ادبيات بلوف در فوتبال ايران
نويسنده:مهدي حدادپور
من به پله لايي زدم!
يکي از خواص مهم فوتبال که به ادبيات ويژه پيشکسوت ها و مونقره اي هاي اين ورزش هم ارتباط پيدا مي کند، روايت هاي اغراق آميزي است که آن ها از گذشته دارند. افرادي که براي ادعاي خود، هيچ سند تاريخي ندارند و چه راست بگويند و چه احتمالا ادعاي خود را با اغراق بيان کنند، حرف هايشان مورد قبول واقع مي شود. به هر حال تقصيري متوجه آن ها نيست، مقصر دوستداران نسل اول فوتبال ما هستند که از آن ها افسانه ساختند. آن ها افسانه شدند و براي آن که از بقيه افسانه ها و روايات تخيلي عقب نمانند، مثل همين داستان ها براي خود روايت مي سازند.
ـ شوت هاي آدمکش
در نسل اول فوتبال وقتي مي خواستند از قدرت شوت هاي سنگين مرحوم عبدا...سعيدي بگويند از شوتي مي گفتند که باعث شکسته شدن ديرک دروازه و احتمالا ترکيدن توپ شده است و يا از قدرت شوت مرحوم عباس تنيده گر(عباس سياه) مي گفتند که شوت او باعث شده 2، 3 نفري که سر راه توپ قرار گرفته بودند، کشته شوند! اين روايت هاي افسانه اي، البته بين المللي هم شد. وقتي ادعا مي شد مرحوم حسن صدقياني (افندي) در حضور پادشاه بلژيک، هر 3 گل تيم رويال شارلروا را در سال 1932 و در فينال ليگ بلژيک به ثمر رسانده است، ابتدا باور مي کرديم، اما وقتي ورزش و تاريخ آن وارد دهکده جهاني ارتباطات شد و بالندگي و غناي ادبيات تاريخي فوتبال را افزايش داد، هرچه جستجو کرديم اثري از صدقياني را در تاريخ ليگ فوتبال بلژيک نديديم. البته گاهي اوقات نکته هاي بديعي را خوانديم و شنيديم، مثل حضور حسينعلي خان سردار در ترکيب تيم ملي سوئيس برابر تيم ملي فرانسه در سال 1920 ميلادي يعني 80 سال قبل که گرچه بر اين اتفاق جالب و بزرگ هيچ وقت تاکيد نکرده ايم، اما تا دل تان بخواهد عاشق اين خالي بندي ها هستيم، مثلا مي شنويم و مي خوانيم که مرحوم اکبر حيدري (اکبر توفان) کاپيتان تيم ملي فوتبال در بازي ايران- افغانستان سال 1320، در يکي از بازي ها تمام بازيکنان خودي و حريف را دريبل کرده و دروازه حريف را باز کرده، اصلا از خودمان نمي پرسيم که چه لزومي داشته که زنده ياد اکبر حيدري بازيکنان خودمان را دريبل کند!
ـ 5 سر زن بانمک!
درباره دکتر اميرمسعود برومند که در سال حاضر 83 ساله است، گفته مي شود يکي از بهترين مهاجمان فوتبال دنيا در سال هاي 40 و 50 ميلادي بوده. تا حالا شده از خودمان بپرسيم اين چه مهاجم برتري بوده که در نامزدهاي برترين هاي قرن آسيا هم جايي نداشته است؟ البته شکي نيست که مسعود برومند در زمان خودش واقعا فوتباليست بزرگي بوده، اما اين که يک مهاجم جهاني باشد، تا حدودي اغراق آميز به نظر مي رسد، درست مثل ادعايي که درباره همايون بهزادي وجود دارد. ادعايي که بر اساس آن گفته مي شود او يکي از 5 سر زن برتر دنياست! وقتي مي شنويم همايون بهزادي بر اساس ادعاي يکي از نشريات ورزشي کشور ترکيه مفتخر به کسب چنين عنواني شده و هيچ مجمع و موسسه بين المللي ادعاي مهم مورد اشاره را تاييد نکرده، خنده مان مي گيرد.
