هر آن کاو خاطر مجموع و یار نازنین دارد

تفسیر عرفانی
1. بخت و اقبال، همنشین و همراه کسی است که دلی آسوده و خاطری جمع دارد و معشوقی زیبا و دوست داشتنی نیز همیشه با اوست.
2. مقام و منزلت عشق، بسیار بالاتر و رفیع تر از عقل است و کسی می تواند بر آستانه ی آن بوسه بزند و به آن راه یابد که جان خود را در دست گرفته، آماده ی جان باختن باشد.
3. دهان کوچک و زیبای یار مانند مُلک سلیمان است که نقش خاتم لب سرخ او مانند انگشتری سلیمان، جهان را زیر نگین خود گرفته است و بر همه جا فرمانروایی دارد. دهان معشوق، چنان شیرین است که همه ی جهان را عاشق و گرفتار خود می کند.
4. معشوق من، لبی زیبا و خطی مشکین دارد و من به این زیبایی او افتخار می کنم و می نازم که هم آن دارد و هم این، معشوق من همه ی زیبایی ها را دارد.
5. ای توانگر! بر ضعیفان و ناتوانان به چشم حقارت نگاه مکن که گدایان راه نشین بر بالای مجلس عیش و شادی جای دارند.
6. تا زمانی که زنده ای و بر روی زمین راه می روی، قدرت و توانایی را مغتنم بدان؛ زیرا روزگار، ناتوان ها و زبون های بسیار در زیر زمین پنهان کرده است.
7. دعای خیر نیازمندان و فقرا درد و بلا را از جان و تن انسان دور می کند؛ چه کسی از آن خرمن، خیر و برکت می بیند که از گدایی خوشه چین ننگ دارد و از آن نصیبی به فقرا نرسیده است؟
8. ای باد صبا! به آن شاه کشور زیبارویان بگو که من چه اندازه دوستش دارم؛ آن شاه با عظمتی که صد جمشید و کیخسرو، کمترین غلام او هستند.
9. ای باد صبا! اگر آن شاه زیبارویان به تو گفت که عاشق تهیدستی چون حافظ را نمی خواهم، به او بگو که معمولاً در کنار هر پادشاهی، یک گدای بینوا نیز دیده می شود.