آن سیه چرده که شیرینی عالم با اوست

1. آن یار دلربای گندمگون من که گویی شیرینی عالم را با خود دارد -در گفتار و کردار -چشمی مست و خمار و لبی خندان و دلی شاد دارد؛ معشوق من زیباترین زیبایان است.
2. زیبارویان شیرین لب و خوش سخن، در این دنیا مانند پادشاهانی هستند که سلطنت می کنند و حکم می رانند، اما این معشوق شیرین لب و خوش سخن من با دیگر شیرین دهنان فرق دارد و بر جان و دل عاشقی چون سلیمان سلطنت می کند. او جذابیت و دلربایی خاصی دارد که دیگران ندارند.
3. از آنجا که معشوق من چهره ای زیبا و فضل و هنری در حدّ کمال و دامنی پاک دارد، بی شک پاکان دو جهان، به او توجهی خاص دارند. همه ی خوبان به او توجه دارند و این توجه باطنی، او را در امان نگه می دارد.
4. آن خال سیاهی که زینت بخش چهره ی ملیح و زیبای یار است، راز دانه ای را در خود دارد که سبب گمراهی آدم و رانده شدنش از بهشت است. خال سیاه معشوق می تواند، عاشق را گمراه و مصیبت زده کند.
5. ای دوستان! به خاطر خدا چاره ای برای دل عاشق دردمندم بیندیشید؛ زیرا معشوقم به سفر رفته و مرهم و درمان دلم همراه اوست.
6. این نکته و راز را به چه کسی می توان گفت که معشوق دلربای سنگین دل، مرا کشت در حالی که دم عیسوی با او بود و می توانست این کشته ی فراق را زنده کند.
7. ای دوست! حافظ را گرامی بدار که مورد عنایت عزیزان حق است و بسیاری از ارواح اولیای الهی برای او طلب رحمت و بخشایش می کنند و دعای خیرشان با اوست.