در مورد مرحوم حميد شيرزادگان هم روايت مشابهي وجود دارد. مي گويند در سال 1344 که او از آمريکا به ايران برگشت، 20 هزار نفر هوادار در فرودگاه مهرآباد به استقبال او آمده بودند، در حالي که تا سال 1350 حتي مسابقات و رويارويي هاي بزرگ فوتبال ايران هم بيشتر از 18 هزار تماشاگر نداشته است. آن ها احتمالا 5-4هزار تماشاگر در دهه 40-20 هزار نفر محاسبه کرده اند.
ـ ميهمان بايرن و منچستر
محمدرضا عادلخاني يکي از گوش چپ هاي بزرگ فوتبال ايران بود که در دهه 50 به رشد و معرفي فوتبال ما کمک زيادي کرد. او در آلمان پيراهن تيم هاي ووپرتال، واتن شيد و روت وايس اسن را پوشيد، هر سه تيم در دسته دوم آلمان بودند، در اين ميان اما ادعاي عادلخاني درباره حضور در بايرن مونيخ و همبازي بودن با «بکن باوئر» جالب بود. او يک بار براي شرکت در تمرينات تيم بايرن مونيخ از مسئولان باشگاه آلماني اجازه مي گيرد و همين حاضر شدن سر تمرينات تيم دسته يکي آلماني باعث شد بعدها ادعا کند که در آستانه حضور در بايرن مونيخ قرار گرفته، آن هم در سال 1345 که 18 ساله بوده است. يا ناصر حجازي که تمرين کردنش در تيم منچستريونايتد برايش توهم حضور در باشگاه منچستر يونايتد را به دنبال داشت. در روزهايي که انقلاب اسلامي به پيروزي رسيده بود، حجازي بدون توجه به قراردادش با شهباز، به راحتي به تاج سابق برگشت، البته خودش ادعا مي کند که شهبازي ها براي رفتن به تيم منچستر يونايتد به او رضايت نامه ندادند. اين در حالي است که تمام رضايت نامه هاي فوتبالي؛ بعد از انقلاب اسلامي فاقد ارزش حقوقي و قانوني اعلام شدند.
ـ کاپيتان در تيم خيالي پله
آندرانيک اسکندريان، ستاره ارمني ايران بود که در سال 1980 تا کاپيتاني تيم کاسموس نيويورک پيش رفت. گفته مي شود او در حضور پله و بکن باوئر کاپيتان کاسموس شده است، اما اين ادعا دروغي بيش نيست! در سال 1980، پله سومين سال دوري اش از فوتبال را سپري مي کرد. پله سال 1977 رسما از دنياي فوتبال خداحافظي کرده و بکن باوئر هم در سال 1980 به آلمان برگشته و به جاي بايرن مونيخ پيراهن تيم فوتبال هامبورگ را بر تن کرد!
ـ گل هاي 45 متري
گاهي اوقات بلوف ها و خالي بندي هاي برخي پيشکسوتان خوب فوتبال ما آن قدر شيرين است که آدم دلش نمي آيد چيزي بگويد و ادعايي کند، مبادا شيريني اين خالي بندي ها کم شود. در اين ميان بعضي از افراد از خالي بستن، منظور خاصي ندارند، بلکه عادت شان شده، مثلا تمام شوت هاي سنگيني که در دهه 30 و40 گل شده و فيلمش وجود ندارد، به ادعاي فوتباليست هاي آن زمان از فاصله 35 متري و 45 متري به ثمر نشسته است. در کتاب تاريخ بازي هاي پرسپوليس و استقلال تا سال 1362 هرچه گل که همايون بهزادي، علي جباري، حسين کلاني و ... زده اند، از فاصله 35 متري بوده است، انگار از فاصله جلوتر گل زدن در آن زمان جايز نبوده و هيچ کس حق زدن گل از فاصله کمتر از 35 متري را نداشته است. يکي ديگر از ادعاهاي جالب ملي پوشان آن زمان يعني مردان دهه 40 تا دهه 60 داشتن يکصد بازي ملي است!