سلام
سرنوشت انسان در گرو اعمال اختیاری انسان است، و این امور اعتبار چندانی ندارد. تفأل زدن به قرآن کار درستی نیست و برداشت از قرآن هم کار هر کسی نیست. افراد نادری هستند که قادرند از قرآن حوادث آینده را پیش بینی کنند آن هم نه همه جا و به عنوان یک شغل بلکه گاهی الهاماتی به آنها می شود و برداشت درستی پیدا می کنند. آن هم برای خودشان نه اینکه از اسرار مردم مطلع شوند. در مورد دعانویس ‏ها باید دانست که بسیارى از این افراد از عقاید مردم سوء استفاده مى‏ کنند. بنابراین باید در برخورد با آنان هشیار بود. براى دعا به درگاه خداوند نیازى به واسطه و دعانویس نیست؛ بلکه هر کس مى ‏تواند براى رفع مشکلات خود به درگاه او عرض حاجت نماید و از اعمال نیک براى تقرب به درگاه خداوند بهره ببرد. مگر آن که به افراد وارسته و اهل دل دسترسى داشته باشیم که به طور یقین دعاى آنان و نفوذ کلام آنان تأثیر ویژه‏اى دارد. بسیاری از این گونه افراد، با تجربه ای که در قیافه شناسی دارند بسیاری از حالات مشترک را مطرح می کنند که تصور مخاطب این است که آنها خبر دقیق دارند. در حالی که تشخیص این گونه امور از چهره افراد بستگی به تجربه دارد و همیشگی نیست. فال و فال‌گیری به خودی خود اعتبار ندارد و مورد امضا و تأیید دین اسلام نیست، و در بسیاری از موارد فقط یک حدس و گمان است و هیچ منافاتی با اختیار انسان ندارد، ولی چون فال نیک حرکت آفرین و امید آور می‌باشد و اثر روانی زیادی در انسان دارد، پیامبر اکرم(ص) و امامان معصوم(ع) به آن سفارش فرموده‌اند. امام صادق(ع) می‌فرماید: «اثر فال بد؛ به همان اندازه است که آن‌ را می‌پذیری، اگر آن‌ را سبک بگیری کم اثر و آسان خواهد بود، و اگر آن را محکم و سخت بگیری پُر اثر و اگر به آن اعتنا نکنی هیچ اثری نخواهد داشت». براساس این روایت؛ تأثیر تفأل و تطیّر مربوط به نفس صاحب آن است، و این‌که فال چیزى نیست، هر چه هست اثر نفس خود آدمى است.