اولین نکته پیدایش شمشیر ژاپن بود. شمشیر ژاپنی که در اواسط قرن یازدهم (اواسط عصر هیان) (۱۱۸۵ ـ ۷۹۴) یک تیغه کمانی تیز با لبه های برآمده بود (شینوگی نامیده شد). مدل اصلی به صورت پیش فرض توسط قبیله ای نگهداری می شد که به صورت تخصصی در نبردهای سواره نظام در جنوب ژاپن طی قرن نهم استفاده می شد. از آن به بعد این شمشیر توسط سامورائی و فن آوری پیشرفته به سرعت طی دوره اوایل دولت سامورائی گسترش یافت. (پایان عصر کاموکارا در قرن سیزدهم). در این گزافه گوئی نیست که بگوئیم که هر دو تکنیک های به کار برده شده مورد استفاده شینوگی Shinogi که اصطلاح شینوگی وو کزورو Shinogi wo kezuru را به وجود آورد، شامل رقابت زیاد شمشیر ژاپنی بود که تولیدات ژاپنی را به وجود آورد.
پس از نبرد اُنین onin که در اواخر عصر موروماچی (Muromachi (۱۵۷۳ ۱۳۹۲ اتفاق افتاد ژاپن، آنارچی را برای صد سال تجربه کرد. در طی این زمان بسیاری از مدارس کن جو تسو Kenjutsu تأسیس شد. در سال ۱۵۴۳ اسلحه گرم به تانی گایشی ما Tanegashima آورده شد (جزیره ای که در جنوب ژاپن قرار داشت). شمشیر ژاپنی برای استفاده در روش تاتارا فوکی Tatararuki و از آهن کیفیت بالا به دست آمده از کف رودخانه ساخته شده است. اگرچه قبل از آن از سلاح های گرم به شکل موفقیت آمیز استفاده شد. در نتیجه سبک نبرد مسلحانه سنگین که به شکل دراماتیک شایع بود، به نبرد تن به تن تغییر کرد.
تجارب نبرد واقعی نتیجه پیشرفت های زیاد و تخصصی شدن آهن کاری به همان خوبی تأسیس روش های ساخت شمشیر و مهارت هائی بود که به مدارس مختلف مانند شین کاگه ریو shrinkage Ryu و ایتوریو Itto Ryu یاد داده می شد.
ژاپن شروع به تجربه دوره صلح آمیزی از آغاز دوره ادو Edo بود (۱۸۶۷ ـ ۱۶۰۳). در طی این زمان روش های کن (شمشیر ژاپن) به تکنیک های کشتن مردم از طریق پیشرفت فرد در مفاهیمی چون کاتسونین ـ کن Katsunin Ken شد نه تنها تئوری های قوی شمشیر به دستان را نداشت بلکه مفاهیم اصولی سبک زندگی سامورائی را نیز داشت. این نظرات در کتاب های توضیحی هنر جنگ افزار در اوایل دوره ادو آمده است. مثال هائی از این موارد شامل: فودوچی شین میوروکو Fudochi Shinmyoroku ذهن بدون قید) توسط راهب تاکوآن Takuan که تفسیر کتبی یاگویومونوروی کن توزن (شمشیرو زن) از او بود. نوشته ای برای توکوگاوا لمیتسو Tokugawa lemitsu شوگونت سوی برای دولت توکوگاوا بوده و گورین نو شو Gorin no sho (کتاب پنج حلقه) نویسنده آن میاموتو موساشی است، بسیاری دیگر از کتاب های تئوری شمشیربازی در طی اواسط و اواخر عصر ادو منتشر شد.
بسیاری دیگر از این نوشته ها به صورت کلاسیک بوده و تأثیر زیادی امروزه بر روی ورزشکاران کن دو داشته است.
آن چه که این انتشارات سعی داشتند مروری بر سامورائی بود که فراتر از مرگ است. سامورائی این کتاب ها را مطالعه می کرد و روزانه آموزشی می داد، یک زندگی ساده را داشت، ذهن خود را تزکیه می کردند و خودشان را فدای تهذیب بوجوتسو می کردند، آموختند تا تفاوت بین خوب و بد را تشخیص دهند و آموختند که در زمان های اضطراری آماده ایثار برای هان (طایفه) و فرمانروای فئودال ها بودند. روح بوشیدو در این زمان نمو کرد که در طی دوران صلح آمیز ۲۴۶ ساله دوره توکوگاوا بود. پس از شکست سیستم فئودال، این روح بوشیدو در ذهن مردم ژاپن وجود داشت.
