چرانه در پی عزم دیار خود باشم

چرانه در پی عزم دیار خود باشم *** چرانه خاک سر کوی یار خود باشم
غم غریبی و غربت چو بر نمی تابم *** به شهر خود روم و شهریار خود باشم
ز محرمان سرا پرده ی وصال شوم *** ز بندگان خداوندگار خود باشم
چو کار عمر نه پیداست باری آن اولی *** که روز واقعه پیش نگار خود باشم
ز دست بخت گران خواب و کار بی سامان *** گَرَم بُوَد گله ای راز دار خود باشم
همیشه پیشه ی من عاشقی و رندی بود *** دگر بکوشم و مشغول کار خود باشم
بود که لطف ازل رهنمون شود حافظ *** و گرنه تا به ابد شرمسار خود باشم

تفسیر عرفانی
1.من چرا قصد رفتن به سرزمین محبوب خود را نداشته باشم؟ چرا خاک سر کوی معشوق خود نباشم؟ چرا به همان خانه و کاشانه، نزد همان معشوق محبوب برنگردم؟ می خواهم به شهر خودم باز گردم.
2.چون نمی توانم غم غریبی و رنج دوری از وطن را تحمل کنم، پس به شهر و دیار خود می روم تا صاحب اختیار خود باشم و به میل خود زندگی کنم.تحمل دوری از یار و دیار خود را ندارم.
3.به کوی معشوق خود بر می گردم تا از کسانی شوم که محرم سرا پرده ی وصال یارند و از بندگان ولی نعمت و صاحب خود باشم.
4.حالا که سرانجام عمر بر کسی روشن نیست و مرگ، هر لحظه ممکن است سر برسد، پس بهتر است که در روز مرگ در کنار معشوق زیبای خود باشم.
5.اگر از دست بخت بد و نامساعد و زندگی آشفته ی خود شکایتی باشد، باید رازدار باشم و آن را با کسی در میان نگذارم.
6.من همیشه عاشق و رند خواهم بود؛ اگر بعد از این تلاش کنم که به کار همیشگی خود مشغول باشم، شایسته و خوب خواهد بود.چرا در دیار غربت بمانم که بی خبران از عشق، شرزنشم کنند؟
7.ای حافظ!امید است که لطف ازلی الهی مرا هدایت کند و به سرزمین خود بازگردم و سر و سامان پیدا کنم، و گرنه تا ابد شرمنده ی خود خواهم بود.امیدوارم که معشوق به من لطف و عنایتی بکند.