خواهر گرامی سلام . هيچ كس نمى‏تواند نماز قضاى ديگرى را كه در حال حيات است به جا آورد، هر چند او از خواندن نماز قضا عاجز باشد، امّا بعد از وفات مانعى ندارد. و در مورد روزه کسي که مي داند روزه براي او ضرر دارد بايد روزه را ترک کند و اگر روزه بگيرد صحيح نيست، همچنين اگر يقين ندارد اما احتمال قابل توجهي مي دهد که روزه براي او ضرر دارد، خواه اين احتمال از تجربه شخصي حاصل شده باشد يا از گفته طبيب. و هرگاه به واسطه بيماري، روزه ماه رمضان را نگيرد و بيماري او تا ماه رمضان سال بعد طولاني شود، قضاي روزه هايي را که نگرفته واجب نيست، فقط بايد براي هر روز يک مد (تقريبا 750 گرم) گندم يا جو و مانند آن به فقير بدهد، ولي اگر به واسطه عذر ديگري (مثلاً بخاطر مسافرت) روزه نگرفته باشد و عذر او تا رمضان بعد باقي بماند احتياط واجب آن است که روزه هايي را که نگرفته بعد از ماه رمضان قضا کند و براي هر روز يک مد طعام به فقير دهد، همچنين اگر ترک روزه بخاطر بيماري بوده، بعد بيماري رفع شده و عذر ديگري مانند مسافرت پيش آمده است.