با سلام و عرض ادب دوست گرامی در نظر داشته باشید که در سالهای اول زندگی مهمترین رکن زندگی کودک مادر و بواسطه وجود مادر، پدر است. از اینرو دنیای کودک را بیش از همه این دو نفر تشکیل می دهند. بنابراین تمامی رفتارهای و گفتار والدین مورد توجه اوست. پس ما در این دوران بهترین فرصت را برای آموزش رفتارهای درست به کودک داریم آن هم به طور غیر مستقیم یعنی از طریق عمل نه کلام. دوست گرامی اگر می خواهیم چیزی به کودک خود بیاموزیم لازم است دو رکن اساسی را در نظر داشته باشیم. اول پذیرش مثبت نامشروط: یعنی کودک بداند که ما او را با تمامی ویژگی های مثبت و منفی دوست داریم و اگر اشتباهی از جانب او دیدیدم آن را به رفتار کودک نسبت دهیم نه کل شخصیت کودک. در این شرایط وقتی کودک از والدین تا این حد محبت و پذیرش دریافت می کند نه تنها بهترین پیرو آنها خواهد بود بلکه در صورت خطا و اشتباه آغوش والدین را برای توبه و بازگشت باز می داند. این برداشت تنها محدود به این دوره نیست و والدینی که در این زمینه به خوبی عمل می کنند در دوران بحرانی نوجوانی و به خصوص با ورود نوجوان به اجتماع به طور غیر مستقیم کمک زیادی را به او خواهند کرد. دوم اینکه توجه داشته باشید کودک عمل شما را می بیند نه صحبت و امر و نهی های نصیحت گونه شما را. پس اگر دوست دارید کودکتان مأنوس با قرآن باشد پیش از هر چیز خودتان با قرآن مأنوس باشید. وقتی کودک پدر دوست داشتنی خود را در حال تلاوت قراآن می بیند و پدر هم کودک را به خاطر کوچکترین همراهی در این مسیر حتی نشستن روی پای پدر در حین خواندن قرآن بسیار تشویق می کند به تدریج جذب قرآن خواهد شد. این موضوع در مورد سایر ارکانی چون نماز و روزه، صداقت، خلق خوش و ... هم صادق است. هر رفتار درستی را تشویق مناسب بلافاصله پس از رفتار می توان ایجاد کرد و رفتارهای نادرست را در درجه اول با بیتوجهی می توان خاموش کرد. والدینی که به موقع توجه کافی و مناسب به کودک داشته باشند بی توجهیشان هم برای کودک تا حدی مهم است که می تواند از رفتار نادرست بازداری کند.