به کوشش: محمد کمالي نژاد
نام رايج:
پرسياوشاننام عربي:
شعرالجبال، شعر الأرضنام هاي ديگر:
شعرالجن، شعر الخنازير، جعده القنا، شعرالگلاب، کزبره البئر، ساق الأسود، ساق الوصيف
ماهيت:
نباتي است، برگ آن شبيه به برگ گشنيز و بي ساق و ثمر و شاخه هاي آن بسيار باريک و صلب و سياه و سرخ رنگ، منبت آن مواضع نمناک و سايه مانند کناره هاي چاه و پاي ديوارهاي کهنه و خراب ها.طبيعت:
معتدل، مايله به گرمي و خشکيافعال و خواص:
ملطف، مفتح و منضج و محلل و مجفف، آشاميدن مطبوخ آن جهت اسهال صفرا و سودا و بلغم موجود در معده و امعاء و جهت تنقيه سينه و شش و ربو و ضيق النفس و درد سينه و يرقان و حصاه و ادرار بول نمودن و حيض و استنشاق آب مطبوخ آن جهت زکام و نطول آب پخته آن جهت تفتيح سدّه انف و زکام و طلاي کوبيده آن با مغز ساق گاو جهت درد سر بسيار نافع و ضماد محرق آن جهت منع ريختن موي و رويانيدن آن و حمول آن با مُرمکي جهت رفع سيلان رحم نافع.تحقيقات جديد:
ضد شوره، ضد سرفه، تسکين دهنده، قي آور، ملين، قاعده آور ضعيف، خلط آور ملايم، چاي و شربت آن مفيد براي سرفه و برونشيت، درد طحال***
بدل:
در مداواي ربو هم وزن آن بنفشه و نيم وزن آن اصل السوس
مضر:
سپرز، معدهمصلح:
مصطکي، گل بنفشه، تخم کرفس
مقدار شربت:
از جرم آن تا 7 درم و مطبوخ آن تا 20 درمقوت:
تا شش ماهمنبع مقاله :
کمالي نژاد، محمد، (1390)؛ برگ کهن، تهران: چوگان، چاپ اول
