باسلام. پرخاشگری رفتار خصمانه ای است که در قالب کتک زدن، لگد زدن، دعوا کردن ، آزار دادن، داد و فریاد و از بین بردن وسایل دیگری جلوه می کند و در کودک 9 ساله شما می تواند علل مختلفی داشته باشد، که به برخی از مهمترین آنها اشاره خواهم کرد. محیط خانه ، مدرسه و محله می تواندکودک شما را پرخاشگر کند. با توجه به نقش الگویی پدر و مادر و دیگر اعضای خانواده، نزدیکان ، معلمان و همسالان برای کودک ، اگر یکی از نامبردگان پرخاشگر باشد این رفتار به او نیز منتقل خواهد شد. دلیل تاثیر جدی الگوها بر پرخاشگری کودک شما در این سن این است که وقتی با بچه های کوچکتر از خود پرخاشگری می کند، رفتار و گفتارش تا حد افراطی شبیه الگو است و به طور قطع اصلاح محیط در اصلاح رفتار کودک اثر خواهد گذاشت. یکی دیگر از علل پرخاشگری فرزندتان در حدود این سن می تواند ناکامی باشد. احتمالاً کودک شما مشکلی دارد و نمی تواند آن را حل کند و یا در روابط بین فردی آنگونه که می خواسته نبوده است و از توانایی مهارت های ابراز وجود و مهارت های اجتماعی برخوردار نیست و چون نمی تواند به شیوه ی مثبت توجه دیگران جلب کند، با شیوه های منفی از جمله پرخاشگری سعی در جبران آن دارد. گاهی این مشکلات مربوط به خانه و گاهی مربوط به مدرسه است. توصیه می کنم در این وضعیت، با آگاهی از مشکلات او در حل مسئله یاری اش کنید.اگر فرزند شما مثلا مشکل درسی (حل مسائل ریاضی) دارد، حل مسائل به جای او مطلوب نیست؛ بلکه کمک شما به حل مسائل او را از رسیدن به مرحله ی فروپاشی و پرخاشگری می رهاند . حل مسائل کودکان به جای آنها و پا درمیانی مداوم در درگیری های ایشان و دیگران سبب اتکای او به غیر می شود و استقلالش را به خطر می اندازد. به یاد داشته باشید که هیچگاه کودک خود را به سبب سخنان کودکانه یا انتظارات بچه گانه تمسخر نکنید. در موارد بسیاری ، سخن یا خواسته ی او از دید شما بی ارزش و غیر قابل توجه است؛ اما از دید خودش بسیار اهمیت دارد و تمسخر کودک او را پرخاشگر می کند. در مواردی نیز پرخاشگری کودکان برای جلب توجه است ، چون احساس کرده که هرگاه پرخاشگری می کند تمام نظرها به او جلب می شود و پدر و مادر و خواهر و برادر بزرگ تر و دیگر نزدیکان او را نصیحت می کنند. و یا در واقع کودک این طور فهمیده که در خانه و مدرسه زمانی که با داد و فریاد خواسته اش را طلب کند پدر و مادر و مسئولین مدرسه برای آرام کردن او هم که شده زودتر خواسته اش را اجابت می کنند . در این حالت هنگام پرخاشگری کودک ، به او بی توجهی کنید و حساسیت نشان ندهید، اما در مواقع عادی ، توجه بیشتری به او داشته باشید و وقت بیشتری را برایش صرف کنیدتا از نظر عاطفی ارضا شود و مجبور نشود برای جلب توجه دیگران از رفتارهای پرخاشگرانه استفاده کند. مثلاً زمانی که کودک آرام است و رفتار پرخاشگرانه نشان نمی دهد او را تشویق کنید و مثلاً به او بگویید که : عزیزم چقدر خوبه که خواسته خودت آروم برام توضیح دادی. و او را در آغوش بگیرید و ببوسید. اما زمانی که برای رسیدن به خواسته خود شروع به پرخاشگری و رفتارهای نادرست می کند به او بی توجهی کنید و تا زمانی که آرام نشده توجهی به او نکنید. و در رفتار خود قاطع باشید. البته نکته ای که در اینجا اهمیت دارد این است همه اعضای خانواده در برخورد با فرزند مورد نظر باید با هم هماهنگ باشند یعنی مثلاً در زمانی که از روش بی توجهی استفاده می کنید دیگری با توجه کردن به کودک، روش شما را نقض و بی اثر نکنند.