سلام همراه گرامی
اول _ بسیاری از ترسها در کودکان واقعی است. چون آگاهی از محیط اطراف ندارند. یا درگیر خیال پردازی هستند که می‌تواند ناشی از تصاویر ترسناک کارتونها باشد و یا ترکیبی از مسایل روز که در ذهنشان خیال پردازی و  ایجاد ترس می‌کند. 

- والدین خیلی لطیف و مهربان و طبیعی و به دور از جار و جنجال و تهدید یا به دور از انکار ترس کودک (این که ترس نداره/لولو که وجود نداره و ...) با آرامش کودکشان را همراهی کنند تا با محیط انس بگیرد و متوجه شود آنچه در ذهن دارد وجود خارجی ندارد و اطمینان و اعتمادش جلب شده و در نهایت ترسش از بین برود.
دوم _ برخی اضطرابها و ترسها در اثر وابستگی افراطی به والدین ایجاد میشود. بیشتر مادران مضطرب بخاطر تامین خاطر خود دایم کودک را به خود میچسبانند و تمام نیازهای او را شخصا براورده مینمایند و در اثر این سرویس دهی دایمی و کامل کودک وابسته به مادر میماند و نمیتواند خود و توانمندیهایش را بطور مستقل درک کند و در نتیجه دچار ضعف در خودباوری و اعتماد بنفس میشود و گمان میکند بدون مادر ناتوان محض است.

-لازم است والدین در اینگونه موارد آرام آرام کودک را با توانمندیهایش آشنا و او را در انجام امورش متکی بنفس قرار دهند تا کم کم زمینه این اضطراب برطرف شود.

سوم _ گاهی علایم اضطرابی در کودکان صرفا جنبه نمایشی و توجه طلبی دارد. یعنی کودک متوجه شده که با نمایش این علایم میتواند توجه والدین را به سمت خود جلب نماید و از نوازش و حمایت بیشتری برخوردار گردد. والدین در این موارد باید از تکنیک خاموشی استفاده کنند. یعنی کارهای مستقل و مثبت کودک را ببینند و مورد توجه و تشویق قرار دهند و حرکات نمایشی و توجه طلبانه کودک را نادیده بگیرند و با تکنیک تغافل این مسئله را در ذهن کودک خاموش کنند.

چهارم _ گاهی کودک دچار ترکیبی از اضطرابها و ترسها است. که دلایل مختلف دست به دست هم داده اند و چنین عارضه ای را ایجاد نموده اند.
مثلا هم اضطراب جدایی دارد و هم ترس از مکانهای بسته.
-در موارد بالا عموما و در این موارد به طور خاص والدین لازم است حتما به روانشناس متخصص کودک مراجعه نمایند و طبق نظر درمانگر مسئله کودک خود را عالمانه و آگاهانه حل کنند.ر
-رابطه والدین با هم، رابطه پدر با فرزندان، نحوه تعامل مادر با فرزندان، محیط زندگی و تحصیل میتوانند در شکل گیری اعتماد بنفس و آرامش و یا بروز اضطراب و ترس در کودکان ما تأثیر گذار باشند.