سلام . روزتون بخیر من باوجود مشکلات و فشارهای زیادی که داشتم همیشه تونستم به تنهایی و البته با کمک خدا از پسشون بربیام . هیچ وقت اونقدر به کسی متکی نبودم و سعی میکردم زندگیم رو همونجوری که هست قبول کنم و ازش لذت ببرم . در بین اطرافیان و دوستام به یه منبع آرامش معروف بودم و همیشه یه جورایی حلال مشکلات دیگران بودم و سعی میکردم حتی باخوب گوش کردن به حرفاشون هم که شده بهشون کمک کنم . اینا رو اصلا برای تعریف از خودم نگفتم فقط خواستم بگم همیشه از نظر دیگران قوی و آروم بودم و اونقد توانایی داشتم که همزمان چند نفر روم حساب باز میکردن و منم از اینکه بتونم دیگرانو آروم کنم و کمکشون کنم احساس خوبی داشتم . الان چند وقتیه که خیلی عصبی شدم . البته هنوزم حواسم به بقیه هست و سعی میکنم مثل قبل باشم و از خیلیا آروم تر بنظر میام اما وجودم خیلی ناآرومه. خودم حس میکنم و دوستای نزدیکم هم اینو میگن . خیلی زود بهم میریزم و حتی استرس و اضطرابم از قبل بیشتر شده و به نسبت قبل بدتر میخوابم . یه وقتایی حس میکنم واقعا کنترل همه چی از دستم خارجه و نمیتونم مثل قبل راحت فکر کنم . اعتماد به نفس دارم اما کمتر از قبل . نمیخوام این حالمو زیاد به کسی منتقل کنم و نمیخوام اینجوری باشم . قبلا هم زیاد پیش میومد که عصبی بشم اما الان انگار ناخودآگاهم و کلا وجودم عصبیه . میدونم مراجعه حضوری به روانشناس خیلی خیلی مفیدتره ولی نمیتونم یعنی شرایطشو ندارم که برم . لطفا کمک کنین . چیکار باید بکنم ؟ ممنون از وقتی که میذارین