اصل خلقت و موجودیت ما از خداوند است. پس سر رشته همه ی امور از جمله زندگی و حیات انسان به دست خداوند است. اما در مورد نحوه زندگی و تکامل مادی و معنوی انسان خداوند اراده فرموده است که انسان با اختیار خود راه خود را انتخاب کند، یعنی اراده و مشیت خداوند بر این قرار گرفته است که انسان مختار باشد. پس هر کاری که می کنیم، چون ما اراده کرده ایم انجام آن کار ارادی به ما نسبت داده می شود، یعنی واقعاً ما هستیم که آن کار را انجام می دهیم ولی از آنجا که خلقت ما و اراده و اختیار ما از خداوند است، پس آن کار به خداوند هم نسبت داده می شود ولی این دو در طول یکدیگرند نه در عرض همدیگر. پس اگر شما تصمیم به کاری بگیرید در واقع این تصمیم مربوط به شماست و شما در برابر آن مسئولید ولی چون اراده و اختیار را خداوند به شما داده است، به خدا هم مربوط می شود ولی در سطحی بالاتر به صورت طولی. یعنی اراده و تصمیم شما در طول اراده ی خداوند است. همین که مانع تصمیم شما نمی شود، یعنی خداوند اذن داده است. اگر هم بخواهد می تواند جلو تصمیم شما را بگیرد. قسمت و تقدیر هر کس طوری طرح ریزی می شود که با اراده شخص شکل بگیرد. قسمت و تقدیر در مورد انسان اختیاری است نه اجباری. بدین معنی خداوند مقدر فرموده است که هر چه در مورد کاری تلاش کنیم، به هر میزان که از اختیار خود استفاده کنیم به همان میزان بهره می بریم و به نتیجه می رسیم. مثلاً رزق و روزی را خداوند قسمت و مقدر فرموده که با اراده و اختیار انسان به او برسد. اگر شخصی کار نکند و در خانه ی خود بیکار بنشیند، روزی و نعمتی به او نمی رسد. در حالی که اگر قسمت اجباری بود، در هر حال به انسان روزی و نعمت می رسید، چه کار و تلاش کند و چه نکند. در حالی که این طور نیست، هر چه به انسان می رسد در سایه تلاش و کوشش اختیاری می رسد. البته بعضی مواقع ما با اختیار و آزادی تلاش می کنیم ولی ممکن است نتیجه ای که به دنبال آن تلاش عاید انسان می گردد به صلاح و مصلحت او نباشد. اینجاست که مصلحت الهی فراتر از اراده و مصلحت ما به جریان می افتد. یعنی دائره اختیار انسان نامحدود نیست بلکه تا گستره ای جریان می یابد که مصلحت ما در آن باشد. پس خداوند به همان میزان که سبب ساز است و امور را به اختیار ما نهاده است ولی سبب سوز هم هست و ممکن است جلو کاری که مصلحت ما نباشد را بگیرد. اين سوال توسط فرهنگسراي پرسش پاسخ داده شده است . www.porsesh.ir