با سلام و احترام خدمت شما همراه گرامی سایت راسخون.
علیرغم‌ توجه به اصول مرتبط با جداسازی محل خواب کودکتان، او نیمه شب به سراغ شما می اید و شما را نگران‌ کرده است.
مادر ارجمند، گاهی ممکن است کودک با اینکه به اتاق خود انس گرفته و جدا از پدر و مادر می‌ خوابد، اما بعضی از شب‌ها نا آرامی کند و بخواهد که در کنار والدین بخوابد. این رفتار تا سن ۸ سالگی می‌تواند طبیعی باشد. در این مواقع پدر و مادر باید با قرار دادن قانون و قاعده او را در اتاق خود بپذیرند و از سویی دقت داشته باشند تا این بی‌ قراری‌ها به هر هفته و هر شب تکرار پیدا نکند. به عنوان مثال اگر در ماه دو شب کودک نا آرامی کند و به هر دلیلی بخواهد در کنار پدر و مادر باشد، آن‌ها می‌ توانند با گفتن این عبارات که: اتاق مامان بابا به قشنگی و راحتی اتاق تو نیست. ما صبح‌ها زود بیدار می‌شویم و صدای ما اذیتت میکنه و… او را مجاب کنند که همین یک بار می‌تواند در جای دیگری غیر از اتاق خودش بخوابد. در ادامه سعی کنید چند شب به صورت هدفمند آسایش او را از بین ببرید. به عنوان مثال:
- اگر کودک بر روی تخت شما می‌خوابد، خود را به خواب زده و جای خواب او را تنگ کنید. در این هنگام اگر با اعتراض کودک مبنی بر تنگ بودن جای خوابش مواجه شدید می‌ توانید با خونسردی به او بگویید که یک تخت خالی در اتاقش منتظر اوست و او خودش این جای تنگ را انتخاب کرده است!
- اگر کودک در اتاق شما به خواب رفته است برق را روشن بگذارید و سعی کنید با صحبت کردن و سرو صداهای معمول او را بیدار کنید و زمانی که اعتراض او مبنی بر سرو صدا و نور را شنیدید به او بگویید که اتاق او در کمال آرامش و سکوت انتظارش را می‌کشد و می‌تواند بدون دغدغه آنجا راحت بخوابد!
- وقتی که کودک تا حدودی اتاق خود را پذیرفت و به آنجا رفت، سعی کنید شب‌ها محیط اتاق را با یک چراغ خواب کوچک تا حدی روشن نگه دارید که او از ترس تاریکی دوباره به حریم خصوصی شما وارد نشود و همچنین بتواند به راحتی و بدون ترس به اتاق شخصی‌ اش علاقه‌مند شده و آنجا را بپذیرد.
 - سعی کنید به اتاق کودک برسید و وسایل و اسباب‌بازی‌هایی را که او دوست دارد در آن قرار دهید. ساعاتی در روز به همراه کودک در اتاق او بنشینید و سعی کنید تمام قسمت‌های اتاق را به او نشان دهید و با او در اتاق بازی کنید. اگر اتاق کودک کمد دیواری یا قسمت‌های ناشناخته‌ای دارد، آن‌ها را به کودک نشان داده و سعی کنید علاقه‌ای بین کودک و اتاق شخصی‌اش برقرار کنید.
- در طول روز برای بازی کردن، فرزندتان را به اتاق خودش هدایت کنید و به او بگویید که در همان اتاق می‌تواند بازی کند و نباید وسایل بازی‌ اش را به خارج از اتاق بیاورد‌. در میان بازی و هنگامی که کودک خسته می‌شود او را در همان اتاق بخوابانید و در کنارش بمانید تا کامل به خواب رود‌.
- عادت‌ های دیگر مانند خواباندن در بغل یا روی پا یا در اختیار گذاشتن قسمتی از مو یا بدن تان در دست کودک تا زمانی که به خواب برود، صحیح نیست. در مورد کودک تان چنین عادتی پیدا کرده، بهتر است یک عروسک پشمالو در اختیارش بگذارید تا فرزندتان با در آغوش گرفتن او به خواب برود.
- برای انتقال کودک تان از اتاق والدین به اتاق خودش هرگز از کلمات و عبارات امری مانند: باید به آنجا بروی و … استفاده نکنید! کمی تحمل داشته باشید و با زبان رفتار او را قانع به حضور در اتاق خودش نمایید. 
-  او را تشویق کنید و با هر بار خوابیدن در اتاقش به او جایزه بدهید. به کودک خود وعده بدهید هر روز صبح که از خواب بلند می‌شود اگر در تخت خواب خودش باشد یک هدیه دریافت می‌کند.مثلا از جدول ستاره ها استفاده کنید و هر صبح که در اتاقش بیدار میشود، یک ستاره بدهید و هر ۳ ستاره یک جایزه بزرگتر میشود.
- برای خواباندن کودک در اتاقش، روی تخت کودک نروید یا در اتاق او روی زمین نخوابید، زیرا این کار‌ها هم تفاوتی با خوابیدن کودک در اتاق والدین ندارد. باید کودک حس کند مادر حضور دارد، ولی این حضور به معنی خوابیدن کنار او نیست. مادر می‌ تواند برای فرزندش کتاب بخواند یا قصه بگوید تا کودک در حالی که عروسک به بغل دارد، به خواب برود. 
- اجازه ندهید فرزندتان به تماشای فیلم‌ها و تصاویر خطرناک را در طول روز، بپردازد‌‌. در نهایت اگر تلاش شما کارساز نبود و اگر درخواست‌ های کودک مبنی بر خوابیدن در کنارتان بصورت مکرر و پشت سر هم تکرار شد، بدون شک عاملی موجب ناآرامی کودک شده است. انواع ترس، کابوس و… می‌تواند میل کودک به برگشتن به اتاق والدین را بیشتر کند. در این مرحله از روانشناس کودک کمک بگیرید.