به عبارت دیگر همان طور که دوران صلح آمیز ادامه داشت، کن جوتسو تکنیک های بسیاری را در کن از مهارت های واقعی نبرد خلق کرد، ناگانوما شیروزین ـ کانی ساتو Naganuma Shirozaemon Kunisato در مدرسه جیکی ـ شین کاگه ـ ریو Jiki shinkage ryu یک اساس را در تکنیک های کن پایه نهاد. در طی عصر شوتوکو (۱۷۱۵ ـ ۱۷۱۱) ناگانوما در کن دو ـ گو (تجهیزات حفاظتی) توسعه یافت و روش آموزشی را با استفاده از شینای (شمشیر بامبو) پایه گذاری کرد. این اصول مستقیم زمان حال اصول کندو است. پس از آن در طی عصر هورکی (۱۷۶۴ ـ ۱۷۵۱)، ناکانیشی جوزو ـ کوتاکه Nakanishi Chuzo kotake از ایتوریو شروع به آموزش روش جدید با استفاده از مردان آهنی (کلاه خود آهنی) و کندو ـ گو Kendo gu ساخته شده از بامبو بود که در بسیاری از مدارس در یک دوره کوتاه شایع شد. در عصر کانزی (۱۸۰۱ ـ ۱۷۸۹)، رقابت درون مدرسه ای شایع شد و سامورائی فراتر از شهر خود در جستجوی مبارزان قوی تر برای بالا بردن مهارت های خود سفر کرد.
در اواخر عصر ادو (شروع قرن نوزدهم) انواع تجهیزات تولید شده، مانند یوتسوواری شینای Yotsuwari Shinai (شمشیرهای بامبو که از بامبوی چهارتائی یک تکه تهیه می شد) این شینای جدید بیشتر ارتجاعی و قابل تحمل تر از فوکورو شینای (شمشیر بامبوی پوشش داده شده بود) جایگزین شده بود. هم چنین یک دو (زره بدن) که توسط چرم و لاک الکل پوشیده، تقویت شده بود. در این مدت سه دو جوس که بسیار معرف شده بود به شکل سه دو جوس بزرگ ادو معروف شد. گن بوکان ساخته شده توسط شینای شوساکو رن پیکان Shusaku Renpeikan، سایتو یاکورو Saito Yakuro، شیگا کان Shigakan و موموی شونزو Momoi Shunzo بودند.
شیبا سعی در سیستماتیک کردن وازا (تکنیک ها) آموزش شمشیر بامبو بود که با بنا نهادن شش ـ هشت تکنیک کن جوتسو بود که مطابق با نقاط تهاجمی طبقه بندی شد. تکنیک هائی چون اُیکومی من و سوریج من و دیگر تکنیک هائی که توسط شیبا نامیده شد، هنوز هم به کار می رود.
پس از استقرار میجی Meiji در سال ۱۸۶۸، کلاس سامورائی منحل و حمل شمشیر ممنوع شد. در نتیجه بسیاری از سامورائی ها شغل خود را از دست دادند و کن جوتسو به شکل دراماتیک کاهش یافت. پس از این درگیری سینان در دهمین سال عصر میجی (۱۸۷۷) به شکل یک حرکت مقاومت غیرموفق از سامورائی بر علیه دولت مرکزی روی داد. به نظر می رسید که پوشش کن جوتسو Kenjutsu به شکل اساسی در بین پلیس شهر توکیو شکل گرفت. در بیست و هشتمین سال عصر میجی (۱۸۲۹)، دان نیپون بوتوکو ـ کای Nippon Butoku Kai Dai بنیان نهاده شد که سازمان ملی برای پیشرفت بوجوتسو شامل کن جوتسو بود در سال ۱۸۹۹، بوشیدو به زبان انگلیسی چاپ شد که به عنوان گردآوری از افکار و فلسفه سامورائی بود. به شکل بین المللی تأثیرگذاری بود.
در اولین سال تایشو (Taisho ۱۹۱۲)، دای نیپون تای کوکای کندو کاتا Dai Nippon Teiku Kendo Kata (بعدها به نیپون کندو کاتا تغییر نام داد) با استفاده از کمله کندو پایه گذاری شد. تأسیس کندو کاتا به اتحاد بسیاری از مدارس کمک کرد تا قادر شوند به نسل بعد تکنیک ها و روح شمشیر ژاپنی را آموزش دهند و استفاده ناصحیح از دستان را که به دلیل استفاده از شمشیر بامبوئی بود را آموزش دهد و ضربات نامناسب را تصحیح نماید و حمله از زاویه درست به دشمن یاد دهند. بر این عقیده هستند که شینای (شمشیر بامبوئی) به عنوان یک جایگزین برای شمشیر ژاپنی استفاده شود. و در سال هشتم تایشو (Taisho ۱۹۱۹)، نیشی کوبو هیرومیشی Nishikubo Hiromishi اهداف اصلی بو (یا به عبارت دیگر کلمات سامورائی) را تحت عناوین بودو و کندو از زمان تأثیر آنها یکی کرد.