البته شأن اين مردان آن قدر بالاست که اگر امروز فوتبال بازي مي کردند تعداد بازي هاي ملي شان قطعا بالاي يکصد بازي بود. اما وقتي در دهه 40 مثلا تيم ملي طي 5 سال، 10 بازي رسمي ملي داشت، آن ها بايد 50 سال بازي مي کردند تا به يکصد بازي ملي برسند. يک بار به احمدرضا عابدزاده گفتيم که حميدخان احتمالا بازي هاي تيم هاي سبز و سفيد درون اردويي تيم ملي را هم بازي ملي حساب کرده است! البته بعضي از واقعيت هاي فوتبال 30 سال گذشته ما صورت تخيل دارد. مثلا آيندگان ما شايد باور نکنند که در بازي هاي آسيايي 1982 دهلي نو، عباس کارگر به خاطر نداشتن کفش با کفشي 2 شماره کوچک تر برابر کره جنوبي به ميدان رفت و آن گونه با پاهاي تاول زده جانفشاني کرد و يا علي دايي در آسيايي 94 هيروشيما برخلاف باور اهالي فوتبال يک نيمه با طحال پاره بازي کرد و يا حتي عابدزاده با شرايطي که بيشتر به افراد بستري شده در بيمارستان شبيه بود، در بازي پلي آف ايران-ژاپن در مقدماتي جام جهاني 1998 فرانسه در جوهور باروي مالزي، 120 دقيقه بازي کرد؛ اين ها واقعيت بودند، اما برخي از خالي بندي هاي اين دوستان، داستان را تکميل مي کند، مثلا وقتي ضيا عربشاهي مي گويد من 12 سال در تيم ملي بوده ام (او از سال 60 تا 67 ملي پوش بوده است) يا وقتي رضا رجبي مي گويد کاپيتان 4 رده مختلف تيم ملي بوده است (رجبي در سطح تيم ملي بزرگسالان يک بازي رسمي ملي هم ندارد).
ـ 100 متر زير 10 ثانيه
بعضي از ادعاها هم تخيلات شکل نگرفته است، مثل اين که جعفر مختاري فر مي گويد:«من باهوش ترين مربي ايرانم و اگر کارم را به عنوان مربي شروع کنم، هيچ کس به گرد پاي من نمي رسد» يا عباس کارگر که در دفتر تماشاگر ادعا کرد:«همين حالا در 53 سالگي اگر 10 روز تمرين کند 100 متر را زير 10 ثانيه مي دود»!عباس کارگر در چشم نگارنده نگاه کرد و گفت فلاني به نظرت نمي توانم؟ و وقتي با جواب منفي نگارنده مواجه شد، سريع حرف را عوض کرد و به مرور خاطرات قديمي پرداخت.
ـ روي کول مردم
بعضي اوقات روايات محبوبيت ستاره هاي دهه 40 هم عجيب تخيلي است. شاهيني هاي دهه 40 که خودشان را حسابي دوست دارند، ادعا مي کنند آن قدر خوب بوده اند که هميشه براي تماشاي بازي تيم خودشان بليت تهيه مي کردند (آن ها 5، 6 مورد انجام شده در 10 سال را به هميشه تعبير کرده اند).ادعاي ديگر اين نفرات آن است که هيچ وقت به ياد ندارند با پاي پياده از امجديه تا ميدان هفتم تير رفته باشند و هميشه اين فاصله را روي دوش مردم بوده اند (به همين دليل هميشه کفش ورزشي آن ها نو مي ماند!) شايد هم مردم فوتبالدوست حتي بعد از باخت هاي شاهيني ها قهرمانان خود را روي دوش سوار مي کردند و آن ها را به ميدان هفت تير مي بردند.
در ادامه بنا داريم به صورت کاملا پراکنده برخي از ادعاهاي جالب، خنده دار و بانمک پيشکسوتان فوتبال که البته طعم خالي بندي و بلوف دارد را با هم مرور کنيم، ادعاهايي که شايد به واقعيت هم نزديک باشد، اما واقعا بانمک و جالب هستند.
عليرضا عزيزي: علي کريمي کيه؟ اگر فيلم هاي جواني من بود ثابت مي کردم که گنده تر از علي کريمي هم انگشت کوچک من نبودند. من روي يک دستمال، 15 نفر را دربيل مي کردم.
مسعود مژدهي: من سلطان مديران بودم همه هنرپيشه ها و خوانندگان روز ايران خانه من مي آمدند و از من لباس مي گرفتند. تمام لباس هاي آن ها که روي صحنه و در سينما مي ديديد، لباس هاي من بوده است!
محمو ياوري : آن قدر ماساپوست ، ستاره چکسلواکي را آزار دادم که کنارم آمد و با زبان بي زباني از من خواست که ديگر توي پايش نروم و بگذارم او گل بزند!
علي پروين:قبل از بازي ايران- فرانسه گفتند چطور مي خواهي ميشل پلاتيني را بگيري؟ من هم گفتم: ميشل پلاتيني بايد من را بگيرد (پلاتيني در آن ديدار اصلا بازي نکرد).
