نویسنده: دکتر فاطمه رنجبر کوچکسرایی
بارداری را به عنوان یک مرحله ی حساس زندگی مشترک شان پذیرفته و سعی کند اطلاعات علمی لازم در این خصوص را به دست آورد تا با آگاهی، با تغییرات و بحران های این دوران مواجه شود.
سعی در ایجاد محیط و فضایی امن و توأم با آرامش و آسایش روانی و جسمانی، برای زن داشته باشد.
با ناراحتی های دوران بارداری زن مانند تهوع، استفراغ و سایر مشکلات وی اظهار همدلی و همدردی کرده و در صورت بروز علایم ناراحت کننده و خطرناک با پزشک تماس بگیرد.
در انجام کارها و فعالیت هایی که تا آن زمان به عهده ی زن بوده، همکاری و مشارکت کند تا زن احساس خستگی، ناتوانی و درماندگی نداشته باشد.
سعی کند اضطراب ها، نگرانی ها، آینده نگری ها، خیال پردازی های زن را درک کرده و با او همدلی و همفکری کند.
با همسرش در مورد پیشرفت حاملگی و بچه ای که در آینده ی نزدیک متولد خواهد شد صحبت کند و نظر و نگرش خود را با او در میان بگذارد.
زن را در رفتن به مطب پزشک همراهی کند و با پزشک آشنا شده، طرز برخورد و رفتار او را از نزدیک ببیند. به علاوه برنامه ی روزانه را طوری تنظیم نماید که زن بتواند طبق برنامه ای که پزشک تعیین می کند، به مطب مراجعه نماید.
اجرای دستورات پزشک را در مورد رژیم غذایی و دارویی زن کنترل کند و در موارد لزوم به او یادآوری کند.
اگر زن خسته است به او اصرار نکند که از فامیل و دوستان پذیرایی کند، زیرا زن باردار به آرامش و استراحت و تفریح کافی نیاز دارد.
تلفن پزشک، بیمارستان و آمبولانس را یادداشت نموده و در دسترس خود و همسرش داشته باشد.
در بیش تر موارد، برای انجام دادن کارهای مربوط به بستری شدن در بیمارستان، وقت کافی وجود دارد ولی اگر درد شدید است، ابتدا او را به اتاق زایمان می برند و سپس همسر، مدارک مربوط به پذیرش را امضا می کند.
منبع مقاله :
رنجبر کوچکسرایی، فاطمه؛ (1389)، بهداشت روان زنان در دوران بارداری: روان و حاملگی، تهران: نشر قطره، چاپ اول
