نوای دل

در سوگ امام کاظم (ع)

به باد رفت گل و بلبل از نوا افتاد
چمن خزان شد و آتش به لاله‌ها افتاد

رسید گرد ملامت به کوه و دشت و دمن
از این غبار که در دامن صبا افتاد

ز چشم سرخ شفق، خون دل رود همه شب
در این دریغ که سرو سهی ز پا افتاد

چراغ محفل زندانیان چو شد خاموش
زمانه از حرکت، عالم از صفا افتاد

گره، گره شد و نالید دجلی بغداد
به سوگ مرغ اسیری که از نوا افتاد

چو سوخت ز آتش زهر ستم، دل جانان
هزار شعله از این غم به جان ما افتاد

خدای داند و آن خسته دل که در زندان
چه مایه رنج بر آن جان پارسا افتاد

به سوز ناله زد آنسان که موج حسرت و درد
ز ناله‌اش به دل عرش کبریا افتاد

که ای خدای رهانیده، کز عنایت تو
درخت از گِل و طفل از رحم جدا افتاد

مرا ز مجلس هارون دگر رهایی ده
که جان غمزده در ورطی بلا افتاد

دل زمانه بلرزید از مناجاتش
به هفت چرخ تزلزل از این دعا افتاد

ماه قرآن

احمد باقریان

عزیزم! بیا ماه قرآن ببین
به بزم خدا، بنده مهمان ببین

بیا جان من اندر این ماه پاک
به زنجیر و غل، پای شیطان ببین

ببین عید زیبای یاران دوست
در آن لطف یزدان فراوان ببین

بیا محفل انس قرآن نگر
بیا رحمت حق نمایان ببین

بکن از گناه و ستم توبه‌ای
بیا ماه ترک گناهان ببین

بشو ملتجی بر عنایات حق
بیا ماه زیبای غفران ببین

بود نیمه ماه پاک صیام
حسن آن کریم امامان ببین

در این روز نیکو بود مولدش
به جشن و طرب خیل یاران ببین

ز صلح حکیمانی مجتبی
تو ویرانه ز آن کاخ سلطان ببین

بیا ملتجی شو به درگاه حق
در این ماه خاموش نیران ببین

به فرمودی نیک زین العباد
بیا عید احباب یزدان ببین

بود ماه قرآن، نماز و دعا
در آن سود و نفع فراوان ببین

ز نهج البلاغه بیاموز درس
فراوان در آن لطف رحمان ببین

بیا جان من زین کتاب شریف
کرم‌ها و الطاف یزدان ببین

قرائت نما اُخت قرآن پاک
از آن فیض و لطف فراوان ببین

صحیفه بود بس کتابی شریف
تجلاّی خون شهیدان ببین

بود رایت نهضت کربلا
در آن نعمت پاک سبحان ببین

کمک کن به احباب و یار ضعیف
بیا حال زار فقیران ببین

در این ماه از رحمت کردگار
تو ابلیس ملعون گریزان ببین

بدان قدر جانم، لیالی قدر
در آن حکمت و لطف و عرفان ببین

بیا شاهد راه پاک نماز
علی میر احرار دوران ببین

بیا "باقر" از مرحمت‌های دوست
بسی رحمت و لطف و احسان ببین
***

ولایت مهدی(عج)