پس از جنگ جهانی دوم کندو برای مدت ها معلق ماند و دلیل آن اشغال کشور توسط نیروهای متفقین بود. در سال ۱۹۵۲ فدراسیون کندو دولتی در ژاپن تأسیس شد، کندو مجدداً زنده شد. کندو در حال حاضر نقش مهمی را در آموزش مدرسه بازی می کند و هم چنین در بین پیر و جوان، مرد و زن یکسان است. چندین میلیون ورزشکار کندو در سنین مختلف از حرکات منظم کیکو لذت می برند. (آموزش کن دو). علاوه بر آن کن دو در حال به دست آوردن علاقمندان در تمام دنیا است و بیش از پیش ورزشکاران بین المللی در حال پیوستن به دنیای کندو هستند. فدراسیون بین المللی کندو (FIK) در سال ۱۹۷۰ تأسیس شد و اولین مسابقات قهرمانی جهان کندو (WKC) در نیپون بودوکان Nipoon Budokan در همان سال برگزار شد. در جولای ۲۰۰۳، دوازدهمین دوره مسابقات در گلاسوکو اسکاتلند برگزار شد. ورزشکاران کندو از چهل و یک کشور مختلف و ملت های متفاوت شرکت می کنند.
http://www.aftabir.com منبع آفتاب:
پس از نبرد اُنین onin که در اواخر عصر موروماچی (Muromachi (۱۵۷۳ ۱۳۹۲ اتفاق افتاد ژاپن، آنارچی را برای صد سال تجربه کرد. در طی این زمان بسیاری از مدارس کن جو تسو Kenjutsu تأسیس شد. در سال ۱۵۴۳ اسلحه گرم به تانی گایشی ما Tanegashima آورده شد (جزیره ای که در جنوب ژاپن قرار داشت). شمشیر ژاپنی برای استفاده در روش تاتارا فوکی Tatararuki و از آهن کیفیت بالا به دست آمده از کف رودخانه ساخته شده است. اگرچه قبل از آن از سلاح های گرم به شکل موفقیت آمیز استفاده شد. در نتیجه سبک نبرد مسلحانه سنگین که به شکل دراماتیک شایع بود، به نبرد تن به تن تغییر کرد.
تجارب نبرد واقعی نتیجه پیشرفت های زیاد و تخصصی شدن آهن کاری به همان خوبی تأسیس روش های ساخت شمشیر و مهارت هائی بود که به مدارس مختلف مانند شین کاگه ریو shrinkage Ryu و ایتوریو Itto Ryu یاد داده می شد.
ژاپن شروع به تجربه دوره صلح آمیزی از آغاز دوره ادو Edo بود (۱۸۶۷ ـ ۱۶۰۳). در طی این زمان روش های کن (شمشیر ژاپن) به تکنیک های کشتن مردم از طریق پیشرفت فرد در مفاهیمی چون کاتسونین ـ کن Katsunin Ken شد نه تنها تئوری های قوی شمشیر به دستان را نداشت بلکه مفاهیم اصولی سبک زندگی سامورائی را نیز داشت. این نظرات در کتاب های توضیحی هنر جنگ افزار در اوایل دوره ادو آمده است. مثال هائی از این موارد شامل: فودوچی شین میوروکو Fudochi Shinmyoroku ذهن بدون قید) توسط راهب تاکوآن Takuan که تفسیر کتبی یاگویومونوروی کن توزن (شمشیرو زن) از او بود. نوشته ای برای توکوگاوا لمیتسو Tokugawa lemitsu شوگونت سوی برای دولت توکوگاوا بوده و گورین نو شو Gorin no sho (کتاب پنج حلقه) نویسنده آن میاموتو موساشی است، بسیاری دیگر از کتاب های تئوری شمشیربازی در طی اواسط و اواخر عصر ادو منتشر شد.
بسیاری دیگر از این نوشته ها به صورت کلاسیک بوده و تأثیر زیادی امروزه بر روی ورزشکاران کن دو داشته است.
آن چه که این انتشارات سعی داشتند مروری بر سامورائی بود که فراتر از مرگ است. سامورائی این کتاب ها را مطالعه می کرد و روزانه آموزشی می داد، یک زندگی ساده را داشت، ذهن خود را تزکیه می کردند و خودشان را فدای تهذیب بوجوتسو می کردند، آموختند تا تفاوت بین خوب و بد را تشخیص دهند و آموختند که در زمان های اضطراری آماده ایثار برای هان (طایفه) و فرمانروای فئودال ها بودند. روح بوشیدو در این زمان نمو کرد که در طی دوران صلح آمیز ۲۴۶ ساله دوره توکوگاوا بود. پس از شکست سیستم فئودال، این روح بوشیدو در ذهن مردم ژاپن وجود داشت.
