با سلام من مادری هستم که دست روی دختر۱۲ ساله ام بلند می کنم و هم او را ناسزا می گویم و هم او را می زنم با کوچکترین اشتباه مثل لاک زدن. عدم رعایت حجاب یا حتی اتاقش را کثیف کردن و یا درس نخواندن و یا چاق شدن و... به حد خطرناکی او را می زنم و بعد از چند ثانیه یا دقیقه پشیمان می شوم. امکان دسترسی به مشاور را ندارم . نه معتادم نه دارو استفاده می کنم اما رفتارم در زمان عصبانیت گویا شبیه افراد معتاد است. دخترم از دست من خسته شده و گاهی به مرگ فکر می کند و در دست نوشته هایش خو انده ام که دوست دارد بمیرد. من به شدت عصبی هستم. گاهی به خود می گویم در زمان عصبانیت شاید اصلا شیطان باشم و نمی دانم. بسیار از دست خودم خسته ام. هر روز به خودم و خدای خودم قول می دهم با کوچکترین اشتباهش او را نزنم اما باز بعد از چند روز تکرار می شود. اصلا من مادر نیستم. چگونه جواب دخترم را بدهم؟ اصلا انسان نیستم .در کودکی پدرم نیز ما رو می زد اما نه مثل من. پدرم خیلی بهتر از من بود. من زمان عصبانیت به عزیز ترین کسم رحم نمی کنم و دوست دارم همیشه عاری از خطا و اشتباه باشد. من در آپارتمان مادر شوهرم در واحد جدا زندگی می کنم و رویم به شدت فشار هست و همیشه مقصرش را دخترم می بینم (البته در زمان عصبانیت نه در حالت عادی) نمی دانم زمانی که عصبانی می شوم اصلا انگار دست خودم نیست امکان دارد دو قطبی هم باشم. این خشونت بیشتر فقط روی دخترم هست و در جامعه آروم هستم. البته جز در مواقع عصبانیت با دخترم خوب رفتار می کنم که بخوره تو سرم. احساس می کنم آخر دخترم از دست من کاری دست خودش می ده. با مشاوره درست کمکم کنید. ممنونم