نظريه رشته اي (String theory )

نظريه ي رشته اي در فيزيک ، نظريه اي است که بنيادي ترين ذرات در طبيعت را به صورت ساختارهاي يک بعدي وبي نهايت کوچکي به نام رشته توصيف مي کند. در مقابل نظريات قراردادي در فيزيک بنيادي ترين ذرات طبيعت را به صورت ذرات نقطه مانند توصيف مي کند. هدف نظريه ي رشته ترکيب مکانيک کوانتومي با نظريه ي کلي نسبيت است. مکانيک کوانتومي به توصيف رفتار و نيروهايي که بين اتم ها و ذرات زير اتمي مي پردازد و نظريه ي کلي نسبيت به توصيف نيروهاي گرانش مي پردازد.
يک پيشرفت بزرگ که در دهه ي 1990 رخ داد. کشف چگونگي ارتباط نظريات مختلف رشته اي با يکديگر بود.
در نظريات رشته اي فوق العاده متقارن يا نظريات فوق رشته اي، رشته ها و بر هم کنش هايشان اساس همه ي مواد و نيروهاي فيزيکي در جهان را شکل مي دهند. بر طبق نظريات رشته هاي بنيادي با الگوهاي مختلف يا شيوه هاي تحريک مختلف نوسان مي کنند. الگوي ويژه ي نوسان يک رشته ي بنيادي واحد آن ماده يا نيرويي که ايجاد مي کند را مشخص مي کند. به طور کلي اين تعيين واحد يا نيرو از همان روشي انجام مي شود که براساس نوسان تار ويلون تن موزيکي که توليد مي کند تعيين مي شود. براي معادلات رياضي که درنظريه ي رشته اي استفاده مي شود نياز است که جهان علاوه بر چهار بعد رايج طول، عرض ، ارتفاع و زمان حداقل از شش بعد ديگر نيز شکل گرفته باشد. فيزيکدانان بر ماهيت اين ابعاد اضافي با يکديگر توافق ندارند.
منبع: Howstuffworks.com