آیت الله صافی گلپایگانی

ما را ز کورش و کی و جم، اعتبار نیست
فخری به داریوش و به اسفندیار نیست

مرده است دور رستم و سیروس و کیقباد
ما را به جاهلیت آن دوره، کار نیست

در سایه محمد(ص) و آل محمدیم
برتر از این برای بشر افتخار نیست

ابنای دین و سوره توحید و کوثریم
بر دل ز کفر و شرک و شرارت، غبار نیست

اسلام، اعتقاد و نظام و هویت است
هر کس نداشت، در دو جهان رستگار نیست

اندر دژ ولایت و حصن امامتیم
مانند این حصار، به گیتی حصار نیست

ما امت عدالت و صلح و اُخوّتیم
در ما نفاق و شیطنتِ دیو سار نیست

از جاهلیت مجوس نگیریم رسم و راه
ما را به جز "ولایت مهدی" شعار نیست

اعلام "انَّ اکرمکم" باشد این پیام
در کیش ما، به رنگ و نژاد اعتبار نیست

گر مدعی تلاش به توهین ما کند
با او بگو که از تو جز این انتظار نیست

تو باش و هفت خوان و خرافات و ترهات
راهی که می‌روی، ره پروردگار نیست

زنده است دین احمد و قران و اهل بیت
اکمل از این طریق سوی کردگار نیست

یا رب، رسان امام زمان(عج) منجی جهان
فرخ زمان او که در آن کار عار نیست

پر می‌کند ز عدل به امر خدا زمین
بهتر ز عصر دولت او روزگار نیست

آئین دین مداری و تقوا شود رواج
رسم فساد و شُرب مدام و قمار نیست

مؤمن، عزیز گردد و کافر، شود ذلیل
مرد خدا به دوری او خوار و زار نیست

عشق جان‌فرسا

آیت الله عبدالکریم محرابی (نجلی)

