دوست گرامی همان طور که مستحضرید، فلسفه و اندیشه های غربی، عمیقاً بر هنر موثر بوده‌اند. این تأثیر، اعم از معماری، نقاشی و موسیقی است. این نکته تنها به سده بیستم محدود نمی‌شود، بلکه در سراسر تاریخ غرب جریان دارد؛ یعنی معماری یونانی، کاملاً بر فلسفه و علم یونانی ابتناء دارد. این نکته تنها الگوگیری از فلسفه نیست. معماران در آن فلسفه زندگی می‌کنند. بنابراین، اندیشه فلسفی خودبه خود در آثارشان تجلی می‌یابد. همین نکته را درباره جهان اسلام نمی‌توان گفت. از ابتدا رابطه فلسفه اسلامی و هنر اسلامی قطع بوده است، و تلاش برای برقراری این رابطه، نمی‌تواند به همان اندازه ارتباط فلسفه و معماری غربی محکم باشد؛ چرا که اولاً هنرمند مسلمان با فلسفه اسلامی به کلی غریبه است، و ثانیاً فلسفه اسلامی بیش از زندگی روزمره انسان‌ها، به مسائل پیچیده تری همچون اصالت وجود، اصالت ماهیت، قدم و حدوث عالم و ... می‌پردازد که با تجربیات روزمره یک هنرمند فاصله زیادی دارد. به این ترتیب در جهان غربی، فلسفه در معماری جریان دارد، اما همین فرآیند در جهان اسلام برقرار نیست، و به فرض استفاده از فلسفه بومی، این فلسفه خود را به صورت یک عنصر غریبه در این معماری نشان خواهد داد. لذا تقلید از فلسفه بومی در حوزه هنر، تقلید نتیجه بخشی به نظر نمی‌رسد، و شاید شایسته تر این باشد که هنرمند از ادبیات یا اسطوره های بومی استفاده نماید، تا فلسفه بومی.