توسعه فناوری‌های سبز

چکیده
هزینه‌‌های مربوط به انرژی مصرفی، دلیل اصلی شرکت‌‌ها برای حرکت به سمت توسعه فناوری‌های سبز بوده و این موضوع در چند سال اخیر از اهمیت بسیار بالایی برخوردار شده است.

تعداد کلمات 999/ تخمین زمان مطالعه 5 دقیقه

در این اواخر در درجه اول به دلیل افزایش قیمت نفت، هزینه‌های مرتبط با مصرف انرژی رو به افزایش گذاشته‌اند و هر چقدر این هزینه‌ها بالاتر بروند، قیمت‌ توان مصرفی در محصولات فناوری اطلاعات نیز بیشتر خواهد شد. یکی از ساده‌‌ترین راه‌‌ها برای جلوگیری از به هدر رفتن انرژی محصولات فناوری، توقف دستگاه‌‌هایی است که در حال حاضر از آنها استفاده خاصی نمی‌شود. بیشتر رایانه‌های رومیزی موجود در شرکت‌های امروزی در ساعت‌های غیر اداری بدون آن که به آنها نیازی باشد همواره به طور 24 ساعته در حال مصرف انرژی هستند. مراکز داده یا «دیتاسنتر‌ها» و سرورها نیز نمونه دیگری از این دستگاه‌‌ها به شمار می‌روند که در بیشتر مواقع سرویس‌‌های معدودی روی آنها اجرا می‌شود و با قرار دادن آنها در حالت بیکار‎(Idle)‎می‌‌توان با حداقل تأثیر بر سرویس‌های مشتریان، مصرف انرژی را نیز کاهش داد.‏
بسیاری از مجموعه‌های فناوری اطلاعات امروزی از برنامه‌های کاربردی استفاده می‌‌کنند که بیش از 20سال از عمر آنها می‌‌گذرد. این نوع برنامه‌‌ها برتری‌هایی دارند، از جمله این که به خوبی کار می‌کنند و از پایداری بالایی هم برخوردار هستند. به عنوان مثال یکی از این نوع برنامه‌ها را در ذهن خود تصور کنید که در ابتدای کار روی یک سرور متوسط نصب و راه‌‌اندازی شده ‌است. فرض کنید مدتی بعد سرورها به ‌روز شده و از نمونه‌‌های قدرتمند‌تری استفاده شود. به تدریج و با گذر زمان، برنامه کاربردی که در اوایل کار خود بیش از 60 درصد یک سرور متوسط را اشغال می‌کرد، در حال حاضر فقط 5 درصد از منابع سرور جدید را نیاز دارد. مصرف انرژی سرور بزرگ و قدرتمند جدید بیشتر از نمونه متوسط ابتدایی است در حالی که هنوز در سازمان از همان برنامه کاربردی بهره گرفته می‌‌شود.‏
در زمانی که در جدال رایانه‌های «مین‌ فریم» و سرورها، این سرورها بودند که پیروز از میدان بیرون آمدند، یکی از مسائل اصلی میزان حرارتی بود که رایانه‌های مین‌فریم تولید می‌کردند و ساختمان را تحت تأثیر قرار می‌دادند. در چنین مواقعی حرارت تولید شده از مین‌فریم‌‌ها برای تأمین جزیی از گرمای ساختمان مورد استفاده قرار می‌‌گرفت. در برخی از شرایط نامساعد نیز برای هر وات مصرفی مین‌فریم، یک وات اضافی جهت خنک کردن سیستم نیاز بود. احتمالا ًتاکنون با از کار افتادن سیستم تهویه هوا در یک اتاق پر از رایانه مواجه شده ‌اید. این موضوع یکی دیگر از جنبه‌های اتلاف انرژی را در شرکت‌‌های فناوری اطلاعات به ما نشان می‌‌دهد.‏ راه‌های بسیاری وجود دارد که توسط آنها می‌توان در مجموعه‌های فناوری اطلاعات، مصرف انرژی دستگاه‌‌ها را بدون تأثیر منفی بر ارائه خدمات کم کرد.‏

