایانه و فناوری اطلاعات نیز معتقدند با بیشتر شدن رایانه هایی که اطلاعات را به منظور بازداشتن تهدیدها به شراکت می گذارند، حریم خصوصی افراد بیشتر کاهش می یابد. آنها گرچه خواهان علاج پذیر شدن این مشکل هستند، اما این درمان را برای برخورداری از هویت خصوصی خودشان می خواهند که نه بتواند پاک شود و نه به طور خودکار کنترل شود.
با این اوصاف به نظر می رسد چاره جویی در برابر تهدیدهای رایانه ای نیازمند رویکرد به سامانه های امنیتی توانمند خواهد بود و در اوضاع و احوالی که سایه سنگین این تهدید های پیشرفته بیش از پیش بر فضای مجازی و امنیت شبکه احساس می شود، ایده ایجاد زیست بوم سالمی از خود رایانه هایی که برای مقابله علیه تهدیدها همکاری و تشریک مساعی می کنند از تلاش های امیدوارانه دانشمندان برای توسعه فناوری مهمی خبر می دهد که رایانه ها را برای فائق آمدن بر شمار فزاینده ای از چالش های امنیت دیجیتال یاری خواهد کرد.
منبع:تبيان زنجان
ارسال توسط کاربر محترم سایت : mohamadaminsh
/ج