در اواخر عصر ادو (شروع قرن نوزدهم) انواع تجهیزات تولید شده، مانند یوتسوواری شینای Yotsuwari Shinai (شمشیرهای بامبو که از بامبوی چهارتائی یک تکه تهیه می شد) این شینای جدید بیشتر ارتجاعی و قابل تحمل تر از فوکورو شینای (شمشیر بامبوی پوشش داده شده بود) جایگزین شده بود. هم چنین یک دو (زره بدن) که توسط چرم و لاک الکل پوشیده، تقویت شده بود. در این مدت سه دو جوس که بسیار معرف شده بود به شکل سه دو جوس بزرگ ادو معروف شد. گن بوکان ساخته شده توسط شینای شوساکو رن پیکان Shusaku Renpeikan، سایتو یاکورو Saito Yakuro، شیگا کان Shigakan و موموی شونزو Momoi Shunzo بودند.
شیبا سعی در سیستماتیک کردن وازا (تکنیک ها) آموزش شمشیر بامبو بود که با بنا نهادن شش ـ هشت تکنیک کن جوتسو بود که مطابق با نقاط تهاجمی طبقه بندی شد. تکنیک هائی چون اُیکومی من و سوریج من و دیگر تکنیک هائی که توسط شیبا نامیده شد، هنوز هم به کار می رود.
پس از استقرار میجی Meiji در سال ۱۸۶۸، کلاس سامورائی منحل و حمل شمشیر ممنوع شد. در نتیجه بسیاری از سامورائی ها شغل خود را از دست دادند و کن جوتسو به شکل دراماتیک کاهش یافت. پس از این درگیری سینان در دهمین سال عصر میجی (۱۸۷۷) به شکل یک حرکت مقاومت غیرموفق از سامورائی بر علیه دولت مرکزی روی داد. به نظر می رسید که پوشش کن جوتسو Kenjutsu به شکل اساسی در بین پلیس شهر توکیو شکل گرفت. در بیست و هشتمین سال عصر میجی (۱۸۲۹)، دان نیپون بوتوکو ـ کای Nippon Butoku Kai Dai بنیان نهاده شد که سازمان ملی برای پیشرفت بوجوتسو شامل کن جوتسو بود در سال ۱۸۹۹، بوشیدو به زبان انگلیسی چاپ شد که به عنوان گردآوری از افکار و فلسفه سامورائی بود. به شکل بین المللی تأثیرگذاری بود.
در اولین سال تایشو (Taisho ۱۹۱۲)، دای نیپون تای کوکای کندو کاتا Dai Nippon Teiku Kendo Kata (بعدها به نیپون کندو کاتا تغییر نام داد) با استفاده از کمله کندو پایه گذاری شد. تأسیس کندو کاتا به اتحاد بسیاری از مدارس کمک کرد تا قادر شوند به نسل بعد تکنیک ها و روح شمشیر ژاپنی را آموزش دهند و استفاده ناصحیح از دستان را که به دلیل استفاده از شمشیر بامبوئی بود را آموزش دهد و ضربات نامناسب را تصحیح نماید و حمله از زاویه درست به دشمن یاد دهند. بر این عقیده هستند که شینای (شمشیر بامبوئی) به عنوان یک جایگزین برای شمشیر ژاپنی استفاده شود. و در سال هشتم تایشو (Taisho ۱۹۱۹)، نیشی کوبو هیرومیشی Nishikubo Hiromishi اهداف اصلی بو (یا به عبارت دیگر کلمات سامورائی) را تحت عناوین بودو و کندو از زمان تأثیر آنها یکی کرد.
پس از جنگ جهانی دوم کندو برای مدت ها معلق ماند و دلیل آن اشغال کشور توسط نیروهای متفقین بود. در سال ۱۹۵۲ فدراسیون کندو دولتی در ژاپن تأسیس شد، کندو مجدداً زنده شد. کندو در حال حاضر نقش مهمی را در آموزش مدرسه بازی می کند و هم چنین در بین پیر و جوان، مرد و زن یکسان است. چندین میلیون ورزشکار کندو در سنین مختلف از حرکات منظم کیکو لذت می برند. (آموزش کن دو). علاوه بر آن کن دو در حال به دست آوردن علاقمندان در تمام دنیا است و بیش از پیش ورزشکاران بین المللی در حال پیوستن به دنیای کندو هستند. فدراسیون بین المللی کندو (FIK) در سال ۱۹۷۰ تأسیس شد و اولین مسابقات قهرمانی جهان کندو (WKC) در نیپون بودوکان Nipoon Budokan در همان سال برگزار شد. در جولای ۲۰۰۳، دوازدهمین دوره مسابقات در گلاسوکو اسکاتلند برگزار شد. ورزشکاران کندو از چهل و یک کشور مختلف و ملت های متفاوت شرکت می کنند.
http://www.aftabir.com منبع آفتاب:
