رامسر، خاک بهشت
نويسنده : دکتر نصرت الله کاسمي
بگذر به رامسر که صفا بيني
خاک بهشت و آب بقا بيني
آنچ از بهشت و آب بقا گويند
آنجا نظر گشاي که تا بيني
هرجا که بنگري، اثري زيبا
در کارگاه صنع خدا بيني
هر سو که بگذري، هنر دلچسب
از کلک نقشبند قضا بيني
هرچند نيست رنگ وفا در دهر
آفاق را به رنگ وفا بيني
بس نقش روحبخش و عجب يابي
بس رنگ دلپذير و بجا بيني
جوشان به سنگ خاره، گل و سبزه
نک، ز اعتدال آب و هوا بيني
از جنبش نسيم روان پرور
رقصان گياه و گل به فضا بيني
در سنگريزه، خاصيت گوهر
در ابر پاره، فرّ هما بيني
بر فرق دشت، سرخ کله يابي
بر دوش کوه، سبز ردا بيني
از فيض ابر و لطف هوا، مانا
در چوب خشک، نشو و نما بيني
از نکهت و شميم گل و ريحان
مشکين نفس نسيم صبا بيني
در باغ، بلبلان به غزل خواني
در راغ، آهوان به چرا بيني
بر شاخسار شسته رخ از شبنم
بس رنگ هاي رنگ زدا بيني
آراسته عروس طبيعت را
بيرون ز حدّ چون و چرا بيني
چون اشتران مست دهان پرکف
امواج را به پيش و قفا بيني
يا خود زسيم خام، بسي زنجير
بر پاي بحر حادثه زا بيني
از بانگ موج هاي خروشنده
در جنگل خموش، صدا بيني
بر کوه پردرخت، دو گون منظر
از مهر و مه، به صبح و مسا بيني
صحبش، هزار رشتة زرينه
آويخته به سبز قبا بيني
شامش، به روي جامة نيلي رنگ
سيمينه تکمه، جا به جا بيني؟
دريا و آسمان و زمين و کوه
اين گونه دلپسند کجا بيني؟
دريا کبود و کوه کبود؛ اما
اين را از آن، به گونه جدا بيني
دريا کنار را از پري رويان
مانا، بهشت روح فزا بيني
آن يک، چو بط نشسته به ساحل بر
و آن يک چو قوي، گرم شنا بيني
در اين مکان خوش، نه شگفت اردل
سرمشت عشق و گرم هوا بيني
منبع: یزدان پرست، حمید؛ (1388) نامه ایران: مجموعه مقاله ها، سروده ها و مطالب ایران شناسی، تهران، اطلاعات، چاپ نخست.
خاک بهشت و آب بقا بيني
آنچ از بهشت و آب بقا گويند
آنجا نظر گشاي که تا بيني
هرجا که بنگري، اثري زيبا
در کارگاه صنع خدا بيني
هر سو که بگذري، هنر دلچسب
از کلک نقشبند قضا بيني
هرچند نيست رنگ وفا در دهر
آفاق را به رنگ وفا بيني
بس نقش روحبخش و عجب يابي
بس رنگ دلپذير و بجا بيني
جوشان به سنگ خاره، گل و سبزه
نک، ز اعتدال آب و هوا بيني
از جنبش نسيم روان پرور
رقصان گياه و گل به فضا بيني
در سنگريزه، خاصيت گوهر
در ابر پاره، فرّ هما بيني
بر فرق دشت، سرخ کله يابي
بر دوش کوه، سبز ردا بيني
از فيض ابر و لطف هوا، مانا
در چوب خشک، نشو و نما بيني
از نکهت و شميم گل و ريحان
مشکين نفس نسيم صبا بيني
در باغ، بلبلان به غزل خواني
در راغ، آهوان به چرا بيني
بر شاخسار شسته رخ از شبنم
بس رنگ هاي رنگ زدا بيني
آراسته عروس طبيعت را
بيرون ز حدّ چون و چرا بيني
چون اشتران مست دهان پرکف
امواج را به پيش و قفا بيني
يا خود زسيم خام، بسي زنجير
بر پاي بحر حادثه زا بيني
از بانگ موج هاي خروشنده
در جنگل خموش، صدا بيني
بر کوه پردرخت، دو گون منظر
از مهر و مه، به صبح و مسا بيني
صحبش، هزار رشتة زرينه
آويخته به سبز قبا بيني
شامش، به روي جامة نيلي رنگ
سيمينه تکمه، جا به جا بيني؟
دريا و آسمان و زمين و کوه
اين گونه دلپسند کجا بيني؟
دريا کبود و کوه کبود؛ اما
اين را از آن، به گونه جدا بيني
دريا کنار را از پري رويان
مانا، بهشت روح فزا بيني
آن يک، چو بط نشسته به ساحل بر
و آن يک چو قوي، گرم شنا بيني
در اين مکان خوش، نه شگفت اردل
سرمشت عشق و گرم هوا بيني
منبع: یزدان پرست، حمید؛ (1388) نامه ایران: مجموعه مقاله ها، سروده ها و مطالب ایران شناسی، تهران، اطلاعات، چاپ نخست.
