، باسلام. خواهر عزيزم شما مي توانيد با رعايت نكاتي، از بروز بعضي از پرخاشگري هاي ايشان جلوگيري كنيد ولي مسئله ي اساسي به خود همسرتان مربوط مي شود. يعني ايشان بايد خودشان در جهت پايين آوردن آستانه ي حساسيت و زودرنجيشان، كوشش كنند و به دنبال ايجاد تغييراتي مطلوب باشند. چون هرچقدر هم كه شما در رابطه ي با ايشان ملاحظه كنيد و محافظه كارانه عمل كنيد، سرانجام ايشان با افرادي به غيراز شما هم وارد تعاملات اجتماعي خواهند شد، مثل دوستان، آشنايان، فاميل، همكاران و ... . اگر همسرتان نتوانند مهارت هاي لازم را جهت پايين آوردن حساسيت و خشمشان در خودشان ايجاد كنند، مشكلات زيادي در روابط بين فردي خواهند يافت. اين مشكلات لزوماً به صورت پرخاشگري نيست. پرخاشگري هنگامي اتفاق مي افتد كه تحمل فرد، ديگر لبريز شده است. مطمئناً اگر همسرتان كمي در حالات خود بررسي كنند متوجه خواهند شد كه در بسياري از موارد، در روابط بين فردي با شما يا با ديگران، دچار احساسات منفي هستند كه در بعضي از موارد، اين احساسات منفي، خود را به صورت انفجار خشم نشان مي دهد. ايشان لازم است كه روي مؤلفه هاي پيشگيري از خشم در روابط بين فردي و نيز كنترل خشم به هنگام بروز آن، كار كنند. در اين زمينه، كتابي را به شما معرفي مي كنم كه به طور جامع و علمي و درعين حال، به زباني خيلي ساده، به آموزش اين مهارت ها پرداخته است: [هيچ چيز نمي تواند ناراحتم كند. تأليف دكتر آلبرت اليس]. پيشنهاد مي كنم به همسرتان مطالب فوق را منتقل كنيد. البته حتماً به ايشان تأكيد كنيد كه مطالب فوق، به هيچ وجه نشانه ي اين نيست كه ايشان مشكل رواني يا شخصيتي دارند. موضوع كنترل خشم و مهارت هاي زيربنايي آن، جزء مباحث بهداشت رواني محسوب مي شوند. يعني براي افراد سالمي مطرح است كه مي خواهند به كمال سلامت رفتاري و رواني دست يافته و احساس شادكامي و رضايت از زندگي و رضايت از روابط بين فردي خود را افزايش دهند.