ابراهيم آشتياني:در بازي ايران- استراليا از سمت راست 35 بار نفوذ کردم و برگشتم (هر 3 دقيقه يک بار و معادل 8 کيلومتر راه در زماني که ستارگان دنيا 7 کيلومتر هم نمي دويدند).
اميراحتشام زاده: در بازي ايران-ژاپن در آسيايي 1996 بانکوک اگر جلوي عکاس تايلندي را نمي گرفتم، ضربه اش به کله همايون بهزادي مي خورد و بهزادي کشته مي شد!
جعفر کاشاني:در آلمان جلوي شعبان جعفري(بي مخ) را گرفتم و گفتم آقا شعبان زيادي تند مي روي، کمي به نصايح من گوش کن و او هم گفت:چشم جعفر خان!(شعبان جعفري، از افراد نزديک به شاه ملعون بود و از کاشاني هم 23 سال بزرگ تر بود).
محمد دادکان:سوت را از محراب شاهرخي گرفتم و دست علي پروين دادم، از آن جا به بعد بود که علي پروين سرمربي پرسپوليس شد (يعني علي پروين تنها به خاطر يک سوت اين موقعيت را پيدا کرده است؟!).
در اين جا به ذکر يک نکته مي پردازيم که نصف پيشکسوت هاي فوتبال ما اعتقاد دارند در عمر فوتبال شان اخطار نگرفته اند، البته در آن زمان داورها در يک هفته ليگ و در 8 بازي حداکثر به 3 نفر کارت زرد نشان مي دادند، اما درباره دادکان، ادعاي عدم دريافت کارت زرد تا حدودي ادعاي درستي بوده است.
ناصر حجازي: اگر اجازه مي دادند شرکت کنم، رئيس جمهور مي شدم و همه مردم به من راي مي دادند.
ابراهيم قاسم پور: در مصر فوتبال بازي مي کردم و براي 50 نفر از اعضاي خانواده ام پول مي فرستادم (در توجيه رفتن به خارج از ايران با شروع جنگ تحميلي).
منبع:هفته نامه ورزشي تماشاگر شماره 38
يکي از خواص مهم فوتبال که به ادبيات ويژه پيشکسوت ها و مونقره اي هاي اين ورزش هم ارتباط پيدا مي کند، روايت هاي اغراق آميزي است که آن ها از گذشته دارند. افرادي که براي ادعاي خود، هيچ سند تاريخي ندارند و چه راست بگويند و چه احتمالا ادعاي خود را با اغراق بيان کنند، حرف هايشان مورد قبول واقع مي شود. به هر حال تقصيري متوجه آن ها نيست، مقصر دوستداران نسل اول فوتبال ما هستند که از آن ها افسانه ساختند. آن ها افسانه شدند و براي آن که از بقيه افسانه ها و روايات تخيلي عقب نمانند، مثل همين داستان ها براي خود روايت مي سازند.
ـ شوت هاي آدمکش
در نسل اول فوتبال وقتي مي خواستند از قدرت شوت هاي سنگين مرحوم عبدا...سعيدي بگويند از شوتي مي گفتند که باعث شکسته شدن ديرک دروازه و احتمالا ترکيدن توپ شده است و يا از قدرت شوت مرحوم عباس تنيده گر(عباس سياه) مي گفتند که شوت او باعث شده 2، 3 نفري که سر راه توپ قرار گرفته بودند، کشته شوند! اين روايت هاي افسانه اي، البته بين المللي هم شد. وقتي ادعا مي شد مرحوم حسن صدقياني (افندي) در حضور پادشاه بلژيک، هر 3 گل تيم رويال شارلروا را در سال 1932 و در فينال ليگ بلژيک به ثمر رسانده است، ابتدا باور مي کرديم، اما وقتي ورزش و تاريخ آن وارد دهکده جهاني ارتباطات شد و بالندگي و غناي ادبيات تاريخي فوتبال را افزايش داد، هرچه جستجو کرديم اثري از صدقياني را در تاريخ ليگ فوتبال بلژيک نديديم. البته گاهي اوقات نکته هاي بديعي را خوانديم و شنيديم، مثل حضور حسينعلي خان سردار در ترکيب تيم ملي سوئيس برابر تيم ملي فرانسه در سال 1920 ميلادي يعني 80 سال قبل که گرچه بر اين اتفاق جالب و بزرگ هيچ وقت تاکيد نکرده ايم، اما تا دل تان بخواهد عاشق اين خالي بندي ها هستيم، مثلا مي شنويم و مي خوانيم که مرحوم اکبر حيدري (اکبر توفان) کاپيتان تيم ملي فوتبال در بازي ايران- افغانستان سال 1320، در يکي از بازي ها تمام بازيکنان خودي و حريف را دريبل کرده و دروازه حريف را باز کرده، اصلا از خودمان نمي پرسيم که چه لزومي داشته که زنده ياد اکبر حيدري بازيکنان خودمان را دريبل کند!
