با سلام. باید قبول کنید که فراموش کردن فردی که انسان به او علاقه دارد و دائم یاد او در ذهنش تداعی می شود، کاری سخت و دشوار است. انسان مثل کامپیوتر یا آدم آهنی نیست که با تغییر یک برنامه، رفتارش تغییر کند. انسان موجودی است پر از عواطف و احساسات و همین احساسات و عواطف هستند که گاهی اوقات او را در تصمیم گیری ها و اجرای برنامه هایش با مشکل مواجه می سازند. بسیاری از اوقات فرد از لحاظ عقلی و منطقی به تصمیمی می رسد، ولی به راحتی نمی تواند آن تصمیم را عملی کند. طبیعتاً در مدتی هم که او را فراموش می کنید کاملا بر خودتان و فکر و ذهنتان مسلط می‌شوید و بهتر می‌توانید در مورد آینده تان تصمیم بگیرید. البته انجام کارهای مهم و بزرگ بدون تحمل سختی‌ها و مشکلات امکان‌پذیر نیست، اما دیری نمی‌پاید که شهد شیرین پیروزی و موفقیت، خستگی را از تن انسان بیرون می‌کند. فراموشی فردی که به او علاقه داشته اید و دائماً فکر و ذکرتان، یاد او بوده است، نیاز به زمان دارد. همانطور که علاقه به فردی در انسان به تدریج شکل می گیرد، فراموشی او هم به تدریج رخ می دهد. نباید از خودتان انتظار داشته باشید به راحتی بتوانید یاد او را از صفحه ذهنتان پاک کنید. پس عجله نکنید و مأیوس هم نشوید. یکی از مصادیق صبر و شکیبایی، صبر در سختی هاست. پس بر خودتان مسلط باشید و باور داشته باشید که با توکل بر خدا می توانید این راه را طی کنید.به جای اندیشیدن به ایشان به این موضوع بیاندیشید که این علاقه که سرانجامی ندارد، چه سودی دارد؟ مسلما نه تنها سودی ندارد بلکه باعث می شود فرصت های عالی را برای ساختن آینده ای واقعی، از دست بدهید.روابط اجتماعی و دوستانه بیشتری با هم سن و سالان خود برقرار کنید. از فکر کردن به او و ازدواج تخیّلی با او اجتناب کنید و هرگاه فکر او به ذهن شما خطور کرد بلا فاصله خود را به فکر دیگری و کار دیگری مشغول کنید و به خود بگویید او به فکر ازدواج با من نیست.احتمالاً چند نکته یا ویژگی منفی هم در او یافته‏اید یا مشاهده کرده‏اید؛ بنابراین هرگاه ذهنتان به سوی او معطوف شد بلافاصله به ویژگی‏های منفی او فکر کنید و به خود بگوئید او به خاطر این اوصاف مناسب و شایسته‏ من نیست.به خود تلقین کنید که «چرا من باید علاقه و انرژی عاطفی خودم را روی فردی هزینه کنم که با من ازدواج نمی کند، من باید این علاقه ها و عواطف را برای زندگی آینده خود حفظ کنم».یکی از نعمت های خداوند به انسان فراموشی است. شاید خودتان هم دیده باشید که وقتی بستگان نزدیک شخصی از دنیا می روند، در روزهای اول او فکر می کند که دیگر دنیا برایش غیر قابل تحمل است، ولی به مرور زمان ممکن است روزها بگذرد ولی حتی برای چند ثانیه هم، یادی از آن مرحوم نکند. شما در نهایت بعد از مدتی ایشان را فراموش خواهید کرد و الان تنها کاری که می توانید بکنید این است که سرعت این کار را افزایش دهید تا از ضررهای روحی، روانی و مادی این افکار بکاهید.از لحاظ روان شناسی یکی از علل ایجاد افسردگی در افراد، شکل گیری دلبستگی های بیجا بین افراد و سپس گسسته شدن این دلبستگی است. تحقیقات متعدد هم این امر را اثبات نموده است. پس قبل از اینکه سروکارتان با قرص های آرام بخش و شوک الکتریکی و ... بیفتد به فکر سلامت روان خود باشید و اراده جدی در فراموشی فرد مذکور را پیشه خود کنید. هرگاه متوجه شدید ذهنتان ناخودآگاه به یاد او مشغول شده است، به خود چنین تلقین کنید و بگوئید «بس است» و آهسته مشت خودتان را روى میز یا زمین بزنید. بدین ترتیب تغییر حالت به وجود آمده، فضاى ذهنى‏تان را تغییر خواهد داد. سعی کنید از قرار گرفتن در تنهایی اجتناب کنید مگر در مواقع ضروری. زیرا هنگام تنهایی آن فرد بیشتر در ذهن شما مجسم می شود و ذهن و دل شما را به خود مشغول می کند.برادر محترم، در پایان شاخه گلی از گلستان نبوی پیش کش شما می کنیم: پیامبر خدا (صلى الله علیه و آله و سلم) فرمودند: «آنچه از دنیا نصیب تو باشد، اگر ناتوان هم باشى، به تو مى رسد و آنچه به زیان تو باشد، به زور نمى توانى آن را از خود دور کنى. هرکس به آنچه از دستش رفته امید نداشته باشد، آسوده است و هر کس به آنچه خداوند روزى اش کرده، خرسند باشد، شادمان مى گردد.» موفق باشید.