با عرض سلام! در این قضیه ما با دو مورد مواجه هستیم : اول با یک فرهنگ و عقیده قلبی. دوم با یک پدیده و اتفاق خارجی و بیرونی. در باب فرهنگ و اعتقاد قلبی همان است که بسیاری ازمتفکرین شیعه و غیر شیعه و حتی دشمنان آن را رمز به روز ماندن و نشاط وتکاپو و تفوق و برتری این مکتب بر بسیاری از مکاتب و طرز فکرهای می دانند که همان مقوله انتظار یک ظهور منجی و مصلح است که اخیرا آمریکا و هالیوود شدیدا در حال مصادره آن به نفع خود می باشند.این فرهنگ اقتضا می کند که ما هر جمعه دعا بخوانیم گریه کنیم عشق بروزیم و منتظر باشیم تا این هدف و برنامه و اصل را فراموش نکنیم . تفکر به مولا مطالعه در باب شناخت حضرت و عوامل و موانع و علائم ظهور ایشان، صدقه دادن برای سلامتی حضرت ، زمینه سازی فکری برای خود و نسل جدید و صدور این تفکر و تبلیغ آن به کشور ها و اندیشمندان دیگر و غیره جزء ظهور به حساب می آید. اما در باب رخ دادن این مقوله و برنامه الهی که همه ادیان گذشته و انسان های صالح بشارت آن را داده اند و انتظارش را می کشند باید بخشی از شرایط اصلی آن توسط ما منتظران و بخشی دیگر توسط پروردگار محقق گردد. قل فانتظروا انی معکم من المنتظرین!(سوره : يونس آیه : 102 ) موفق و پیروز و منتظر حقیقی مو لا باشیم.