ـ 5 سر زن بانمک!
درباره دکتر اميرمسعود برومند که در سال حاضر 83 ساله است، گفته مي شود يکي از بهترين مهاجمان فوتبال دنيا در سال هاي 40 و 50 ميلادي بوده. تا حالا شده از خودمان بپرسيم اين چه مهاجم برتري بوده که در نامزدهاي برترين هاي قرن آسيا هم جايي نداشته است؟ البته شکي نيست که مسعود برومند در زمان خودش واقعا فوتباليست بزرگي بوده، اما اين که يک مهاجم جهاني باشد، تا حدودي اغراق آميز به نظر مي رسد، درست مثل ادعايي که درباره همايون بهزادي وجود دارد. ادعايي که بر اساس آن گفته مي شود او يکي از 5 سر زن برتر دنياست! وقتي مي شنويم همايون بهزادي بر اساس ادعاي يکي از نشريات ورزشي کشور ترکيه مفتخر به کسب چنين عنواني شده و هيچ مجمع و موسسه بين المللي ادعاي مهم مورد اشاره را تاييد نکرده، خنده مان مي گيرد.
در مورد مرحوم حميد شيرزادگان هم روايت مشابهي وجود دارد. مي گويند در سال 1344 که او از آمريکا به ايران برگشت، 20 هزار نفر هوادار در فرودگاه مهرآباد به استقبال او آمده بودند، در حالي که تا سال 1350 حتي مسابقات و رويارويي هاي بزرگ فوتبال ايران هم بيشتر از 18 هزار تماشاگر نداشته است. آن ها احتمالا 5-4هزار تماشاگر در دهه 40-20 هزار نفر محاسبه کرده اند.
ـ ميهمان بايرن و منچستر
محمدرضا عادلخاني يکي از گوش چپ هاي بزرگ فوتبال ايران بود که در دهه 50 به رشد و معرفي فوتبال ما کمک زيادي کرد. او در آلمان پيراهن تيم هاي ووپرتال، واتن شيد و روت وايس اسن را پوشيد، هر سه تيم در دسته دوم آلمان بودند، در اين ميان اما ادعاي عادلخاني درباره حضور در بايرن مونيخ و همبازي بودن با «بکن باوئر» جالب بود. او يک بار براي شرکت در تمرينات تيم بايرن مونيخ از مسئولان باشگاه آلماني اجازه مي گيرد و همين حاضر شدن سر تمرينات تيم دسته يکي آلماني باعث شد بعدها ادعا کند که در آستانه حضور در بايرن مونيخ قرار گرفته، آن هم در سال 1345 که 18 ساله بوده است. يا ناصر حجازي که تمرين کردنش در تيم منچستريونايتد برايش توهم حضور در باشگاه منچستر يونايتد را به دنبال داشت. در روزهايي که انقلاب اسلامي به پيروزي رسيده بود، حجازي بدون توجه به قراردادش با شهباز، به راحتي به تاج سابق برگشت، البته خودش ادعا مي کند که شهبازي ها براي رفتن به تيم منچستر يونايتد به او رضايت نامه ندادند. اين در حالي است که تمام رضايت نامه هاي فوتبالي؛ بعد از انقلاب اسلامي فاقد ارزش حقوقي و قانوني اعلام شدند.
ـ کاپيتان در تيم خيالي پله
آندرانيک اسکندريان، ستاره ارمني ايران بود که در سال 1980 تا کاپيتاني تيم کاسموس نيويورک پيش رفت. گفته مي شود او در حضور پله و بکن باوئر کاپيتان کاسموس شده است، اما اين ادعا دروغي بيش نيست! در سال 1980، پله سومين سال دوري اش از فوتبال را سپري مي کرد. پله سال 1977 رسما از دنياي فوتبال خداحافظي کرده و بکن باوئر هم در سال 1980 به آلمان برگشته و به جاي بايرن مونيخ پيراهن تيم فوتبال هامبورگ را بر تن کرد!
