پژوهشگر: مارینا دانغیان
بسیاری از دوندگان فرصت تجربه کردن یک حالتی از سرخوشی را در هنگام دویدن داشته اند. اگرچه احساس واقعی را که آنها حس می کنند از فردی به فرد دیگر متفاوت است. حس مشترکی بین همه افراد وجود دارد که به اصطلاح سرخوشی دویدن در ارتباط است.
هنگامی که از افراد در مورد سرخوشی دویدن پرسیده می شود آنها معمولاً چنین جواب می دهند که آن یک حالت خوشایندی است که دونده ممکن است بعد از طی مسافتی معین احساس کند. هرچند این موضوع در حقیقت ممکن است فقط برای دونده ها صدق نکند. اسکی بازان، موج سواران، بازیکنان فوتبال و کشتی گیران که اغلب این حس سرخوشی را تجربه می کنند. یا لحظاتی که آنها احساس می کنند با حداکثر پتانسیل خودشان فعالیت می کنند و خود را در اوج دنیا می بینند. دوندگان تنها گروه ورزشکاران نیستند که احساسات عاطفی شدید را تجربه کرده اند. آن چه در این احساس وجود دارد، جای سئوال بسیاری را دارد. تعریف کلمه سرخوشی یا نشئگی حتی اگر چنین حالتی وجود داشته باشد، آسان نیست.
بعضی از افراد سرخوشی دویدن را به احساسی شخصی تر ارتباط می دهند. در این هنگام جسم و ذهن هر دو به شدت تحریک شده و به نظر می رسد که احساس فرد را بر می انگیزد. بعضی از افراد به این سئوال که سرخوشی دویدن چیست؟ چنین پاسخ می دهند که هنگامی که محرک محیطی اطراف شما کاملاً مناسب است و شما احساس خوبی دارید در حقیقت نوعی سرخوشی به شما دست می دهد. ما نباید از حقیقت که شامل بخش جسمانی و فیزیولوژیکی در علل احساس سرخوشی دویدن می باشد، چشم پوشی کنیم.
در طول زمان سرخوشی دویدن بسیار مورد بحث قرار گرفته است و هنوز تعریف جامعی از این که آن چیست و یا حتی وجود دارد، ارائه نشده است. با نگاهی به تجربیات شخصی و دلایل جسمانی، انسان می تواند چنین نتیجه گیری کند که سرخوشی دویدن حالتی از سرحالی است که به وسیله محرک محیطی اطراف دونده و جنبه های زیستی فشار حاصل از دویدن به وجود می آبد. بدیهی ترین جنبه ها در رابطه با سرخوشی دویدن، جنبه های زیستی و روان شناسی می باشد که می توان به آن ارتباط داد. هنگامی که بدن تحت فشار می باشد.
ذهن نیز بر طبق آن تحت تأثیر قرار می گیرد و آن به این علت است که معمولاً اندروفین با سرخوشی دویدن ارتباط پیدا می کند. اندروفین گروهی از پروتئین های آرامش بخش با خاصیت ضددرد می باشد که به طور طبیعی در مغز یافت می شود. کلمه اندروفین از کلمه درون زاد می آید، به معنی تولید شده در بدن و مورفین ماده شیمیائی است مشتق شده از افیون که برای ذهن نشاط آور بوده و درد را کاهش می دهد. اندروفین به نوبه خود انتقال دهنده عصبی است که از نقطه نظر شیمیائی شبیه مورفین می باشد. این چنین تفهیم می شود که مغز به مورفین واکنش نشان می دهد و گیرنده های مورفین در مغز وجود دارد. دانستن این موضوع که سلول های بدن گیرنده هائی برای این دارو دارند، معلوم می شود که بدن مورفین خود را همانند دیگر مواد تولید می کند.
مطالعه روی ورزشکاران چنین نتیجه داده است که میزان اندروفین با تمرین افزایش می یابد. احتمال این که سطوح بالای اندروفین ممکن است تغییرات روحی را که در طول دویدن به ویژه در سرخوشی ناشی از نشئگی دویدن و مقاومت افزایش یافته نسبت به درد در طول تمرین را توجیه کند وجود دارد. درد را می توان به عنوان تجربه پیچیده ای که شامل واکنش بدنی نسبت به یک محرک مضر همراه با یک پاسخ عاطفی به یک رویداد تعریف کرد. از جهتی دیگر، درد، یک مکانیزم هشداردهنده ای است که کمک می کند تا بدن در مقابل محرک های خطرناک از خودش دفاع کند.
