شهيد آیت الله صدوقي و دفاع مقدس
گفتگو با حجت الاسلام احمد سالك
مطلب اول اينكه اين راهي كه امام براي قطع دست تجاوز در پيش گرفته بودند، راه صحيح، اسلامي و انقلابي و راه انبيا و اوليا بود. تفهيم اين مسئله به رزمندگان، امري بسيار مهم و نقش روحانيون قابل توجه بود.
دوم اينكه براي تحقق آرمان ها و اهداف امام، بايد كساني كمر همت مي بستند كه درصدر اينها روحانيت بودند، آن هم بزرگاني هم چون شهيد آيت
الله صدوقي. اينها در اين صحنه كمر همت بستند و به ميدان دفاع آمدند.
نكته سوم اينكه علاوه بر بحث تجهيزات و سلاح و مهمات كه ابزار جنگي است، جنبه هاي معنوي اين دفاع مقدس بسيار مهم بود؛ آن هم در يك جنگ نامتعادل. نيروهاي صدام جنگ كلاسيك را پيش مي بردند و اين طرف در آن زمان يك ارتش فروپاشيده وجود داشت و نيروهاي بسيجي هنوز آموزش هاي لازم را نديده بودند. در اين جنگ نابرابر بايد كساني به ميدان مي آمدند و اين انسجام معنوي را در ميان نيروهاي رزمنده به وجود مي آوردند.
نكته ي بعدي كه بسيار مهم است تلاش جاهلان يا خائناني بود كه سعي داشتند بين سپاه و ارتش، ايجاد اختلاف كنند. نقش اين بزرگواران در ايجاد وحدت بين نيروهاي سپاه و ارتش، نقش بسيار فعالي بود. شهيد صياد شيرازي آمد و در قرارگاه سپاه نشست و سعي كرد وحدت بين سپاه و ارتش را عملاً نشان بدهد، اما پيش از او اين نقش را بزرگاني چون مرحوم آيت الله صدوقي داشتند. نكته پنجم كه بسيار مهم است اينكه جريانات اپوزيسيون خارج و آمريكا و اسرائيل تلاش مي كردند علاوه بر ايجاد اختلاف در درون جبهه هاي نبرد و ايجاد رعب و ترس از جانب دشمني چون صدام، موضع جمهوري اسلامي ايران را يك موضع فروپاشيده ترسيم كنند، ولي وقتي اين شخصيت ها مي رفتند و فيلم آنها را در سراسر جهان پخش مي شد، مردمي كه شاهد اين نبرد نابرابر بودند، چهره هاي روحانيون را در سنگرهاي ما در شكل ها و لباس هاي مختلف مي ديدند و اعتقاد پيدا مي كردند آنچه را كه استكبار به عنوان جنگ رواني انجام مي دهد، كار پوچي است، چون شخصيت هاي بالاي انقلاب اسلامي، خودشان در جبهه ها حضور دارند. آقا را مي ديدند، آقاي هاشمي را مي ديدند، آقاي صدوقي را مي ديدند، آقاي مشكيني را مي ديدند، علماي بزرگ را مي ديدند و اين خنثي كننده شايعات و توطئه هاي استكبار جهاني بود و اين مسئله هم بسيار مهم بود، بنابراين حضورشان خوشبختانه هم دشمن را مأيوس و هم دوست را تقويت مي كرد و هم بستر ساز فعاليت هاي گسترده تر بود.
نكته دوم اين بود كه جريانات اپوزيسيون كه با شاه مي جنگيدند، مجاهدين خلق بودند، حزب توده بودند و انواع گروه ها بودند و بعضي از منافقين مدرن. اينها خود را عامل حركتي بزرگ عليه حكومت شاه مي دانستند. در كنار اين جريان نفاق و التقاط و لائيك و غيره، جرياني به نام نهضت روحانيت به رهبري امام پس از رحلت آيت الله بروجردي بود كه جريان خرداد 42 نشانه بارز نمود و آغاز آشكار آن است. هنگامي كه حضرت امام در صحنه آمدند، خطوط و مرزها كاملاً مشخص شدند. نهضت حضرت امام با سخنراني ايشان در مدرسه فيضيه آغاز شد و سفره جريان نفاق و سايرين را جمع كرد. ديدند جرياني وارد ميدان شده كه سردمدار آن به صراحت به شاه مي گويد مي گويم تو را از كشور بيرون كنند. نه نهضت آزادي و نه نهضت توده، جرئت اين كار را نداشتند، ولي امام وقتي آمدند گفتند اول تو را نصيحت مي كنم و مراحل چندگانه امر به معروف و نهي از منكر را طي كردند و عاقبت به او هشدار دادند كه بيرونش خواهند كرد. اين قدرت نهضت روحانيت، يك حسادت و حركت استراتژيكي را براي نيروهاي ضدروحاني ترسيم كرد. چند اتفاق افتاد. اتفاق اول اين بود كه جريان نفاق، مجاهدين خلق، دو دسته شدند. يك دسته طرفدار روحانيت بودند، مثل مرحوم شهيد شريف واقفي، يك عده هم مثل موسي خياباني و مسعودرجوي پرچمدار مقابله با روحانيت شدند.