ـ گل هاي 45 متري
گاهي اوقات بلوف ها و خالي بندي هاي برخي پيشکسوتان خوب فوتبال ما آن قدر شيرين است که آدم دلش نمي آيد چيزي بگويد و ادعايي کند، مبادا شيريني اين خالي بندي ها کم شود. در اين ميان بعضي از افراد از خالي بستن، منظور خاصي ندارند، بلکه عادت شان شده، مثلا تمام شوت هاي سنگيني که در دهه 30 و40 گل شده و فيلمش وجود ندارد، به ادعاي فوتباليست هاي آن زمان از فاصله 35 متري و 45 متري به ثمر نشسته است. در کتاب تاريخ بازي هاي پرسپوليس و استقلال تا سال 1362 هرچه گل که همايون بهزادي، علي جباري، حسين کلاني و ... زده اند، از فاصله 35 متري بوده است، انگار از فاصله جلوتر گل زدن در آن زمان جايز نبوده و هيچ کس حق زدن گل از فاصله کمتر از 35 متري را نداشته است. يکي ديگر از ادعاهاي جالب ملي پوشان آن زمان يعني مردان دهه 40 تا دهه 60 داشتن يکصد بازي ملي است!البته شأن اين مردان آن قدر بالاست که اگر امروز فوتبال بازي مي کردند تعداد بازي هاي ملي شان قطعا بالاي يکصد بازي بود. اما وقتي در دهه 40 مثلا تيم ملي طي 5 سال، 10 بازي رسمي ملي داشت، آن ها بايد 50 سال بازي مي کردند تا به يکصد بازي ملي برسند. يک بار به احمدرضا عابدزاده گفتيم که حميدخان احتمالا بازي هاي تيم هاي سبز و سفيد درون اردويي تيم ملي را هم بازي ملي حساب کرده است! البته بعضي از واقعيت هاي فوتبال 30 سال گذشته ما صورت تخيل دارد. مثلا آيندگان ما شايد باور نکنند که در بازي هاي آسيايي 1982 دهلي نو، عباس کارگر به خاطر نداشتن کفش با کفشي 2 شماره کوچک تر برابر کره جنوبي به ميدان رفت و آن گونه با پاهاي تاول زده جانفشاني کرد و يا علي دايي در آسيايي 94 هيروشيما برخلاف باور اهالي فوتبال يک نيمه با طحال پاره بازي کرد و يا حتي عابدزاده با شرايطي که بيشتر به افراد بستري شده در بيمارستان شبيه بود، در بازي پلي آف ايران-ژاپن در مقدماتي جام جهاني 1998 فرانسه در جوهور باروي مالزي، 120 دقيقه بازي کرد؛ اين ها واقعيت بودند، اما برخي از خالي بندي هاي اين دوستان، داستان را تکميل مي کند، مثلا وقتي ضيا عربشاهي مي گويد من 12 سال در تيم ملي بوده ام (او از سال 60 تا 67 ملي پوش بوده است) يا وقتي رضا رجبي مي گويد کاپيتان 4 رده مختلف تيم ملي بوده است (رجبي در سطح تيم ملي بزرگسالان يک بازي رسمي ملي هم ندارد).
ـ 100 متر زير 10 ثانيه
بعضي از ادعاها هم تخيلات شکل نگرفته است، مثل اين که جعفر مختاري فر مي گويد:«من باهوش ترين مربي ايرانم و اگر کارم را به عنوان مربي شروع کنم، هيچ کس به گرد پاي من نمي رسد» يا عباس کارگر که در دفتر تماشاگر ادعا کرد:«همين حالا در 53 سالگي اگر 10 روز تمرين کند 100 متر را زير 10 ثانيه مي دود»!عباس کارگر در چشم نگارنده نگاه کرد و گفت فلاني به نظرت نمي توانم؟ و وقتي با جواب منفي نگارنده مواجه شد، سريع حرف را عوض کرد و به مرور خاطرات قديمي پرداخت.
