با عرض سلام و احترام خدمت شما خواهر گرامی

خواهر عزیزم ، اگر عاقلانه ازدواج کنیم، عاشقانه زندگی خواهیم کرد. طبعا یکی از توصیه های عقل این است که با کسی ازدواج کنید که نسبت به وی علاقه مند به طور نسبی هستید. ضمن اینکه لازم است در امر ازدواج نظر خود را ملاک قرار دهید و از حس ترحم و دلسوزی و..پرهیز کنید.  اینکه عشقو علاقه بعد ازدواج خودش به وجود میاد ، یک باور کاملا درست نیست ،بر اساس شواهد و تجارب، این باور غلط و آسیب زا است. و تنها در حد یک احتمال می توان آن را پذیرفت، لذا ممکن است چنین علاقه ای شکل بگیرد و ممکن است خیر. در ازدواج نسیه دادن ممنوع است، لذا نباید نه نسیه بدهیم و نه نسیه بگیریم! اهمیت این موضوع زمانی روشنتر خواهد شد که توجه کنیم حتی در بسیاری از ازدواجها که پسر و دختر در ابتدا و حین آشنایی، خود را موفقترین زوج آینده می دانند، بعدها با مشکلات خاصی مواجه می شوند و... حال شما این وضع را مقایسه کنید با فرضی که علاقه اولیه وجود نداشته باشد.پیشنهاد بنده این است که مدتی را به خود فرصت دهید و بدون فشار و تحمیل الزام و اجبار به خود، سطح علاقه خود را به ایشان رصد کنید، به صورت دقیق مشخص کنید چه اموری باعث ایجاد و یا افزایش علاقه شما به ایشان خواهد شد و در ادامه بررسی کنید تا چه میزان این امور محقق می شوند و یا شده اند.در صورتی که احساس شما نسبت به ایشان از حالت خنثی به صورت قابل ملاحظه ای در محور مثبت در حرکت بود، با توکل به خدا مسیر خود را ادامه دهید، اما در صورتی که این تردید و بی تفاوتی همچنان ادامه داشته باشد، اقدام شما برای ازدواج یک ریسک است. که اگر خدای ناخواسته از این ازدواج نتیجه نگیرید، هزینه بسیار سنگین تری به شما وارد خواهد شد.در این مورد، یاری جستن از روان شناسان به صورت حضوری برای شما دونفر می تواند کمک کننده باشد. در صورتی که به این نتیجه برسید که از لحاظ ظاهری هیچ کششی نسبت به او ندارید البته بعد از چند جلسه گفتگو و دیدن ایشان در حالتهای مختلف ، بهتر است هر چه زودتر نظرتان را اعلام کرده و به این رابطه خاتمه دهید.

با آرزوی خوشبختی و آرامش در زندگی برای شما