هنگامی که فرد می دود بدنش تحت فشار قرار می گیرد. در همین زمان استرس و درد شروع می شود که باعث افزایش میزان اندروفین در مغز می شود. آستانه شروع درد انسان مستقیماً پس از تمرین هائی از قبیل دویدن در مسافت های طولانی افزایش می یابد. با افزایش سطوح اندروفین تغییر روحیه حاصل می شود. هرچند تغییرات روحیه همیشه مثبت نمی باشد و گاهی بعضی از دونده ها با افزایش اندروفین تغییرات منفی در روحیه خودشان تجربه کرده اند. اغلب افزایش اندروفین تولید شده مغز زمانی اتفاق می افتد که بدن تحت فشار است، مانند هنگام دویدن در مسافتی طولانی و هم چنین اندروفین تغییرات روحی مثبت و منفی به همراه دارد.
به نظر می رسد که اندروفین در سرخوشی دویدن، حالتی از سرحالی که بعضی از دوندگان پس از تمرین به مدت طولانی گزارش می کنند، دخالت داشته باشد، اما حالتی که این دوندگان حس می کنند در واقع چه می تواند باشد؟ رابطه نزدیکی بین ذهن و بدن هنگام دویدن وجود دارد. در حقیقت این بدان معنی است که ذهن بدن را تحت کنترل دارد.
برای این که هرگز نمی تواند بعد از مدت زمان معین به درستی عمل کند. هنگامی که چنین اتفاق می افتد و سطح اندروفین افزایش می یابد تجربه منحصر به فردی احساس می شود. متأسفانه، روش صحیحی برای ضبط آن چیزی که شخص در این زمان احساس می کند، وجود ندارد ولی تنها منابع موجود برای توصیف احساس بدن در این مواقع با بررسی تجربیات شخصی، ما می توانیم چنین نتیجه گیری کنیم که یک احساس عاطفی خاصی وجود دارد، اما این احساس مشخصی نیست. در حقیقت بسیاری از مردم هنوز تردید دارند که آیا آنها اصلاً چیزی هنگام بالا رفتن سطوح اندروفین خود احساس می کنند یا نه.
یانیز کورس ۱ که جزء افراد سرشناس دنیا در دوی استقامت می باشد، در مورد احساس خود هنگام دویدن چنین توضیح داد. او در مقاله ای که در مارس ۱۹۹۰ منتشر شده بود اظهار کرد: بعضی ها ممکن است بپرسند که چرا من چنین مسافت های طولانی را می دوم. دلایلی وجود دارد. در طی دوندگی من به مرحله ای می رسم که بدن من تقریباً مرده است.
ذهن من مجبور است رهبری را به دست گیرد. وضعیت زمانی جدی تر می شود که جنگ بین بدن و ذهن پیش می آید. اگر بدن من برنده شود من مجبور خواهم بود تسلیم شوم. اگر ذهنم برنده شوم ادامه خواهم داد. در آن زمان احساس می کنم بیرون از جسم خود سیر می کنم. ظاهراً مثل آن است که بدنم را در روبه روی خود می بینم. ذهنم فرمان می دهد، بدنم پیروی می کند. این احساس خاصی است که من خیلی دوست دارم. آن احساس بسیار زیبائی است و تنها زمانی است که جدا شدن وجودم را از بدنم، به عنوان دو چیز مجزا، تجربه می کنم: چیزی که او می گوید زمانی اتفاق می افتد که او مدت طولانی را می دود و بدن و ذهنش از هم جدا می شوند. دوندگان دیگری همین نوع احساس را تجربه کرده اند. یک معلم انگلیسی در مورد آخرین ۵/۱ مایلی که در Ice Age Trail در سال ۱۹۹۴ (یک مسابقه با مسافت فوق العاده زیاد) دویده است، اظهار داشت: من حس کردم که سریع تر از روزهای پیش می دوم. من حتی تماس پاهایم را با زمین احساس نمی کردم.