ـ روي کول مردم
بعضي اوقات روايات محبوبيت ستاره هاي دهه 40 هم عجيب تخيلي است. شاهيني هاي دهه 40 که خودشان را حسابي دوست دارند، ادعا مي کنند آن قدر خوب بوده اند که هميشه براي تماشاي بازي تيم خودشان بليت تهيه مي کردند (آن ها 5، 6 مورد انجام شده در 10 سال را به هميشه تعبير کرده اند).ادعاي ديگر اين نفرات آن است که هيچ وقت به ياد ندارند با پاي پياده از امجديه تا ميدان هفتم تير رفته باشند و هميشه اين فاصله را روي دوش مردم بوده اند (به همين دليل هميشه کفش ورزشي آن ها نو مي ماند!) شايد هم مردم فوتبالدوست حتي بعد از باخت هاي شاهيني ها قهرمانان خود را روي دوش سوار مي کردند و آن ها را به ميدان هفت تير مي بردند.
در ادامه بنا داريم به صورت کاملا پراکنده برخي از ادعاهاي جالب، خنده دار و بانمک پيشکسوتان فوتبال که البته طعم خالي بندي و بلوف دارد را با هم مرور کنيم، ادعاهايي که شايد به واقعيت هم نزديک باشد، اما واقعا بانمک و جالب هستند.
عليرضا عزيزي: علي کريمي کيه؟ اگر فيلم هاي جواني من بود ثابت مي کردم که گنده تر از علي کريمي هم انگشت کوچک من نبودند. من روي يک دستمال، 15 نفر را دربيل مي کردم.
مسعود مژدهي: من سلطان مديران بودم همه هنرپيشه ها و خوانندگان روز ايران خانه من مي آمدند و از من لباس مي گرفتند. تمام لباس هاي آن ها که روي صحنه و در سينما مي ديديد، لباس هاي من بوده است!
محمو ياوري : آن قدر ماساپوست ، ستاره چکسلواکي را آزار دادم که کنارم آمد و با زبان بي زباني از من خواست که ديگر توي پايش نروم و بگذارم او گل بزند!
علي پروين:قبل از بازي ايران- فرانسه گفتند چطور مي خواهي ميشل پلاتيني را بگيري؟ من هم گفتم: ميشل پلاتيني بايد من را بگيرد (پلاتيني در آن ديدار اصلا بازي نکرد).
ابراهيم آشتياني:در بازي ايران- استراليا از سمت راست 35 بار نفوذ کردم و برگشتم (هر 3 دقيقه يک بار و معادل 8 کيلومتر راه در زماني که ستارگان دنيا 7 کيلومتر هم نمي دويدند).
اميراحتشام زاده: در بازي ايران-ژاپن در آسيايي 1996 بانکوک اگر جلوي عکاس تايلندي را نمي گرفتم، ضربه اش به کله همايون بهزادي مي خورد و بهزادي کشته مي شد!
جعفر کاشاني:در آلمان جلوي شعبان جعفري(بي مخ) را گرفتم و گفتم آقا شعبان زيادي تند مي روي، کمي به نصايح من گوش کن و او هم گفت:چشم جعفر خان!(شعبان جعفري، از افراد نزديک به شاه ملعون بود و از کاشاني هم 23 سال بزرگ تر بود).
محمد دادکان:سوت را از محراب شاهرخي گرفتم و دست علي پروين دادم، از آن جا به بعد بود که علي پروين سرمربي پرسپوليس شد (يعني علي پروين تنها به خاطر يک سوت اين موقعيت را پيدا کرده است؟!).
در اين جا به ذکر يک نکته مي پردازيم که نصف پيشکسوت هاي فوتبال ما اعتقاد دارند در عمر فوتبال شان اخطار نگرفته اند، البته در آن زمان داورها در يک هفته ليگ و در 8 بازي حداکثر به 3 نفر کارت زرد نشان مي دادند، اما درباره دادکان، ادعاي عدم دريافت کارت زرد تا حدودي ادعاي درستي بوده است.
ناصر حجازي: اگر اجازه مي دادند شرکت کنم، رئيس جمهور مي شدم و همه مردم به من راي مي دادند.
ابراهيم قاسم پور: در مصر فوتبال بازي مي کردم و براي 50 نفر از اعضاي خانواده ام پول مي فرستادم (در توجيه رفتن به خارج از ايران با شروع جنگ تحميلي).
منبع:هفته نامه ورزشي تماشاگر شماره 38
.jpg "بهترین خوشنویسان تاریخ ایران")
