باسلام. شاید صحبت هایی که می خواهم مطرح کنم خیلی همسو و همخوان با تمایلات و احساسات حال حاضر شما نباشد. اما توجه داشته باشید که موضوعی که می خواهم مطرح کنم مبتنی بر اصول و مفاهیم علم روانشناسی است که مورد تأیید بوده و در مورد عموم انسان ها مصداق دارد. شما و آن آقا هردو در سنین نوجوانی قرار دارید. یک انسان در هیچ دوره ای از زندگیش به اندازه ی دوره ی نوجوانی، مستعد تجربه ی هیجانات داغ و افراطی نیست. به همین خاطر هم کنترل هیجانات و احساسات در دوره ی نوجوانی نسبت به دوران دیگر، خیلی دشوار است. داغ ترین و تندترین هیجانی که دوره ی نوجوانی، بستر آن را فراهم می کند، هیجان های مربوط به عشق های رومانتیک است. اینکه شما به قول خودتان عاشق شده اید، یک پدیده ی خاص و منحصر به شما نبوده است. بلکه بسیاری از نوجوانانی که در این سنین، فرصت تعامل طولانی مدت با جنس مخالف را داشته باشند، به احتمال قریب به یقین، این هیجان آتشین را تجربه خواهند کرد. حتی جالب است بدانید که بعضی از نوجوانان، نسبت به افراد همجنس خود، دچار علایق و وابستگی های افراطی یا همان عشق های آتشین می شوند. چون نوجوانی دوره ی غلبه ی هیجانات است، تا زمانیکه یک نوجوان، تحت سیطره ی هیجان عشق قرار دارد، قویاً اعتقاد دارد که هیچ وقت نمی تواند بر این هیجان غلبه کند، همیشه این حالت هیجانی برای او پایدار خواهد ماند، همیشه لحظه به لحظه تا آخرین دقایق عمرش هم که با آن فرد مورد علاقه باشد، ذره ای این احساس برای او کمرنگ نخواهد شد و هیچکس را به اندازه ی او نمی تواند دوست داشته باشد و ... . این ها همه عقاید مشترکی است که بین نوجوانانی که تجربه ی عشق را پشت سر می گذارند، رایج است. اما فکر می کنید بعداً چه اتفاقی می افتد؟ مطمئناً پاسخ شما با شرایط هیجانی مخصوص به دوره ی سنیتان این است که این عشق تا ابدپایدار خواهد بود و در تمام دقایق از با «او» بودن لذت خواهید برد و دیگر هیچ چیز جز این برای شما اهمیت نخواهد داشت و ... . اما عملاً در واقعیت چه اتفاقی می افتد؟ در واقعیت، اگر دوره ی نوجوانی به شکل مناسبی به پایان برسد و فرد، رشد روانی پخته ای را در این سنین داشته باشد، با ورود به دوره ی بزرگسالی و تثبیت نهایی هویت، در سنین بین بیست تا بیست و پنج سالگی، اولاً از شدت هیجانات، تاحد زیادی کاسته خواهد شد و ثانیاً بسیاری از معیارها و ارزشها از جمله معیارهای علاقه مندی و ازدواج و زندگی مشترک و ... تغییر خواهد کرد و دیگر شباهتی به معیارهای فرد، در دوره ی نوجوانی نخواهد داشت. در این دوره (جوانی) است که نیازهای روانشناختی دیگری مثل پیشرفت و ... نمایان می شود که نیازهایی مثل عشق های آتشین دوره ی نوجوانی و ... را کاملاً تحت الشعاع قرار می دهد. البته در این سنین هم عشق در قالب یک ازدواج منطقی و موفق، تجربه خواهد شد ولی معنا و کیفیت عشق در این سنین با معنا و کیفیت عشق در سنین نوجوانی، بسیار متفاوت است. به طور خلاصه، من به عنوان یک روانشناس، نمی گویم که لزوماً ازدواج شما با آن آقا با شکست، مواجه خواهد شد ولی این را می گویم که احتمال زیادی وجود دارد که پس از ازدواج و پشت سر گذاشتن دوره ی نوجوانی، به این نتیجه برسیدکه تصمیم مناسبی برای ازدواج با آن آقا نگرفته اید. مخصوصاً مسئله ای که مطرح کردید، به هیچ وجه، مسئله ی کم اهمیتی نیست. علاقه ی شما به تحصیل، نشان می دهد که انگیزه ی پیشرفت و خودشکوفایی در شما احتمالاً بسیار پررنگ است. افرادی مثل شما اگر بعد از ازدواج، محکوم به در خانه ماندن و عدم پیشرفت در حیطه های مورد علاقه شوند، به تدریج به احساس پوچی و بی معنایی در زندگی خواهند رسید. این را بدانید که این عشق آتشین فعلی، شاید حداکثر یک سال پس از ازدواج، دوام داشته باشد! به این فکر کرده اید که پس از آن، چه چیزی می خواهد سنگ بنای زندگی زناشویی و احساس رضایت شما در زندگیتان باشد؟ به این فکر کرده اید که تعصب افراطی همسرتان که شما اسم آن را غیرتی بودن می گذارید، چه مسائل و مشکلات مهمی می تواند در زندگی آتی شما به همراه آورد؟ آیا اطلاع دارید که بسیاری از مسائل و مشکلات زناشویی که افراد متأهل، برای ما روانشناسان مطرح می کنند به همین تعصبات افراطی برمی گردد؟ به این فکر کرده اید که همسرتان با مدرک دیپلم، آیا می تواند یک شغل مناسب برای زندگی مشترک شما پیدا کند، آن هم با شرایط بی کاری که در حال حاضر در جامعه وجود دارد؟ به این فکر کرده اید که آیا تحصیلات همسرتان در حددیپلم و خانه داری شما تا آخر عمرتان، همان چیزی است که ایده آل شما برای آینده ی خودتان و زندگی مشترکتان بوده است؟