ما هم در زندان اوين بوديم و هم در زندان شيراز و اينها در آنجا ماركسيست اسلامي شدند. علتش هم اين بود كه مي گفتند اسلام، ما را به مبارزه تشويق مي كند، ولي علم مبارزه ندارد و ما بايد علم مبارزه را از ماركسيسم بگيريم و لذا شدند ماركسيست اسلامي. اولين گامي كه اين ماركسيسم اسلامي بايد بردارد، اين است كه موانع را از سر راه خودش كنار بزند و بزرگ ترين مانع آنها روحانيت بود، لذا قبل از بهمن 57، منافقين در تهران جلسه اي تشكيل مي دهند. من حتي صورتجلسه خطي شان را هم داشتم كه در سال 62 به مركز اسناد يا وزارت اطلاعات دادم. در آن جلسه اينها تصميم مي گيرند شخصيت هاي موثر و مفيد را شناسائي كنند كه در آن جلسه اين كار را مي كنند و فهرستي تهيه مي شود. بعد از پيروزي انقلاب در جلساتي كه تشكيل مي دهند به اين نتيجه مي رسند كه در قدرت نهضت روحانيت نمي توانند حضور داشته باشند و لذا رفتند و پشت سر بني صدر ايستادند و در دانشگاه تهران، 14 اسفند را به وجود آوردند. حسين نجات بخش كه از عناصر مهم منافقين بود، كل مخابرات بني صدر در دوره رياست جمهوري وي را به دست داشت و تمام حرف ها را شنود مي كرد. اين را او به خود من گفت. منافقين بعد از اين جلسات اميدشان به بني صدر بود و وقتي او در سال هاي 60، 59 عزل شد، در جلسه دوم تصميم مي گيرند فهرست شناسايي شده را ترور كنند و مي بينيد كه در 6 تير، آن حادثه براي آقا در مسجد ابوذر پيش مي آيد، 7تير در حزب جمهوري اسلامي، به نظرم 26 تير براي آقاي رفسنجاني، 8شهريور براي شهيد باهنر و شهيد رجائي پيش مي آيد، در كوچه و بازار هم مردم ترور مي شوند و شهداي محراب هم در اين فاصله پيش مي آيد و مرتباً آن فهرست شناسايي شده ترور مي شوند. يكي از افراد آن فهرست هم شهيد صدوقي بود. شيوه عملياتي هم كه براي آقاي اشرفي، آقاي هاشمي نژاد و آقاي صدوقي اتفاق افتاد، يكسان است، يعني به خودشان جليقه انفجار بستند و جلوي اينها رفتند. منافقين با شناختي كه از قبل از انقلاب از اين بزرگواران داشتند، فهرستشان را تنظيم مي كنند و به مرحله عملياتي مي رسانند. هدف استعمار از حمايت منافقين، فروپاشي وضعيت ايران و از بين بردن مسئولين اصلي و ياران هميشگي امام است تا امام تنها بماند.
منبع: ماهنامه شاهد یاران، شماره 34
درآمد
آشنایي شما با شهيد آیت الله صدوقي چگونه و از كي شكل گرفت؟
آيا قبل از انقلاب ارتباطتان با ايشان ادامه پيدا كرد؟
آيا از ارتباط شهيد صيادشيرازي با شهيد آيت الله صدوقي اطلاعي داريد؟
ظاهراً بين علماي يزد و اصفهان، تعامل قوي و مؤثري برقرار بوده است. آيا اين برداشت، صحيح است؟
طبيعتاً اين ارتباطات بعد از انقلاب هم ادامه پيدا كرد.
پس قطعاً ارتباط شما با آيت الله صدوقي بيشتر شد.
