تکتم
سلام " من امسال با اینکه امتحان نهایی داشتیم بازم...
سلام "
من امسال با اینکه امتحان نهایی داشتیم بازم وقتم رو تلف کرد ونتیچه خوبی ندیدم معدلم کم شد 13و14 شدیه جورایی نا امید شدم اخه چرااااااااااااااااا اما می دونم تقصیر خودمه که ای جوری شد این که نا امید شدم به ای خاطره که اطافیانم درساشون خوبه مثلا دحتر عمه ام که 6 ماه ازم برزگ تر است معدلش شده بود امتحان نهایی19 یا بقیقه بچه های دختر عمه دیگه ام بازم19 یامثلا دایی بزرگترم الان دوتا مدرک دانشگاهی دارند یا کمتر دانشگاه دولتی رو دانشگاه حساب نمی کنند یا تو فامیل من اکثر همه تحصیلات عالی دارند استاد دانشگاه و......
خیلی نا امید شدم اخه من نباید کم بیارم ......اخه چه جوری با این معدل کم دولتی تهران بیارم یا دانشگاه فردوسی....یه جورایی از تحقیر شدنم توسط دختر دایی ها می ترسم به خصوص اینکه یکی شون تا نزدیکی دوکترا رشته اش درس خوانده که میگن دانشگاه فقط و فقط دولتی یا دایی دیگه ام که میگه :ببینم قرار تکتم اخر به کجا برسه چی میشه ...من مامانم معلم هست و پدرم هم مهندس البته قبل از اینکه به دنیا بیام فوت کردن توی ماموریت......
خیلی عصبی ام گاهی هم ناراحت اخه چشمای دختر داییم روی من که ببینند که کدوم دانشگاه وچه معدلی دارم .......
خیلی می ترسم .....خیلی....همش این تردید با من که نکنه کم بیارم ازشون....
تست ریون که توی مدرسه داده بودم با اینکه به علت کم بود وقت چند تست اخرش رو حل نکرده بودم ضریب هوشی ام بالای120 شده بود مشاورمون می گفت زیاده .اخه اگه زیاده چرا معدلم اینجورشده ؟؟؟ چرا دارم ازبقیقه کم میارم؟؟
مشاور: سیدحبیب الله احمدی
باسلام. احساس ناکامی شما قابل درک است اما اگر در چندنکته ی روانشناسی که مطرح می کنم، خوب تأمل کنید، شاید احساساتتان تا حدی تعدیل شود. قبل از اینکه به نکات اصلی بپردازم در مورد آخرین جملاتتان باید بگویم که معدل، ممکن است تاحدی به ضریب هوشی بستگی داشته باشد ولی تا حد زیادی به پشتکار و کیفیت و کمیت الگوها و مهارت های مطالعه و امتحان دادن، بستگی دارد. این امور، همگی اکتسابی هستند و با مشورت با متخصصین مشاوره ی تحصیلی و تلاش و پشتکار، به خوبی قابل اکتساب هستند. البته اینطور که از صحبت های اولیه ی شما مشخص بود، خودتان هم تاحدی به این نکته واقف هستید، زیرا اشاره کردید که نتیجه نگرفتن شما به خاطر تلاش کم و هدر دادن وقت و زمان مفیدتان بوده است. به نظر من مهمترین مسئله در مورد شما افت تحصیلی یا معدلتان نیست، بلکه مهمترین مسئله ی شما کیفیت عزت نفستان است. براساس مباحث علمی و تخصصی سلامت روان، بهترین نوع عزت نفس یا همان احساس ارزشمندی شخصی، حالتی است که فرد، عزت نفس خود را به عوامل بیرونی مشروط نکند. به عبارت دیگر، یک عزت نفس سالم ، مطلوب و پایدار، عزت نفسی است که کاملاً درونی باشد. یعنی احساس ارزشمندی هر فرد از خودش باید براساس معیارهای درونی باشد نه معیارهای بیرونی. ارزش و احترام قائل شدن برای اموری همچون تحصیلات، جایگاه علمی، جایگاه شغلی و ... امری طبیعی و قابل قبول است، اما آنچه که خلاف