عشق را در ماه شعبان شعبه‌ای بر پا بود
شیوی این شعبه، طرح عشق جان‌فرسا بود

ز آنکه این مه، مولد معشوق خوش سودا بود
عشق او را در زوایای دل ما جا بود

او حسین بن علی (ع)، شاهنشه بطحا بود
در شب سوم، مه ما زینت آغوش شد

از تجلای رخش، ماه جهان مدهوش شد
زینت دوش نبی را، کسوتی در دوش شد

کز برایش خون دل خوردن برایم نوش شد
در تن عشّاق، رنگ خون دل زیبا بود
***

یار دلجوی

آیت الله صافی گلپایگانی

بوی کوی دلبران آید همی
ابر رحمت دُر فشان آید همی

شکر ایزد کاندرین عید سعید
دین و دولت هم عنان آید همی

می‌رسد فصل بهار معرفت
جهل را فصل خزان آید همی

روز استکباریان گردد سیاه
یاور مستضعفان آید همی

صاحب بیت و مقام و مشعرین
پیشوای انس و جان آید همی

رهبر خوبان، امام دین پناه
والی کون و مکان آید همی

در سراقدس امام عسکری
رحمت حق بیکران آید همی

آنکه پر سازد جهان از عدل و داد
بهر اصلاح جهان آید همی

شاهد غیبی که رخ پوشیده داشت
سوی ما فاش و عیان آید همی

نو گل نرگس، ولیّ راستین
ملجأ اسلامیان آید همی

او چو روح است و جهان مانند تن
در تن عالم، روان آید همی

بهر این دنیای پر بیم و هراس
باسط امن و امان آید همی

ای مسلمان، شاد باش و شاد زی
مهدی صاحب زمان آید همی

پرچم فتح و ظفر، او را به دست
پا به فرق فرقدان آید همی

او چو شمس است و زمانه آسمان
شمس سوی آسمان آید همی

از سفر آن یار دلجوی عزیز
کامکار و کامران آید همی

شهر تبریز(1) از قدوم صبح عید
رشک گلزار جنان آید همی

بانگ تکبیر و تحیّت از زمین
تا به گوش عرشیان آید همی

"لطفی صافی" پی عرض نیاز
بر در این آستان آید همی
***

گلستان بقیع

احمد باقریان

بس که خون می‌بارد از چشمان گریان بقیع
غرق خون شد چون شفق خاک گل افشان بقیع

لالی خونین بسی روئیده در این خاک سرخ
دیدگان (آسمان) خون بارد از حال پریشان بقیع

آه ویران گشته آنجا مرقد مولا حسن (ع)
زین جنایت خون دل ریزد ز چشمان بقیع

شد مزار حضرت سجاد (ع) تخریب ای دریغ!
هست این مرقد، گل خونین و ریحان بقیع

قبر پاک "باقر علم نبی" ویرانه شد
هست او دانشور بزم گلستان بقیع

صادق آل محمد(ص) قبر پاکش شد خراب
کن تماشا زین جنایت، حال حیران بقیع

گریه‌های حضرت زهرا3 هنوز آید به گوش
بشنو ای سالک! نوایش از نیستان بقیع

می‌رسد صوت مناجات علی (ع) در قلب شب
از دل اعماق تاریخ بیابان بقیع

گوش کن صوت دعاهای علی بن الحسین (ع)
صوت پاکش هست آرام دل و جان بقیع

کن نظر با چشم دل، ای عاشق پروردگار
لشکر پاک ملائک هست دربان بقیع

مهدی موعود چون ظاهر شود از لطف حق
از کرم بنماید او آباد و عمران بقیع

بس جگر سوز است همچون کربلای شاهدان
داستان خونفشان باغ و بستان بقیع

هست مقداد و ابوذر "باقر" خونین جگر
ای برادر، همچنان طفل دبستان بقیع

غم صبح صادق

محمد موحدیان (امید)

بهار است و دل را خزان بقیع است
زمین را غم آسمان بقیع است

در این فصل سبز شکفتن دریغا!
که بر شیعه فصل خزان بقیع است

به هر جا گشوده پر شوق، خورشید
ولی ابر غم سایبان بقیع است

به دشت و دمن لاله می‌روید، امّا
به هر لاله داغ گران بقیع است

چمن را چه لطف و صفا باشد آنجا
که افتاده سرو چمان بقیع است

سراسر غروب از غم صبح صادق
در آن وسعت بیکران بقیع است

عزای امام ششم، پور زهرا
گل پرپر بوستان بقیع است

بسوزیم اینجا به جای مدینه
که در جای جایش نشان بقیع است

در این محفل گرم اهل محبت
که چشم عزا خونفشان بقیع است

خوش آن دل که با توشی سوز و آهی
روان همره کاروان بقیع است

به صاحب عزا، مهدی صاحب الامر
که این روزها میهمان بقیع است

به داغ دل فاطمه، مادر او
که گم کردی عاشقان بقیع است

به قدرش قسم، قبرش از بی‌نشانی
دل عاشق خسته جان بقیع است

کشد مرغ دل پر به سوی مدینه
که سرگشتی آشیان بقیع است

بود از "امید" آسمانی‌ترین شور
در آن سر که بر آستان بقیع است
***

صادق آل البیت (ع)

دکتر احمد بهشتی (عارف)

خود مرا کشتی و از لطف خود احیا کردی
جان فدای تو که اعجاز مسیحا کردی

آتش افروختی اندر دل افسردی من
تا ابد در دو جهان واله و شیدا کردی

در دلم ریشی تزویر و ریا سوزاندی
خود مرا اهل تولاّ و تبرّا کردی

هر چه از سوی تو آید خوش و شیرین آید
این تو بودی که مرا غرقی دریا کردی

بادی عشق، مرا مست گل روی تو کرد
ز آنکه اسرار عوالم، تو هویدا کردی

بوالعجب آنکه تو را دید و دل از دست نداد
وه چه نجوا که به محراب مصلا کردی

آنقدر زمزمه کردی صفت پاکان را
تا مرا شیفتی صدری اعلا کردی

راز بگشودی و از غیب خبرها دادی
گوش جان، مستمع نغمی "لولا" کردی

جان پاک تو بود منبع احکام و حِکَم
پرتو افشاندی و روشن همه جان‌ها کردی

صدق را مظهری و صادق آل البیتی
ز آن سبب جای تو در خلوت دل‌ها کردی

بحر موّاج احادیث تو اینک برجاست
درس دین دادی و از عقل گره واکردی

پرتو دانش تو در همه جا جلوه‌گر است
ره گشودی و ز دین رفع معمّا کردی

پای بر نفس نهادی و سوی یار شدی
جان خود را ز هوا، پاک و مبرّا کردی

"عارف" از پرتو رویت، دل روشن دارد
جانش از زیغ زدودی و مصفّا کردی

پی نوشت ها :

1. هر ساله به مناسبت نیمه شعبان، در مسجد آیت الله انگجی (تبریز ) مراسم جشن برگزار می‌شود؛ لذا آیت الله العظمی صافی گلپایگانی این اشعار را سروده است.
منبع: فرهنگ کوثر 86