موضع آيت الله صدوقي در قبال بني صدر چگونه بود؟
از حضور معنوي شهيد آيت الله صدوقي در جبهه هاي جنگ خاطره اي داريد؟
مطلب اول اينكه اين راهي كه امام براي قطع دست تجاوز در پيش گرفته بودند، راه صحيح، اسلامي و انقلابي و راه انبيا و اوليا بود. تفهيم اين مسئله به رزمندگان، امري بسيار مهم و نقش روحانيون قابل توجه بود.
دوم اينكه براي تحقق آرمان ها و اهداف امام، بايد كساني كمر همت مي بستند كه درصدر اينها روحانيت بودند، آن هم بزرگاني هم چون شهيد آيت
الله صدوقي. اينها در اين صحنه كمر همت بستند و به ميدان دفاع آمدند.
نكته سوم اينكه علاوه بر بحث تجهيزات و سلاح و مهمات كه ابزار جنگي است، جنبه هاي معنوي اين دفاع مقدس بسيار مهم بود؛ آن هم در يك جنگ نامتعادل. نيروهاي صدام جنگ كلاسيك را پيش مي بردند و اين طرف در آن زمان يك ارتش فروپاشيده وجود داشت و نيروهاي بسيجي هنوز آموزش هاي لازم را نديده بودند. در اين جنگ نابرابر بايد كساني به ميدان مي آمدند و اين انسجام معنوي را در ميان نيروهاي رزمنده به وجود مي آوردند.
نكته ي بعدي كه بسيار مهم است تلاش جاهلان يا خائناني بود كه سعي داشتند بين سپاه و ارتش، ايجاد اختلاف كنند. نقش اين بزرگواران در ايجاد وحدت بين نيروهاي سپاه و ارتش، نقش بسيار فعالي بود. شهيد صياد شيرازي آمد و در قرارگاه سپاه نشست و سعي كرد وحدت بين سپاه و ارتش را عملاً نشان بدهد، اما پيش از او اين نقش را بزرگاني چون مرحوم آيت الله صدوقي داشتند. نكته پنجم كه بسيار مهم است اينكه جريانات اپوزيسيون خارج و آمريكا و اسرائيل تلاش مي كردند علاوه بر ايجاد اختلاف در درون جبهه هاي نبرد و ايجاد رعب و ترس از جانب دشمني چون صدام، موضع جمهوري اسلامي ايران را يك موضع فروپاشيده ترسيم كنند، ولي وقتي اين شخصيت ها مي رفتند و فيلم آنها را در سراسر جهان پخش مي شد، مردمي كه شاهد اين نبرد نابرابر بودند، چهره هاي روحانيون را در سنگرهاي ما در شكل ها و لباس هاي مختلف مي ديدند و اعتقاد پيدا مي كردند آنچه را كه استكبار به عنوان جنگ رواني انجام مي دهد، كار پوچي است، چون شخصيت هاي بالاي انقلاب اسلامي، خودشان در جبهه ها حضور دارند. آقا را مي ديدند، آقاي هاشمي را مي ديدند، آقاي صدوقي را مي ديدند، آقاي مشكيني را مي ديدند، علماي بزرگ را مي ديدند و اين خنثي كننده شايعات و توطئه هاي استكبار جهاني بود و اين مسئله هم بسيار مهم بود، بنابراين حضورشان خوشبختانه هم دشمن را مأيوس و هم دوست را تقويت مي كرد و هم بستر ساز فعاليت هاي گسترده تر بود.
