سلام. راستش نمیدونم از کجا شروع کنم. نمیدونم چی بگم. دوران بدی رو پشت سر گذاشتم. حال روحیم توی این دو سال اخیر خیلی بد بوده. طوری که وقتی می خواستم بخوابم گریه می کردم و ارزوی مرگ می کردم. وقتی از خواب بلند میشدم گریه می کردم برای این که برای چی زنده ام. الان یه دو ماهی میشه که ارزوی مرگ نمی کنم. اما مثل این دو سال هر شب گریه می کنم. روی اعصابم خیلی تاثیر گذاشته. من خیلی تنهام. خیلی خیلی تنهام. من اصلا حتی اگه یکی از اشناها یا غریبه بگه دوست دارم یا از تو خوشم میاد یا دختر خوبی هستی نمیتونم باور کنم. چون با خودم میگم وقتی من رو خدا نمی خواد مادر و پدرم من رو نمی خوان چطور بقیه می تونن خوششون بیاد. احساس پوچی؛ بی ارزش بودن؛ ضعیف بودن و حال بد. نمیدونم چی کار کنم واقعا نمیدونم. من حتی وقتی به یه چیز خوب هم فکر می کنم بغضم میگیره و گریه می کنم.