گویا در جلوی خط پایان به نوک تپه ای رسیده ام. من نمی دویدم، مثل آن بود که چیزی خیلی بزرگ تر از من را می دواند. به طور کلی بیشتر مردم ادعا داشتند که سرخوشی دویدن زمانی است که ذهن جانشین بدن می شود و بی اختیاری، ذهن را رهبری می کند. تا به حال جنبه های بسیار زیادی وجود داشته که مردم به سرخوشی دویدن نسبت می دهند.
بیشتر مردم اظهار می کنند که سرخوشی دویدن یک احساس شکست ناپذیر و عملکرد عالی است که می تواند از محیط اطراف به دست آید. محرک های محیطی به طور مثبت و منفی روی هرکسی تأثیر خواهد داشت. غواصان به راحتی در آب گرم شنا می کنند. به نظر می رسد آب گرم احساس خوشایندی را در آنان ایجاد می کند، در حالی که به سختی در آب سرد شنا می کنند؛ به نظر می رسد در آب سرد با هراس، ترس، اضطراب و دلتنگی مواجه می شوند.
این احساسات می تواند هم چنین با دویدن در ارتباط باشد وقتی که فرد هنگام دویدن در یک روز آفتابی زیبا در محلی که منظره آن دونده را خوشایند می کند، خوشی را تجربه کند یا حتی احساس مستی را، برعکس آن هم هنگامی است که در یک روز سرد بارانی، در امتداد تاریکی با منظره ای نامشخص بدود. زمانی که دونده قادر به درک منظره اطراف خود شده و با آن عجین می شود، سرعت دویدن افزایش می یابد.
دونده ای به نام جمی هارلی نوشته: من احساس عجیبی دارم و هیچ تمایلی نیز به پنهام کردن آن ندارم. من به اطرافم نگاه می کنم و می توانم در طبیعت اطراف خود نفس بکشم. درختان، خاک، پرندگان، مخلوقات، خورشید، زمین و باد. با نگاهی به حالت های متفاوت سرخوشی دویدن متوجه می شویم که محیط اطراف نقش مهمی را ایفا می کند در حالی که احساسات متفاوت زیادی به طور فرضی به این سرخوشی ارتباط داده می شود، هنوز مباحثه زیادی وجود دارد که آیا محیط چنین تأثیری دارد یا نه؟ متخصصین به جنبه های پزشکی سرخوشی دویدن اشاره داشته اند که چنین نشان می دهد که فشار دویدن قطعاً تغییری در حالت فیزیکی انسان به وجود می آورد. که این عملکرد اندروفین است که تا حد امکان، از فشار بدن می کاهد. بعد از توجه به جنبه های زیستی سرخوشی دویدن، به محرک های محیطی که بالاترین احساس خوشایندی را به همراه داشته، اشاره کردیم.
این احساس ممکن است درست زمانی باشد که شما دقیقاً در نقطه ای تحت شرایط مطلوبی باشید که باعث می شود شخص بخواهد بیشتر بدود. با وجود این، هنوز احتمال دارد که چنین چیزی به عنوان سرخوشی دویدن وجود نداشته باشد.
این سئوال در مورد این که آیا سرخوشی دویدن وجود دارد یا نه، اساساً به علت این که تعریف معینی از سرخوشی دویدن وجود ندارد، مطرح می شود. بسیاری از مردم هرگز چنین چیزی را تجربه نکرده اند و می گویند هرگز احساس سرخوشی نداشته اند با وجود این نمی دانند بقیه چه احساسی دارند. بعضی از افراد سرخوشی حاصل از دویدن را با نشئگی حاصل از مصرف مواد مخدر مقایسه می کنند. ولی این سئوال باید مطرح شود که احساس نشئگی حاصل از مواد مخدر شبیه چیست؟ از لحاظ آماری نسبت افرادی که از طریق مصرف مواد مخدر به سرخوشی دست می یابند به تعداد افرادی که ۲۰ یا ۳۰ مایل (میانگینی که فرد به سرخوشی دست می یابد) می دوند، بیشتر است.
دانستن این که احساس سرخوشی چگونه است می تواند برای هر فردی متفاوت باشد. درست مانند احساس درد که از شخصی به شخص دیگر می تواند فرق داشته باشد. احساس درد ممکن است تحت عنوان غیر فیزیکی مانند اضطراب بدتر شود، بعضی از دردها هیچ علت غیرفیزیکی ندارند. این مطلب می تواند در مورد سرخوشی حاصل از دویدن صدق کند.
