با سلام خدمت شما همراه گرامی سایت راسخون

از علاقه پایدار خود به طرف مقابلتان گفتید و رفتاری که شما را ازار میدهد. فکر میکنید با توجه به سازگاری و وفاداری تان، اگر این مشکل حل شود، میتوانید خوشبخت ترین زوج باشید.

دوست عزیز، بهتر بود اطلاعاتی را در مورد مختصات زندگی و سنی و نوع واکنش های ایشان ، ارائه میکردید تا ابعاد مسئله روشن شود. اگر طرف شما، در سن نوجوانی است میتوان دلیل این تندی را هیجانات و واکنش نوجوانانه تعبیر کرد و اگر در سن بالاتری است باید فقدان مهارت ها از جمله کنترل خشم را به عنوان پیش فرض در نظر گرفت. لازم است بدانید که اگر این حدس ها هم درست باشد تا زمانی که خود فرد به مسئله خود بینش نداشته باشد و ناهنجار بودن ان را احساس ننماید، هیچ فردی نمیتواند به او کمک کند. در این راستا شما به عنوان یک فرد دلسوز فقط میتوانید به او نشان دهید که نیاز به بررسی رفتارش دارد و به عنوان یک هم مسیر، فقط میتوانید با لحنی مناسب و در زمان مناسب، اعتراض خود را بیان کرده و از او بخواهید واکنش خود را تغییر دهد و در نهایت هم جز سازگار شدن راهی برای شما وجود ندارد، سازگاری که به شما اسیب نزند.

اما نکته مهم تر این است که شما این فرد را دوست دارید تا جایی که علیرغم وجود مشکل از ناحیه ایشان، باز خودتان میخواهید سازنده این ارتباط باشید و به جای او تلاش کنید. سوال اینجاست، این رابطه با این حد از سرمایه گذاری روانی و ... تا کجا پایدار خواهد بود و مزد این همه از خودگذشتگی را چه کسی تضمین میکند؟ به شما توصیه میکنم به خواندن داستان این دوستی ها و عواقب ان، تا به پاسخ این سوالها برسید.

نکته دیگر اینکه، حتی اگر در کمال ناباوری این رابطه به ازدواج برسد، ایا تا اخر عمر میتوانید فردی را تا این حد از پرخاشگری را تحمل نمایید؟ آیا زندگی ظرفیت ان را دارد که هر از چند گاهی 5-6 ماه فاصله بگیرید و دوباره روز از نو و روزی از نو؟! شما در دوران نوجوانی هستید، دروانی که بیشترین و شدیدترین کشش به سوی جنس مخالف در ان وجود دارد. تمایلات شما شاید قابل توجیه باشد اما اگر در این دوره طوفانی، بلوغ فکری را نیز تجربه کرده اید، پس با توجه به عاقبت امر، تصمیم بگیرید و ادامه مسیر را طرح ریزی نمایید.

شاد و سلامت باشید.