باسلام. خواهر عزیزم شرایطی که در آن قرار گرفته ایدکاملا قابل درک است. هرانسانی تمایل دارد که دیگران مخصوصاً افراد خانواده اش مطابق میل او یا حداقل مطابق منطق و عرف و انصاف، رفتار کنند ولی این تمایل به این معنی نیست که ما می توانیم عملاً انتظار داشته باشیم که دیگران همیشه به همین گونه رفتار کنند. مخصوصاً وقتی که این انتظار را خیلی قوی و مطلق گرایانه در ذهنمان پرورش می دهیم، حاصل آن چیزی نخواهد بود جز یک عصبانیت دائمی و نفرت پایداری که تمام وجودمان را اسیر خواهد کرد. بنابراین اگر انتظار خود از درست رفتار کردن همسرتان را صرفاً به عنوان یک «تمایل» بپذیرید و آن را به یک «باید» مطلق و جزمی، تبدیل نکنید، تحمل رفتارهای همسرتان خیلی راحت تر خواهد شد. اگرچه در این حالت هم رفتارهای او شما را ناراحت خواهد کرد،، اما دیگر باعث نخواهد شد که دچار چنین احساسات منفی عمیق و ناتوان کننده ای شوید. به همین خاطر پیشنهاد من این است که به جای انکه روی رفتارهای ایشان چه درست و چه غلط تمرکز کنید خودتان کاری کنید که زمان هایی که در کنار شماست به او خوش بگذرد. بدون اینکه گله یا شکایتی داشته باشید. زیرا زمانی می توانید روی رفتارهای همسرتان تاثیرگذار باشید و انتظار داشته باشید که خواسته های شما را اجابت کنند که از رابطه ی خوبی برخوردار باشید. و پس از ایجاد این رابطه حق شماست که نیازهای خود را باایشان مطرح کنید. البته نه اینکه او را متهم کنید بلکه نیازها را در قالب احساسات خودتان بیان کنید. وقتی تو هستی بهم خوش میگذره اینقدر دلم می خواد با هم فلان کار را انجام بدهیم و....