از میان همسالان او همبازی‌های مناسبی برایش انتخاب کنید. بهتر است این همبازی‌‌ها کمی کوچکتر باشند تا بچهٔ خجالتی شما نسبت به آن‌ها احساس برتری کند و احساس حقارت و عدم اعتماد به‌نفس در او ریشه‌کن شود. نارسائی‌های جسمانی او را در نظرش کم‌اهمیت و کوچک جلوه دهید و در مقابل صفات خوب و استعدادهایش را بستائید و تشویقش کنید. در هر فرصتی با او گفتگو و بحث کنید تا بتواند حرف بزند و اندیشه‌هایش را ابراز کند و به دفاع از عقاید و تصوراتش بپردازد. از بچگی عادتش دهید که شعر یا قصه‌ها و لطیفه‌های جالب را از بر کند و در حضور شما و دیگران بیان دارد. وقتی‌که به مدرسه رفت و خواندن و نوشتن آموخت، تشویقش کنید که قطعات جالب کتابی را با صدای بلند بخواند و با دقت گوش دهید تا مطمئن شود که مورد توجه قرار دارد. حجب و خجالت فرزندتان را به‌صورت نقطه ضعفی به رخ او نکشید و مدام به‌خاطر اینکه خجالتی و دست و پا چلفتی است، او را مورد ایراد و انتقاد و سرکوفت قرار ندهید. در حضور دوستان و همسالانش او را مورد سرزنش و تحقیر قرار ندهید و به او تلقین نکنید که با این خجالت وکمروئی هرگز در زندگی موفق نمی‌شود. لباس‌هائی برایش انتخاب نکنید که از نظر زیبائی یا گرانی قیمت تک و انگشت‌نما باشد و توجه و حسادت بچه‌های دیگر را جلب کند. به‌عکس این مورد هم توجه داشته باشید تا به‌خاطر سر و وضع نامناسب در جمع همسالان به احساس حقارت دچار نشود. کودکان از سنین حدود 2 سالگی به مرحله ای از رشد پا می گذارند که منفی گرایی نام دارد. در این مرحله کودک لجباز شده و همیشه تمایل دارد خلاف آنچه را اطرافیان می خواهند عمل کند. علائمی از پرخاشگری و عصبانیت را یاد می گیرد و ... . شما باید سعی کنید اولاً خونسردی خود را حفظ کنید و زمینه را برای تکرار این اعمال در او فراهم نکنید. در این مواقع با پیش کشیدن زمینه های حواس پرتی و جذابیت در موضوع های دیگر حواس او را پرت کنید. از امرو نهی های مستقیم و متوالی خودداری کنید. مخالفت های خود را با دلایل قابل فهم برای کودک و به لحنی کودکانه مطرح کنید. گاهی نیز از بازی برای این امر کمک بگیرید. از تنبیه بدنی اکیداً بپرهیزید چراکه اثر عکس دارد.