از نقطه نظر روان شناسی، بعضی از محققان خاطرنشان کردند که عاملی که باعث می شود ورزشکاران و تمرین کنندگان احساس خوبی داشته باشند مواد شیمیائی مغز نیستند، بلکه یک حس فزاینده اعتماد به نفس و تصویر واضح از خود شخص می باشد.
بعضی از مردم گزارش کرده اند که با فعالیت فیزیکی، آنها قوی تر، لاغرتر، استوارتر و مسلط تر می شوند. برعکس تصور فردی از فعالیت فیزیکی می تواند به تغییرات چشم گیری در عادات تمرینی افراد منجر شود.
محققان دیگر بیان می کنند که تمرین به افراد، احساس خوبی می دهد زیرا آن به عنوان یک سرگرمی برای افراد می باشد؛ یا آنها را از فشار و شلوغی زندگی روزمره دور می کند. مطالعاتی از قبیل آن چه که در بالا ذکر شد مسلماً به این موضوع اشاره دارد که عوامل روان شناختی بالاخره یک منشاء احساسات خوشایندی است که مردم در طول و بعد از تمرین تجربه می کنند. با وجود این به نظر می رسد که آنها قادر به رد احتمال دخالت عوامل دیگر باشند.
براساس اظهارات افراد و تجربیات شخصی خودم، می خواهم بگویم که سرخوشی دویدن به عنوان یک تجربه منحصر به فرد وجود دارد. مطمئناً تعریف واضحی برای آن وجود ندارد ولی همانند بسیاری از پدیده های طبیعی این دنیا هرگاه شما آن را احساس کنید، درک خواهید کرد.
به نظر من ترکیب عوامل متعددی باعث ایجاد سرخوشی دویدن می شود. این تعجب آور نیست، چون که نه فقط همه فعالیت های ورزشی نیاز به درگیری فیزیکی، ذهنی و احساسی دارند بلکه خود احساس بشری، روان شناختی و فیزیولوژیکی است. مطالعات علل سرخوشی تمرین می تواند به ما کمک کند تا ارتباط پیچیده میان عوامل مختلف را درک کنم.
http://www.aftabir.com منبع : آفتاب
هنگامی که از افراد در مورد سرخوشی دویدن پرسیده می شود آنها معمولاً چنین جواب می دهند که آن یک حالت خوشایندی است که دونده ممکن است بعد از طی مسافتی معین احساس کند. هرچند این موضوع در حقیقت ممکن است فقط برای دونده ها صدق نکند. اسکی بازان، موج سواران، بازیکنان فوتبال و کشتی گیران که اغلب این حس سرخوشی را تجربه می کنند. یا لحظاتی که آنها احساس می کنند با حداکثر پتانسیل خودشان فعالیت می کنند و خود را در اوج دنیا می بینند. دوندگان تنها گروه ورزشکاران نیستند که احساسات عاطفی شدید را تجربه کرده اند. آن چه در این احساس وجود دارد، جای سئوال بسیاری را دارد. تعریف کلمه سرخوشی یا نشئگی حتی اگر چنین حالتی وجود داشته باشد، آسان نیست.
بعضی از افراد سرخوشی دویدن را به احساسی شخصی تر ارتباط می دهند. در این هنگام جسم و ذهن هر دو به شدت تحریک شده و به نظر می رسد که احساس فرد را بر می انگیزد. بعضی از افراد به این سئوال که سرخوشی دویدن چیست؟ چنین پاسخ می دهند که هنگامی که محرک محیطی اطراف شما کاملاً مناسب است و شما احساس خوبی دارید در حقیقت نوعی سرخوشی به شما دست می دهد. ما نباید از حقیقت که شامل بخش جسمانی و فیزیولوژیکی در علل احساس سرخوشی دویدن می باشد، چشم پوشی کنیم.
