با نگاهی به سبک زندگی اسلامی
متاسفانه کارجمعی در کشور ما چندان متداول نیست و فرهنگ کارجمعی معطوف به مشارکت جمعی است که در برخی فرهنگ ها چندان به آن توجه نشده است. با توجه به اینکه فضای جوامع و کار بگونه ایست که تخصص حرف اول را می زند از این رو تک محوری در فرایند مدیریت بیش از پیش نمایان می شود.کور و ابتر ماندن خلاقیت های دوران کودکی هر فرد نیز در خور توجه است. زمانی که جامعه نتواند بستری برای شکوفایی استعدادهای نیروهای جوان خود را فراهم کند این پتانسیل ناخواسته از بین می رود و در کارهای روتین روزمره جاری می شود. البته در همین زمینه و استعدادیابی کودکان در دوران ابتدای تحصیل در کشورمان اقدامات خوبی شده است اما بسیار ضعیف و کم بوده و از سازماندهی خوبی برخوردار نیست.
اگر ما بدانیم که با تقسیم وظایف در بین نیروها از راندمان بالاتر و بهره وری بهتر برخوردار خواهیم بود و همچنین فشار وارده بر هر شخصی کاسته می شود قطعا از فرهنگ کار جمعی استقبال بیشتری خواهیم کرد. اگر قرار باشد اتفاق خوبی رخ بدهد، آن اتفاق مثبت از آن ما خواهد بود. دربسیاری ازمواقع نیز این نکته را در نظر نمی‌گیریم که مشورت با دیگران و همکاری متقابل، ما را از گزند ضررهای احتمالی یک ماجرا مصون می‌دارد.
متاسفانه در بعد اجتماعی منافع فردی خود را غالب می دانیم و به این ترتیب وابستگی متقابل افراد در جامعه کم شده است. در سرمایه اجتماعی باید حساسیت زیادی داشته باشیم، سرمایه اجتماعی موجب بالارفتن فرهنگ کار جمعی می شود. فرایند دولتی شدن نیروی کار در جامعه نیز بحثی است که برخی از کارشناسان از آن به عنوان روندی برخلاف فرهنگ کار دسته جمعی نگاه می کنند به گونه ای که نیروی جوان کار پس از طی فرایندهای جذب و استخدام در بدنه دولت استخدام شده و فعالیت تحت چارچوب تعریف شده می پردازد، در این امر نقش تولید و توسعه خود به خود از بین می رود.
همچنین ائمه ی اطهار(علیهم السلام) نیز بر خرد جمعی تاکید بسیار دارند. حضرت علی (علیه السلام) می فرمایند:
مَنِ اسْتَبَدَّ بِرَأْیِهِ هَلَکَ وَمَنْ شاوَرَالرَّجالَ شارَکَها فى عُقولِها؛ هر کس خود رأى شد هلاک مىشود و هر کس با افرادصاحب نظر مشورت کند در عقل آنان شریک مىشود
امام صادق (علیه السلام) نیز می فرمایند:
و مثل المشورة مع أهلها مثل التّفکّر فی خلق السّماوات و الارض و فنائهما، و هما غنیّان عن القید، لانّه کلّما تفکّر فیها غاض فی بحور نور المعرفة، و ازداد بهما اعتبارا و یقینا؛ مشورت کردن با مردم خوب و اهل علم، مثل تفکّر کردن است در خلق آسمانها و زمین و فناى آسمان و زمین، که ایستادهاند هر کدام به جاى خود بى قید و ستون.
www.farhangnews.ir
