آیینه ها

«آیینه گر نقش تو بنمود راست
خود شکن، آیینه شکستن خطاست»

آیینه ها چقدر زیبایند. چقدر صادق و روراست. بدون شیله پیله!
آیینه ها همیشه همان گونه اند که باید: به زلالیت شبنم...به صداقت سحر...به صفای چشمه...به پاکی دریا...و به لطافت باران.
آیینه ها همه چیز را همان طور می نمایانند، که هست. بدون ذره ای کم و زیاد. بدون کوچکترین تغییر و تحول. بدون کمترین تفاوت.
با هیچ کس رو در بایستی ندارند، و هر کس را همان گونه نشان می دهند، که هست. نه کمی بیشتر، و نه اندکی کمتر.
عده ای را زیبا و خوش روی به تصویر می کشند، و عده ای را زشت و کریه منظر. آنهایی را زیبا نشان می دهند، که قشنگی در آن ها نهادینه شده است. و کسانی را زشت، که زشتی در ماهیت آن ها سرشته گشته. و چیزی را که هرگز فراموش نمی کنند: « آیینه وار بودن» و «آیینه گونه زیستن» است.
آیینه ها هرگز به این اندیشه نیستند که بینی بزرگ فلان وزیر را اندکی کوچکتر و در عوض چهره ی زیبا و نمکین فلان فقیر را کمی زشت تر به نمایش گذارند.
همیشه صورت ها را بدانسان می نمایانند، که همان گونه است. با هیچ کس رو در بایستی یا خصومت ندارند. می خواهد تماشاگر خوشش بیاید، می خواهد بدش.
و مسأله ای را که اصلاً برایشان مهم نیست، شخصیت و پُست و مقام بیننده است. می خواهد مدیر کل باشد، می خواهد کارگری کوچک و حقیر.
آیینه ها گاهی اوقات چهره ها را غمگین و اندوهناک و مضطرب نشان می دهند، و گاهی شاد و قبراق و سرحال. ولی در این میان آن چه بی گناه است «آیینه» است. زیرا رسالتش آیینه بودن است. نه چیز دیگر.
رخساری را زیبا و با نشاط، تصویر می کنند که زیبایی و لطافت در سرشت آن است. و رخساری را زشت، که کریه بودن در آن نهفته و بنیان گذارده باشد. و مطلبی را که هیچ گاه به دست فراموشی نمی سپارند، اصالت آیینه بودن و واقع نمایی و حقیقت است.
آیینه ها هرگز دروغ نما و مصلحت اندیشی نیستند، و هیچ وقت «حقیقت» را فدای «مصلحت» نمی کنند.
به راستی چه زیباست هم چون «آیینه» بودن!
هم چون «آیینه» زیستن!
و سرانجام...
روزی در همین نزدیکی ها
در یک چشم به هم زدن
هم چون «آیینه » شکستن
و به رؤیا پیوستن!!!