عرض سلام و احترام.
قهر کردن همسران پیامدهای ناگواری رو میتونه براشون داشته باشه، و در حال حاضر، هر چند هدفت از این قهر این بوده که به خواستت برسی و شوهرت رو مجبور کنی که خونه بگیره و مستقل بشید ولی با توجه به اینکه الان خودت داری بیشتر اذیت میشی، یعنی تو الان خودت رو تحت فشار گذاشتی برای اینکه شوهرت رو مجبور کنی خونه بگیره، و این منطقی به نظر نمیرسه که کسی خودش رو تحت فشار روانی بذاره برای اینکه شخص دیگه ای یه کاری رو انجام بده، یا به بیان دیگه اونقدری که تو در فشاری معلوم نیست که شوهرت تحت فشار باشه تا احساس کنه مجبوره بره حتما خونه بگیره. اما راجع به مستقل شدنتون، اگه بخوای از طریق فشار و اجبار اون مجبور به این کار بکنی بعیده به نتیجه برسی، چون ذات آدما یه جوریه که وقتی احساس کن مجبور هستن یه کاری رو انجام بدن تمایلشون نسبت به اون کار کم میشه، اما اگه احساس کنن خودشون حق انتخاب دارن احتمال بیشتری داره که به درخواست ما جواب مثبت بدن، خصوصا برای مردها که این احساس شدیدتره.
و تنها راه حل مشکلات زناشویی، گفتگو با زبانی مهرورزانه است، و موفقیت در گفتگوهای زندگی زناشویی بستگی به این داره که پایه ای ترین اصل رو، درک کرده باشیم و آن اصل اینه که: ما تنها میتونیم رفتارهای خودمون را کنترل کنیم نه رفتارهای همسرمون. در این گفتگو هریک از طرفین میتونه پیشنهاد کنه به نظر او، چه کاری به حل مشکلشان کمک میکنه. به چنین گفتگویی، گفتگوی بدون باخت میگن و هر دو طرف برنده محسوب میشن. نکته بعد اینکه تمایل به مستقل شدن رو، از طرف خودت مطرح نکن، بلکه از طرف متخصصین امر خانواده و روانشناسان مطرح کن، چون واقعا هم از نظر روانشناسی وقتی زن و مرد با هم ازدواج میکنن برای اینکه زندگی مشترک اونا دوام بیشتری داشته باشه و دچار مشکلات کمتری بشن، باید زندگی مستقلی داشته باشن و خودشون مسائل و مشکلاتشون رو حل کنن، و منزلی هم که در او ساکن میشن مستقل باشه و حتی الامکان از خونه نزدیکانشون فاصله داشته باشه. منظورم اینه که مثالا به شوهرت نگو: باید بری خونه مستقل بگیری و ...»، بلکه میتونی مثلا اینطوری بگی: «خودت میدونی چقدر من تو رو دوست دارم، تو هم همسر خوبی هستی و...، خانوادت هم دوست دارم، من میخوام در کنار تو زندگی خوب و آرومی داشته باشم، اما روانشناسای خانواده میگن که اگر زن و شوهر با خونواده یکیشون زندگی کنن، فرق نمیکنه با خونواده زن باشه یا شوهر، احتمال تنش و اختلاف بین اون زن و شوهر، خیلی بیشتر میشه و آرامشی در اون زندگی ندارن، فرق نمیکنه اگه ما با خونواده من هم زندگی میکردیم همین طور بود و تنش بین ما خیلی زیاد میشد، و وقتی یکی از ما آرامش نداشته باشه، طرف دیگه هم آرامش نداره، اگه تو به هر دلیلی آرامش نداشته باشی، من هم راحت نیستم، همین طور منم که به هر دلیلی آرامش نداشته باشم، این ناراحتیم به تو هم منتقل میشه، و مسئله اینجاست که تو این خونه من آرامش کافی رو ندارم و این باعث میشه که زندگی مشترکمون دچار تنش و اختلاف بشه...». همیچنین میتونی به شوهرت بگی که من با مشاور خونواده صحبت کردم بحث اهمیت مستقل بودن زن و شوهر رو، تایید کرد و گفت که خیلی مهمه که زن و شوهر زندگی مستقلی داشته باشن و ...، و اگه قبول نداری میتونیم با هم دیگه پیش یک روانشناس خانواده بریم و در زمینه خونه گرفتن یا نگرفتن، بررسی کنیم که به نفع ماست یا به ضررمون؟». بنابراین من بهت توصیه میکنم اگه تا حالا برنگشتی خونه، حتما بخاطر شرایط روحی سختی که داری و تحت فشار روانی هستی زودتر برگرد، و در یک فرصت مناسب، این نکاتی که بهت گفتم رو بدون تندی یا لحن نامناسب، به شوهرت بگو، و اگه نیاز شد و قبول کرد با هم دیگه پیش یک مشاور خانواده برید تا در زمینه اهمیت مستقل شدن توضیحات کافی رو به همسرت بده. البته این بحث مستقل شدن بستگی به شرایط مادی همسرت هم داره که بتونه خونه بگیره، یعنی اگه میتونه و امکانش رو داره خوبه.
موفق و شاد و خوشبخت باشی.
 
بیشتر بخوانید:
بهترین راه گفتگو میان همسران