سلام و درود بر شما همراه گرامی سایت راسخون.
از پرخاشگری فرزندتان‌ گفتید و اینکه شدت ان به گونه ای شده که رفتار خصمانه از خود نشان میدهد. این رفتار فرزندتان دلایل متفاوتی میتواند داشته باشد که شناسایی ان از طریق مصاحبه با کودک و والدینش ممکن خواهد بود. علی ای حال با توجه به اشارات اندکتان، مشخص است که فرزندتان را بسیار دوست میدارید و محبت کردن تام و تمام را وظیفه خود میدانید.
اری محبت کردن شما یک رفتار فطری ست و ستودنی. اما مسئله این است که شما در مقام مربی گری هستید و یک‌مربی علاوه بر محبت نیاز به ابزارهای دیگر نیز دارد . این ابزارها قاعده ها و فنون فرزندپروری ست. یک گل را در گلدان تصور کنید ایا خود را مجاز میدانید که به طور مکرر و بی قاعده به او اب بدهید؟؟ فرزند نیز یک گل است، محبت و تامین نیازهای او باید طبق قاعده و اصول باشد و سبب نشود که در او توقع بیش از حد ایجاد گردد. به نظر میرسد فرزند شما به دلیل دریافت توجه بیش از حد و تامین بی وقفه تمامی نیازهایش، اندکی لوس شده باشد و زمانی که احساس میکند چیزی مانع براورده شدن امیال و درخواست های اوست، احساس ناکامی کرده و به شدت واکنش نشان میدهد. از این پس تلاش کنید با همان‌ مهر مادری برای رشد صحیح او قدم بردارید و رفتارهای اشتباه خود را اصلاح نمایید. برای این منظور حتما کتب فرزندپروری و اصول ان را مطالعه کنید و یا در کلاسهای اموزشی شرکت نمایید. نکات زیر نیز در اموزش تاخیر در ارضاء خواسته، برای فرزندتان، مفید خواهد بود. زمانی که فرزندتان از شما چیزی میخواهد با مشغول کردن او به صحبت حدود یک دقیقه او را معطل کنید. براورده کردن برخی نیازها مانند خرید اسباب بازی یا وسایل دل خواهش را، محدود کرده و گاهی اوقات از تهیه ان امتناع کنید با توجیهی مانند پول نداشتن و یا‌... . به او مسئولیت دهید و برخی خواسته های او را فقط در قبال انجام‌ تکالیف و وظایفش تامین نمایید. به او بیاموزید اگر برای بدست اوردن چیزی، گریه کند یا رفتار نامناسب نشان دهد، برای همیشه از ان‌محروم خواهد شد. و خود نیز توجه کنید که تحت هر شرایطی این قانون را اجرا کنید و قاطعیت داشته باشید تا فرزندتان از دلرحمی شما سوءاستفاده نکند. در صورتی که پرخاشگری فرزندتان اصلاح نشد، حتما به صورت حضوری از یک مشاور کودک و نوجوان کمک بگیرید.
در پناه حق و عاقبت بخیر باشید.