آيا ايشان در جبهه برنامه هاي خاصي هم داشتند؟
شهيد آيت الله صدوقي بيشتر در كدام جبهه ها حضور پيدا مي كردند؟
به نظر شما چه ويژگي هائي در شهيد صدوقي وجود داشت كه دشمنان را به اين نتيجه رساند كه بايد ايشان را از سر راه برداشت؟
نكته دوم اين بود كه جريانات اپوزيسيون كه با شاه مي جنگيدند، مجاهدين خلق بودند، حزب توده بودند و انواع گروه ها بودند و بعضي از منافقين مدرن. اينها خود را عامل حركتي بزرگ عليه حكومت شاه مي دانستند. در كنار اين جريان نفاق و التقاط و لائيك و غيره، جرياني به نام نهضت روحانيت به رهبري امام پس از رحلت آيت الله بروجردي بود كه جريان خرداد 42 نشانه بارز نمود و آغاز آشكار آن است. هنگامي كه حضرت امام در صحنه آمدند، خطوط و مرزها كاملاً مشخص شدند. نهضت حضرت امام با سخنراني ايشان در مدرسه فيضيه آغاز شد و سفره جريان نفاق و سايرين را جمع كرد. ديدند جرياني وارد ميدان شده كه سردمدار آن به صراحت به شاه مي گويد مي گويم تو را از كشور بيرون كنند. نه نهضت آزادي و نه نهضت توده، جرئت اين كار را نداشتند، ولي امام وقتي آمدند گفتند اول تو را نصيحت مي كنم و مراحل چندگانه امر به معروف و نهي از منكر را طي كردند و عاقبت به او هشدار دادند كه بيرونش خواهند كرد. اين قدرت نهضت روحانيت، يك حسادت و حركت استراتژيكي را براي نيروهاي ضدروحاني ترسيم كرد. چند اتفاق افتاد. اتفاق اول اين بود كه جريان نفاق، مجاهدين خلق، دو دسته شدند. يك دسته طرفدار روحانيت بودند، مثل مرحوم شهيد شريف واقفي، يك عده هم مثل موسي خياباني و مسعودرجوي پرچمدار مقابله با روحانيت شدند.
ما هم در زندان اوين بوديم و هم در زندان شيراز و اينها در آنجا ماركسيست اسلامي شدند. علتش هم اين بود كه مي گفتند اسلام، ما را به مبارزه تشويق مي كند، ولي علم مبارزه ندارد و ما بايد علم مبارزه را از ماركسيسم بگيريم و لذا شدند ماركسيست اسلامي. اولين گامي كه اين ماركسيسم اسلامي بايد بردارد، اين است كه موانع را از سر راه خودش كنار بزند و بزرگ ترين مانع آنها روحانيت بود، لذا قبل از بهمن 57، منافقين در تهران جلسه اي تشكيل مي دهند. من حتي صورتجلسه خطي شان را هم داشتم كه در سال 62 به مركز اسناد يا وزارت اطلاعات دادم. در آن جلسه اينها تصميم مي گيرند شخصيت هاي موثر و مفيد را شناسائي كنند كه در آن جلسه اين كار را مي كنند و فهرستي تهيه مي شود. بعد از پيروزي انقلاب در جلساتي كه تشكيل مي دهند به اين نتيجه مي رسند كه در قدرت نهضت روحانيت نمي توانند حضور داشته باشند و لذا رفتند و پشت سر بني صدر ايستادند و در دانشگاه تهران، 14 اسفند را به وجود آوردند. حسين نجات بخش كه از عناصر مهم منافقين بود، كل مخابرات بني صدر در دوره رياست جمهوري وي را به دست داشت و تمام حرف ها را شنود مي كرد. اين را او به خود من گفت. منافقين بعد از اين جلسات اميدشان به بني صدر بود و وقتي او در سال هاي 60، 59 عزل شد، در جلسه دوم تصميم مي گيرند فهرست شناسايي شده را ترور كنند و مي بينيد كه در 6 تير، آن حادثه براي آقا در مسجد ابوذر پيش مي آيد، 7تير در حزب جمهوري اسلامي، به نظرم 26 تير براي آقاي رفسنجاني، 8شهريور براي شهيد باهنر و شهيد رجائي پيش مي آيد، در كوچه و بازار هم مردم ترور مي شوند و شهداي محراب هم در اين فاصله پيش مي آيد و مرتباً آن فهرست شناسايي شده ترور مي شوند. يكي از افراد آن فهرست هم شهيد صدوقي بود. شيوه عملياتي هم كه براي آقاي اشرفي، آقاي هاشمي نژاد و آقاي صدوقي اتفاق افتاد، يكسان است، يعني به خودشان جليقه انفجار بستند و جلوي اينها رفتند. منافقين با شناختي كه از قبل از انقلاب از اين بزرگواران داشتند، فهرستشان را تنظيم مي كنند و به مرحله عملياتي مي رسانند. هدف استعمار از حمايت منافقين، فروپاشي وضعيت ايران و از بين بردن مسئولين اصلي و ياران هميشگي امام است تا امام تنها بماند.
ترور مقام معظم رهبري و آيت الله هاشمي رفسنجاني، به دليل اينكه از سران نظام بودند، از نظر دشمنان نظام داراي منطقي است، ولي شهيد صدوقي كه مقام اجرائي نداشتند.
منبع: ماهنامه شاهد یاران، شماره 34
/ج
