با سلام به شما کاربر گرامی مولا علي (ع) فرمودند: من از دو چيز بر امت ميترسم يکي آرزوهاي دراز و ديگري هوي نفس... اما اين به اين معني نيست که ما نبايد مطلقا آرزوهاي دنيوي داشته باشيم بلکه نبايد آنها را هدف اصلي قرار داده و به آن ها دل ببنديم. در هر عملي اين نيت است که ارزش آن را معلوم مي دارد . مثلا دو نفر که غذاي لذيذي مي خورند دو نيت متفاوت دارند با اينکه هر دو لذت غذاي لذيذ را مي برند ولي اين کجا و آن کجا.کسي که غذا را فقط براي غذا خوردن و لذت مادي مي خورد فقط همين نصيبش مي شود و آنکه غذا مي خورد اما به اين نيت که سير شود و قوت داشته باشد تا به فرايض ديني خود عمل کند و خود را هر لحظه به خدا نزديک و نزديکتر سازد هم لذت غذا را برده و هم همين عمل کاملا دنيايي او عبادت محسوب مي شود. در ضمن اگر در وعده ي ديگر غذايي به آن چربي هم نبود ناراحت نمي گردد و اين عمل دنيايي او را از هدف و آرزوهاي والا دور نمي سازد و حتي او را در همان جهت پيش مي برد. اين عيب نيست که انسان يک ماشين مدل بالا سوار شود بلکه اگر به آن آنقدر دلبسته شد که مثلا اگر خبر دزدي ماشينش را دادند بسيار ناراحت شده و تا مدتها سرخورده باشد اين يعني همان آرزوي مادي و درازي که مولا فرمودند . چرا که اگر اينطور باشد شما مثلا اگر به ماشين 20 ميليوني رسيديد باز آرزوي ماشين 50 ميليوني خواهيد داشت و ... در ضمن در احاديث داريم که مردي که براي امرار معاش خانواده اش کار ميکند تا آن ها در آسايش به سر برند ، عملش مانند جهاد در راه خداست. پس آرزوهاي مادي همانطور که خودتان اشاره داشتيد براي ايجادو تقويت انگيزش لازم است اما نکنه مهم اينست که نبايد هدف غايي ما قرار گيرد چرا که باز هم طبق فرمايش مولا(ع) از خداي بزرگ بايد خواسته هاي بزرگ داشت و قطعا بزرگترين آرزوهاي مادي و دنيايي هم در برابر عظمتش هيچ اند . هدف و آرزوي اصلي بايد ذات اقدس اله باشد و در اين راه مي توان به آرزوهاي کوچک و حقير دنيايي رسيد و حتي از آنها لذت برد. يارب هر کس ز در تو حاجتي مي خواهد/ من آمده ام ز تو تو را مي خواهم ببخشيد که سخن به درازا کشيد اميدوارم خدا به همه ي ما خلوص در نيت عطا کند و من الله توفيق