در طول زمان سرخوشی دویدن بسیار مورد بحث قرار گرفته است و هنوز تعریف جامعی از این که آن چیست و یا حتی وجود دارد، ارائه نشده است. با نگاهی به تجربیات شخصی و دلایل جسمانی، انسان می تواند چنین نتیجه گیری کند که سرخوشی دویدن حالتی از سرحالی است که به وسیله محرک محیطی اطراف دونده و جنبه های زیستی فشار حاصل از دویدن به وجود می آبد. بدیهی ترین جنبه ها در رابطه با سرخوشی دویدن، جنبه های زیستی و روان شناسی می باشد که می توان به آن ارتباط داد. هنگامی که بدن تحت فشار می باشد.
ذهن نیز بر طبق آن تحت تأثیر قرار می گیرد و آن به این علت است که معمولاً اندروفین با سرخوشی دویدن ارتباط پیدا می کند. اندروفین گروهی از پروتئین های آرامش بخش با خاصیت ضددرد می باشد که به طور طبیعی در مغز یافت می شود. کلمه اندروفین از کلمه درون زاد می آید، به معنی تولید شده در بدن و مورفین ماده شیمیائی است مشتق شده از افیون که برای ذهن نشاط آور بوده و درد را کاهش می دهد. اندروفین به نوبه خود انتقال دهنده عصبی است که از نقطه نظر شیمیائی شبیه مورفین می باشد. این چنین تفهیم می شود که مغز به مورفین واکنش نشان می دهد و گیرنده های مورفین در مغز وجود دارد. دانستن این موضوع که سلول های بدن گیرنده هائی برای این دارو دارند، معلوم می شود که بدن مورفین خود را همانند دیگر مواد تولید می کند.
مطالعه روی ورزشکاران چنین نتیجه داده است که میزان اندروفین با تمرین افزایش می یابد. احتمال این که سطوح بالای اندروفین ممکن است تغییرات روحی را که در طول دویدن به ویژه در سرخوشی ناشی از نشئگی دویدن و مقاومت افزایش یافته نسبت به درد در طول تمرین را توجیه کند وجود دارد. درد را می توان به عنوان تجربه پیچیده ای که شامل واکنش بدنی نسبت به یک محرک مضر همراه با یک پاسخ عاطفی به یک رویداد تعریف کرد. از جهتی دیگر، درد، یک مکانیزم هشداردهنده ای است که کمک می کند تا بدن در مقابل محرک های خطرناک از خودش دفاع کند.
هنگامی که فرد می دود بدنش تحت فشار قرار می گیرد. در همین زمان استرس و درد شروع می شود که باعث افزایش میزان اندروفین در مغز می شود. آستانه شروع درد انسان مستقیماً پس از تمرین هائی از قبیل دویدن در مسافت های طولانی افزایش می یابد. با افزایش سطوح اندروفین تغییر روحیه حاصل می شود. هرچند تغییرات روحیه همیشه مثبت نمی باشد و گاهی بعضی از دونده ها با افزایش اندروفین تغییرات منفی در روحیه خودشان تجربه کرده اند. اغلب افزایش اندروفین تولید شده مغز زمانی اتفاق می افتد که بدن تحت فشار است، مانند هنگام دویدن در مسافتی طولانی و هم چنین اندروفین تغییرات روحی مثبت و منفی به همراه دارد.
به نظر می رسد که اندروفین در سرخوشی دویدن، حالتی از سرحالی که بعضی از دوندگان پس از تمرین به مدت طولانی گزارش می کنند، دخالت داشته باشد، اما حالتی که این دوندگان حس می کنند در واقع چه می تواند باشد؟ رابطه نزدیکی بین ذهن و بدن هنگام دویدن وجود دارد. در حقیقت این بدان معنی است که ذهن بدن را تحت کنترل دارد.
برای این که هرگز نمی تواند بعد از مدت زمان معین به درستی عمل کند. هنگامی که چنین اتفاق می افتد و سطح اندروفین افزایش می یابد تجربه منحصر به فردی احساس می شود. متأسفانه، روش صحیحی برای ضبط آن چیزی که شخص در این زمان احساس می کند، وجود ندارد ولی تنها منابع موجود برای توصیف احساس بدن در این مواقع با بررسی تجربیات شخصی، ما می توانیم چنین نتیجه گیری کنیم که یک احساس عاطفی خاصی وجود دارد، اما این احساس مشخصی نیست. در حقیقت بسیاری از مردم هنوز تردید دارند که آیا آنها اصلاً چیزی هنگام بالا رفتن سطوح اندروفین خود احساس می کنند یا نه.
