جشن بهاران
شاعر: مهدي اخوان ثالث
اردوي بهاران، چو کاروانها
بشکوه درآمد به بوستانها
مرغان سفر کرده بازگشتند
آسوده ز سرما، به آشيانها
بس رايت رنگين ز غنچه و برگ
افراشته شد سوي آسمانها
سر خوش ز نشاط بهار بنگر
مرغابيکان را بر آبدانها
هر يک چو يکي طرفه کشتي خرد
عاري ز رسنها و بادبانها
گه آمده خوش خوش سوي ميانه
گه رفته بدان دورها، کرانها
بس لاله روشن به دشت ديدم
مشکين به يکي داغشان ميانها
چون دخترکان در سرود خواندن
بگشوده به کردار هم دهانها
گر چشم گشايي، به هر کناري
از جشن بهاران بود نشانها
بس برگک نو روي سرخ گونه
بيني زير شاخه چون زبانها
کز برف زمستان و باد پاييز
گويند تو را طرفه داستانها
بخرام به صحرا که در رهت باز
گسترده شد از سبزه پرنيانها
آن ابر پس از نيم شب، فرو ريخت
بر شهر به شادي، بس ارمغانها
باران سحرگه گرفت پايان
زو مانده بسي قطره ها، نشانها
کز پرتو رنگين صبح رخشد
چون انجم تابان بر آسمانها
آنگه که چکد از درخت و برگش
وانگه که بيفتد ز ناودانها
آن نيم شباني که ماه لغزد
پدرام در آغوش کهکشانها،
وز نور کشد تا سپهر و بامش
همچون برافراشته نردبانها،
هنگام بهاران، خوشا گذشتن
همراه عزيران به گلستانها
در سايه صلح و صفا نشستن
آسوده و خرم به سايبانها
وز باده رنگين به جام کردن
پروردن دلها و روح و جانها
وز عمر و جواني ثمر گرفتن
خوش زيستن اندر بسي زمانها
منبع:یزدان پرست، حمید؛ (1387) نامه ایران؛ مجموعه مقاله ها، سروده ها، و مطالب ایران شناسی، جلد چهارم، به کوشش حمید یزدان پرست، تهران، اطلاعات، چاپ یکم.
بشکوه درآمد به بوستانها
مرغان سفر کرده بازگشتند
آسوده ز سرما، به آشيانها
بس رايت رنگين ز غنچه و برگ
افراشته شد سوي آسمانها
سر خوش ز نشاط بهار بنگر
مرغابيکان را بر آبدانها
هر يک چو يکي طرفه کشتي خرد
عاري ز رسنها و بادبانها
گه آمده خوش خوش سوي ميانه
گه رفته بدان دورها، کرانها
بس لاله روشن به دشت ديدم
مشکين به يکي داغشان ميانها
چون دخترکان در سرود خواندن
بگشوده به کردار هم دهانها
گر چشم گشايي، به هر کناري
از جشن بهاران بود نشانها
بس برگک نو روي سرخ گونه
بيني زير شاخه چون زبانها
کز برف زمستان و باد پاييز
گويند تو را طرفه داستانها
بخرام به صحرا که در رهت باز
گسترده شد از سبزه پرنيانها
آن ابر پس از نيم شب، فرو ريخت
بر شهر به شادي، بس ارمغانها
باران سحرگه گرفت پايان
زو مانده بسي قطره ها، نشانها
کز پرتو رنگين صبح رخشد
چون انجم تابان بر آسمانها
آنگه که چکد از درخت و برگش
وانگه که بيفتد ز ناودانها
آن نيم شباني که ماه لغزد
پدرام در آغوش کهکشانها،
وز نور کشد تا سپهر و بامش
همچون برافراشته نردبانها،
هنگام بهاران، خوشا گذشتن
همراه عزيران به گلستانها
در سايه صلح و صفا نشستن
آسوده و خرم به سايبانها
وز باده رنگين به جام کردن
پروردن دلها و روح و جانها
وز عمر و جواني ثمر گرفتن
خوش زيستن اندر بسي زمانها
منبع:یزدان پرست، حمید؛ (1387) نامه ایران؛ مجموعه مقاله ها، سروده ها، و مطالب ایران شناسی، جلد چهارم، به کوشش حمید یزدان پرست، تهران، اطلاعات، چاپ یکم.
