سلام و احترام خدمت شما مادر گرامی. بیان کردین "پسرتان از زمانیکه دو سالش تموم شد دست بزن پیدا کرد و با ورود فرزند جدید بدتر شد": کودک نوپا وقتی شرایط به هر دلیلی مطابق میلش نباشد، احساس ناکامی میکند، عصبانی میشود و چون توانایی ابراز و بیان احساسش را ندارد، خشم خود را به صورت زدن، گریه کردن، پرتاب کردن، جیغ زدن و.... بروز می دهد. و وقتی فرزند جدیدی وارد یک خانواده می شود،طبیعی است که بچه بزرگتر موقعیت خود را در خطر ببیند و بخواهد با هر وسیله ای جلب توجه کند و جایگاه خود را به دست بیاورد. نکاتی را برای طرز صحیح برخورد با کودک خدمتتان عرض می کنم:
- گاهی اوقات اطرافیان مثل عمه، خاله، پدربزرگ ممکن هست در تربیت کودک نقش داشته باشند ولی اولین جایگاه تربیتی کودک در خانواده است و مهم ترین نقش را والدین برعهده دارند. برای اینکه تربیت به درستی شکل بگیرد و تداوم داشته باشد، لازم است پدر و مادر در روش تربیتی خود هماهنگ و یکسان عمل کنند، تا پذیرش خواسته های آنان برای کودک آسان تر شود.
- کودک نیاز به توجه دارد به‌ طور معمول او ترجیح می‌دهد از راه‌های مثبت یعنی با انجام کارهای خوب این توجه را به‌دست آورد اما اگر تشویق کارهای خوب به اندازه کافی نباشد و کودک مورد بی‌توجهی قرار گیرد، برای او توجه منفی هم بهتر از بی‌توجهی است. کودکی که اغلب مورد غفلت واقع می‌شود ممکن است پس از مدتی کشف کند که اگر جنگ و دعوا راه بیندازد و دیگران را بزند در مرکز توجه دیگران قرار می‌گیرد.
- بسیاری از رفتارهای نامطلوب کودکان، صرفا برای جلب توجه هست. از آنجا که شما فرزند جدیدی به دنیا آوردید و نا خودآگاه توجه شما و اطرافیان بیشتر به نوزاد معطوف شده، به همین دلیل پسر شما دست به هر رفتار نامناسبی میزند تا دیده شود. بنابراین برای اینکه کودک نخواهد از راه نامناسب، این کار را کند بهتر است حداقل نیم ساعت وقت با کیفیت به کودک خود اختصاص دهید و بازی یا فعالیت مورد علاقه ای باهاش داشته باشید البته بدون اینکه سرزنش، فریاد و یا نصیحتی کنید که کودک، اینقدر توجه از مادر کسب کند که نیازی نباشد از طریق پرخاشگری و زدن دیگران این را کسب کند.
- زمینه های بروز پرخاشگری و کتک زدن کودک خود را شناسایی کنید تا بتوانید از موقعیت های تنش زا جلوگیری کنید. مثلا کودکان زمانی که خسته، گرسنه، بیخواب هستند تحریک پذیرترند. یا زمانیکه با کودکی تنهاست که اسباب بازی مورد علاقه ی پسرتان را در دست دارد یا با او بازی نمی کند و ... در این زمان ها، سعی کنید اطراف کودک باشید تا از بروز رفتار نامناسب بتوانید جلوگیری کنید.
- انتظاراتی که از کودک دارید را می توان قبل از رفتن به مهمانی در قالب قصه و ایفای نقش برای کودک شرح داد و برای رفتارهای خوب پاداش و رفتارهای ناپسند، پیامدش را اخطار داد که می تواند محروم شدن از فعالیت مورد علاقه باشد. وقتی در مهمانی کار خوبی انجام می دهد از او تعریف کنید، مثلا آفرین که قند تعارف کردی، استکان برداشتی، با اسباب بازیت بازی کردی و....
- آداب مهمانی را می توانید با مهمان بازی به کودک یاد دهید. یک بار شما مهمان خانه ی فرضی او شوید و بار دیگر او مهمان خانه ی شما.
هر بار نقش دو کودک "یک بار نقش کودکی که همه ی بچه ها را میزند ، بار دیگر نقش کودک آرام" را بازی کنید و هر بار از آدم های خیالی که نقش مادربزرگ، عمه، خاله و... را بازی می کنند نظر خواهی کنید و نظر شان را راجع به هر دو کودک بپرسید. در واقع با این تمرین، رفتار خوب و مورد انتظارمان را به کودک آموزش می دهیم و هربار که رفتار مطلوبی داشت او را تشویق می کنیم تا به تدریج در کودک درونی شود.
- او را با القاب مناسب صدا بزنید، به کودک خود احترام بگذارید طوری با او رفتار کنید که دیگران اجازه ی توهین به کودک را ندهند. کودکان با همان برچسب هایی که به آن ها میزنیم بزرگ می شوند وقتی ما آن ها را پسر بی ادب، گستاخ، و.... خطاب کنیم راه را برای دخالت و بی احترامی اطرافیان باز می کنیم و کودک هم با تصویر من پسر بدی هستم رشد می کند. و در نهایت، مادر بودن و تربیت فرزندان، نیازمند آگاهی از مراحل رشدی کودک، کسب مهارت های فرزندپروری و صبر و حوصله ی زیاد هست.
به امید روزهای شاد در کنار خانواده