یانیز کورس ۱ که جزء افراد سرشناس دنیا در دوی استقامت می باشد، در مورد احساس خود هنگام دویدن چنین توضیح داد. او در مقاله ای که در مارس ۱۹۹۰ منتشر شده بود اظهار کرد: بعضی ها ممکن است بپرسند که چرا من چنین مسافت های طولانی را می دوم. دلایلی وجود دارد. در طی دوندگی من به مرحله ای می رسم که بدن من تقریباً مرده است.
ذهن من مجبور است رهبری را به دست گیرد. وضعیت زمانی جدی تر می شود که جنگ بین بدن و ذهن پیش می آید. اگر بدن من برنده شود من مجبور خواهم بود تسلیم شوم. اگر ذهنم برنده شوم ادامه خواهم داد. در آن زمان احساس می کنم بیرون از جسم خود سیر می کنم. ظاهراً مثل آن است که بدنم را در روبه روی خود می بینم. ذهنم فرمان می دهد، بدنم پیروی می کند. این احساس خاصی است که من خیلی دوست دارم. آن احساس بسیار زیبائی است و تنها زمانی است که جدا شدن وجودم را از بدنم، به عنوان دو چیز مجزا، تجربه می کنم: چیزی که او می گوید زمانی اتفاق می افتد که او مدت طولانی را می دود و بدن و ذهنش از هم جدا می شوند. دوندگان دیگری همین نوع احساس را تجربه کرده اند. یک معلم انگلیسی در مورد آخرین ۵/۱ مایلی که در Ice Age Trail در سال ۱۹۹۴ (یک مسابقه با مسافت فوق العاده زیاد) دویده است، اظهار داشت: من حس کردم که سریع تر از روزهای پیش می دوم. من حتی تماس پاهایم را با زمین احساس نمی کردم.
گویا در جلوی خط پایان به نوک تپه ای رسیده ام. من نمی دویدم، مثل آن بود که چیزی خیلی بزرگ تر از من را می دواند. به طور کلی بیشتر مردم ادعا داشتند که سرخوشی دویدن زمانی است که ذهن جانشین بدن می شود و بی اختیاری، ذهن را رهبری می کند. تا به حال جنبه های بسیار زیادی وجود داشته که مردم به سرخوشی دویدن نسبت می دهند.
بیشتر مردم اظهار می کنند که سرخوشی دویدن یک احساس شکست ناپذیر و عملکرد عالی است که می تواند از محیط اطراف به دست آید. محرک های محیطی به طور مثبت و منفی روی هرکسی تأثیر خواهد داشت. غواصان به راحتی در آب گرم شنا می کنند. به نظر می رسد آب گرم احساس خوشایندی را در آنان ایجاد می کند، در حالی که به سختی در آب سرد شنا می کنند؛ به نظر می رسد در آب سرد با هراس، ترس، اضطراب و دلتنگی مواجه می شوند.
این احساسات می تواند هم چنین با دویدن در ارتباط باشد وقتی که فرد هنگام دویدن در یک روز آفتابی زیبا در محلی که منظره آن دونده را خوشایند می کند، خوشی را تجربه کند یا حتی احساس مستی را، برعکس آن هم هنگامی است که در یک روز سرد بارانی، در امتداد تاریکی با منظره ای نامشخص بدود. زمانی که دونده قادر به درک منظره اطراف خود شده و با آن عجین می شود، سرعت دویدن افزایش می یابد.
دونده ای به نام جمی هارلی نوشته: من احساس عجیبی دارم و هیچ تمایلی نیز به پنهام کردن آن ندارم. من به اطرافم نگاه می کنم و می توانم در طبیعت اطراف خود نفس بکشم. درختان، خاک، پرندگان، مخلوقات، خورشید، زمین و باد. با نگاهی به حالت های متفاوت سرخوشی دویدن متوجه می شویم که محیط اطراف نقش مهمی را ایفا می کند در حالی که احساسات متفاوت زیادی به طور فرضی به این سرخوشی ارتباط داده می شود، هنوز مباحثه زیادی وجود دارد که آیا محیط چنین تأثیری دارد یا نه؟ متخصصین به جنبه های پزشکی سرخوشی دویدن اشاره داشته اند که چنین نشان می دهد که فشار دویدن قطعاً تغییری در حالت فیزیکی انسان به وجود می آورد. که این عملکرد اندروفین است که تا حد امکان، از فشار بدن می کاهد. بعد از توجه به جنبه های زیستی سرخوشی دویدن، به محرک های محیطی که بالاترین احساس خوشایندی را به همراه داشته، اشاره کردیم.