بیشتر بخوانید: پیش به سوی محصولات سبز

تأثیرات زیست ‌محیطی محصولات از کار افتاده

بسیاری از سازمان‌‌‌های امروزی بر کاهش هزینه‌های تأمین انرژی تمرکز دارند و همین موضوع خواسته یا ناخواسته تأثیرات زیست ‌محیطی را کاهش داده است. آن چه امروزه در شرکت‌های فناوری اطلاعات کمتر مورد توجه قرار می‌گیرد، تجهیزاتی هستند که پس از اتمام عمر مفید کارایی خود را از دست می‌‌دهند. اجزای مختلف رایانه‌ها و تلفن‌‌های همراهی که امروزه مورد استفاده قرار می‌گیرند دارای مواد سمی هستند که پس از منسوخ شدن، تأثیر منفی عمده‌‌ای بر محیط زیست می‌گذارند. به همین دلیل در حال حاضر، مجازات‌های مختلف برای تولیدکنندگانی در نظر گرفته می‌‌شود که نسبت به از بین بردن محصولات نهایی خود پس از اتمام طول عمر مفید توجهی نشان نمی‌‌دهند. اینجاست که فرآیند «بازیافت» محصولات الکترونیکی به میان می‌‌آید. این موضوع از اهمیت بالایی برخوردار است به لحاظ آن که در صورتی که نتوان یک محصول منسوخ را با روش درست بازیابی کرد تأثیر منفی زیست‌ محیطی آن بیشتر از زمانی است که دور انداخته می‌‌شود.‏

برخی از مواد سمی موجود در دستگاه‌‌های فناوری اطلاعات که آسیب‌های زیست ‌محیطی و بهداشتی قابل توجهی دارند عبارت هستند از:‏
سرب ـ این ماده که عموماً در لامپ‌‌های تصویر‎CRT ‎و لحیم‌های به ‌کار رفته در مدارات مجتمع وجود دارد، باعث آسیب شدید مواد تشکیل‌‌دهنده خون، سیستم عصبی و اجزای مختلف بدن می‌شود.‏
کادمیم ـ ماده‌ای است که اغلب در اجزای نیمه‌هادی و تخته‌‌های مدارها وجود دارد، سرطان‌زا است و معمولاً به کلیه‌ها آسیب می‌‌رساند.‏
جیوه ـ این ماده عموماً در باتری‌‌ها و سوئیچ‌‌ها به کار می‌رود و سمی‌تر از سرب است.‏
هیچ‌ کدام از این مواد هنگام استفاده کاربران از محصولات الکترونیکی تأثیر منفی نخواهند داشت و فقط زمانی که منسوخ شده و در معرض واکنش با هوا قرار می‌‌گیرند بسیار خطرناک می‌‌شوند. خبر خوب در این زمینه این است که امروزه قوانین بازیافت متعددی در اکثر کشورهای جهان تدوین شده است و این موضوع می‌‌تواند تا حد زیادی تأثیرات منفی فناوری اطلاعات را بر طبیعت و بهداشت کاهش دهد.‏
اگر چه فرآیندهای بازیافت مواد به‌کار رفته در محصولات الکترونیکی به طور صددرصد با محیط‌زیست سازگاری ندارند، سازمان‌‌های زیادی به شیوه‌ای مسئولانه دست به این نوع اقدامات زده و سعی دارند زباله‌های الکترونیکی‎(e-Waste)‎را به حداقل ممکن برسانند. این مسئولیت خطیر به کاربران دستگاه‌ها نیز مربوط می‌شود. به نحوی که بهتر است از محصولاتی استفاده شود که فرآیند بازیافت آنها مشخص باشد و تولید کننده به جای انتقال مشکل، به حل آن توجه نشان ‌دهد.‏

سازمان‌های جهانی برای جلوگیری از تولید بیشتر زباله‌‌های الکترونیک

‏«ائتلاف مواد سمی در سیلیکون‌» به اختصار‎SVTC ‎در اوایل دهه 80 تأسیس شد. هدف از راه‌ اندازی این مجموعه، ترویج سلامت انسان‌ها و حفاظت از محیط زیست توسط پژوهش و سازماندهی مردمی عنوان شده ‌است.‏‎ SVTC ‎در حال حاضر در سراسر جهان به بررسی مشکلات ناشی از زباله‌‌های الکترونیکی می‌پردازد و برای از بین بردن مواد سمی در تجهیزات الکترونیکی تلاش می‌کند. این مجموعه با همکاری سازمان « بازل» و «کمپین بین‌المللی حقوق بشر»، فهرستی از استانداردهای مفید در این زمینه را تهیه کرده‌ است.‏ «کنوانسیون بازل» سازمان دیگری است که با عقد یک معاهده جهانی، در تنظیم حمل و نقل و دفع زباله‌‌های سمی ناشی از فناوری اطلاعات فعالیت دارد. این مجموعه نیز کار خود را از اوایل دهه 80 آغاز کرده و مدیریت حمل و نقل و دفع زباله‌‌های الکترونیکی را بر عهده گرفته است.‏

منبع: http://www.ettelaat.com
ارسال توسط کاربر محترم سایت: hasantaleb