معیارهای سلامت روان است، این است که فرد، احساس ارزشمندی شخصیتی خود (عزت نفس) را به این عوامل مشروط بداند. حتی برای افرادی که به این مدارج، دست پیدا می کنند، چنین نوع عزت نفسی، بسیار شکننده و ناسالم خواهد بود. اگر عزت نفس شما فقط وابسته به سطح تحصیلات باشد، حتی اگر در دانشگاه خوبی هم قبول شوید، به محض رو به رو شدن با فردی که در دانشگاه بهتری قبول شده است، احساس حقارت می کنید. اگر به درجه ی لیسانس برسید، در هنگام مواجهه با یک فوق لیسانس، احساس حقارت می کنید و ... . این مثال ها تاحدی روشن می کند که چرا عزت نفس گره خورده به معیارهای بیرونی، ناسالم تلقی می شود. البته این فقط یکی از جنبه های ناسالم بودن چنین عزت نفسی است. حتی گره زدن عزت نفس، به جلب نظر مثبت دیگران هم یک حالت کاملاً دور از سلامت روان و عملکرد مطلوب روانشناختی است. به نظر من مهمترین مسئله ی شما در حال حاضر این است که عزت نفس خودتان را به تأیید نظر مثبت فامیلتان گره زده اید. درست است که این فرهنگ غلط چشم و هم چشمی و مقایسه کردن های غیرمنطقی و ... در جامعه ی ما کم نیست، اما دلیل نمی شود که شما هم بخواهید سلامت روان و رفتار خودتان را قربانی این فرهنگ های غلط کنید. قبول دارم که نمی توان این موارد را کاملاً نادیده گرفت، ولی این به این معنی نیست که تسلیم آن ها شوید. شما الان در سنین نوجوانی قرار دارید. این سنین بهترین دوره برای ایجاد تغییرات مطلوب روانشناختی هویتی و شخضیتی محسوب می شود. پس سعی کنید که از همین الان عزت نفسی سالم و وابسته به معیارهای درونی را در خودتان پرورش دهید. مطمئن باشید که اگر چنین عزت نفسی را در خودتان پرورش دهید، بسیاری از نگرانی ها و استرس هایتان از بین خواهد رفت و خود این عامل، عملکرد شما را در حیطه های مختلف مانند تحصیل، بسیار ارتقا خواهد بخشید. اما اگر به همین منوال کنونی ادامه دهید، این شکل عزت نفس فعلی، استرس ها و ناراحتی های روانشناختی زیادی را برای شما به همراه خواهد داشت که مخصوصاً با نزدیک شدن به ایام کنکور، شدت خواهند یافت و تأثیرات منفی زیادی روی عملکرد تحصیلی شما خواهند گذاشت. بنابراین توصیه ی من این است که هرچه زودتر دو گام را دنبال کنید: اول با مطالعه ی دقیق کتابی که معرفی می کنم سعی کنید در جهت دستیابی به عزت نفسی سالم، تلاش کنید و دوم اینکه به یک مشاور تحصیلی مجرب، مراجعه کنید و از همین الان یک برنامه ریزی منسجم و منظم بلندمدت برای قبولی در کنکور سراسری در پیش بگیرید. درست است که معدلتان کم شده است ولی بیشتر سهم قبولی در آزمون سراسری هنوز بستگی به خود کنکور سراسری دارد. بنابراین شما هنوز شانس زیادی برای قبولی با یک رتبه ی خوب دارید، به شرطی که برنامه ی منظم و منسجی را دنبال کنید و در اجرای آن کوتاهی و سستی نورزید. کتاب پیشنهادی: «زندگی عاقلانه» تألیف دکتر آلبرت الیس. البته توجه داشته باشید که این کتاب، منحصراً در مورد عزت نفس نیست ولی گام هایی عملی برای دستیابی به مبانی اساسی بهداشت روانی را آموزش می دهد که مخصوصاً در کسب یک عزت نفس پایدار، بسیار موثر است.