این احساس ممکن است درست زمانی باشد که شما دقیقاً در نقطه ای تحت شرایط مطلوبی باشید که باعث می شود شخص بخواهد بیشتر بدود. با وجود این، هنوز احتمال دارد که چنین چیزی به عنوان سرخوشی دویدن وجود نداشته باشد.
این سئوال در مورد این که آیا سرخوشی دویدن وجود دارد یا نه، اساساً به علت این که تعریف معینی از سرخوشی دویدن وجود ندارد، مطرح می شود. بسیاری از مردم هرگز چنین چیزی را تجربه نکرده اند و می گویند هرگز احساس سرخوشی نداشته اند با وجود این نمی دانند بقیه چه احساسی دارند. بعضی از افراد سرخوشی حاصل از دویدن را با نشئگی حاصل از مصرف مواد مخدر مقایسه می کنند. ولی این سئوال باید مطرح شود که احساس نشئگی حاصل از مواد مخدر شبیه چیست؟ از لحاظ آماری نسبت افرادی که از طریق مصرف مواد مخدر به سرخوشی دست می یابند به تعداد افرادی که ۲۰ یا ۳۰ مایل (میانگینی که فرد به سرخوشی دست می یابد) می دوند، بیشتر است.
دانستن این که احساس سرخوشی چگونه است می تواند برای هر فردی متفاوت باشد. درست مانند احساس درد که از شخصی به شخص دیگر می تواند فرق داشته باشد. احساس درد ممکن است تحت عنوان غیر فیزیکی مانند اضطراب بدتر شود، بعضی از دردها هیچ علت غیرفیزیکی ندارند. این مطلب می تواند در مورد سرخوشی حاصل از دویدن صدق کند.
از نقطه نظر روان شناسی، بعضی از محققان خاطرنشان کردند که عاملی که باعث می شود ورزشکاران و تمرین کنندگان احساس خوبی داشته باشند مواد شیمیائی مغز نیستند، بلکه یک حس فزاینده اعتماد به نفس و تصویر واضح از خود شخص می باشد.
بعضی از مردم گزارش کرده اند که با فعالیت فیزیکی، آنها قوی تر، لاغرتر، استوارتر و مسلط تر می شوند. برعکس تصور فردی از فعالیت فیزیکی می تواند به تغییرات چشم گیری در عادات تمرینی افراد منجر شود.
محققان دیگر بیان می کنند که تمرین به افراد، احساس خوبی می دهد زیرا آن به عنوان یک سرگرمی برای افراد می باشد؛ یا آنها را از فشار و شلوغی زندگی روزمره دور می کند. مطالعاتی از قبیل آن چه که در بالا ذکر شد مسلماً به این موضوع اشاره دارد که عوامل روان شناختی بالاخره یک منشاء احساسات خوشایندی است که مردم در طول و بعد از تمرین تجربه می کنند. با وجود این به نظر می رسد که آنها قادر به رد احتمال دخالت عوامل دیگر باشند.
براساس اظهارات افراد و تجربیات شخصی خودم، می خواهم بگویم که سرخوشی دویدن به عنوان یک تجربه منحصر به فرد وجود دارد. مطمئناً تعریف واضحی برای آن وجود ندارد ولی همانند بسیاری از پدیده های طبیعی این دنیا هرگاه شما آن را احساس کنید، درک خواهید کرد.
به نظر من ترکیب عوامل متعددی باعث ایجاد سرخوشی دویدن می شود. این تعجب آور نیست، چون که نه فقط همه فعالیت های ورزشی نیاز به درگیری فیزیکی، ذهنی و احساسی دارند بلکه خود احساس بشری، روان شناختی و فیزیولوژیکی است. مطالعات علل سرخوشی تمرین می تواند به ما کمک کند تا ارتباط پیچیده میان عوامل مختلف را درک کنم.
http://www.aftabir.com منبع : آفتاب
