کاربر ارجمند از اینکه به ما اعتماد کرده و «راسخون» را به عنوان منبع پاسخگویی به سؤالات خود برگزیدید، سپاسگزاریم. •قوم یهود در قرآن چگونه معرفی شده است؟ در اصل سیزدهم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، دین یهود را با عنوان کلیمی جزو ادیان آسمانی بشمار آورده­ است، ولیکن واقعیت اینست که این دین در طول زمان دچار تحریفات بسیاری شده و بهترین شاهد مثال، آیات قرآن است که مجادلات یهود را با مسلمانان مطرح کرده و به ادعای آن‌ها پاسخ داده است. در اینجا به چند نمونه از آیات در خصوص تحریفات در دین یهود اشاره می­شود: یهودیان هم مانند گروهى از مسیحیان به خداوند نسبت‏هاى شرک مى‏بستند. در قرآن­کریم آمده است: «وَقَالُواْ اتَّخَذَ اللّهُ وَلَداً»؛ سوره بقره آیه‏116. این عقیده خرافى که خداوند داراى فرزند است، هم مسیحیان و هم جمعى از یهود و هم مشرکان به آن اعتقاد داشتند و دارند. در جاى دیگر قرآن آمده: «وَقَالَتِ الْیَهُودُ عُزَیْرٌ ابْنُ اللّهِ»؛ سوره توبه، آیه‏30. یهود مى‏گفتند: «عُزَیر پسر خداوند است» که خداوند در جواب این سخن آنان مى‏فرماید: «همه چیز در آسمان و زمین از آن خداوند است و (او) نیازى به فرزند ندارد». از آن‌جا که یهودیان بعد از ظهور اسلام، قدرت خود را از دست داده بودند، این [ضعف خود را‍‍‍‍‍[ را به خدا نسبت داده و معتقد بودندکه:« دست خداوند بسته است» که به ما بخششى نمى‏کند: «وَقَالَتِ الْیَهُودُ یَدُ اللّهِ مَغْلُولَةٌ» سوره مائده، آیه‏64. خداوند نیز در ادامه آیه در جواب به آنان مى‏فرماید: «غُلَّتْ أَیْدِیهِمْ وَلُعِنُواْ بِمَا قَالُواْ» «دست آن‌ها بسته شده و به لعن خداوند گرفتار شده‏اند.» نگاه و عقیده دیرینه یهود این است که همیشه خود را برتر از دیگران مى‏داند تا جایى‌که وقتى پیامبر اسلام(ص) نامه‏اى به یهودیان «بنى‏قینقاع» نوشتند و آن‌ها را به اقامه نماز و پرداخت زکات و انفاق( به عنوان قرض دادن به خداوند) دعوت کردند، در پاسخ گفتند:«قَالُواْ إِنَّ اللّهَ فَقِیرٌ وَ نَحْنُ أَغْنِیَاء»: «همانا خداوند فقیر است و ما بی‌نیازیم»،( اگر خداوند فقیر نبود از ما قرض نمى‏خواست ) (سوره آل عمران، آیه‏181) مشاهده مى‏کنیم که یهودیان از دادن نسبت‏هاى ناروا به خداوند کوچک‏ترین ابایى ندارند و حتى خود را برتر از خداوند مى‏دانند. از تاریخ یهود- علاوه بر آیات قرآن کریم- چنین برمى‏آید که آن‌ها خود را (در چارچوب تفکر نژادپرستانه) یک نژاد برتر ‏دانسته و معتقدند گل سرسبد جامعه انسانیت­اند (سوره مائده، آیه ‏18) و بهشت به خاطر آن‌ها آفریده شده و آتش جهنم با آن‌ها کارى ندارد. (سوره بقره، آیه‏111) آن‌ها فرزندان خداوند و دوستان خاص او هستند. این خودخواهى ابلهانه در آیات مختلفى از قرآن که سخن از یهود به میان آمده منعکس شده است؛ مثلاً: «نَحْنُ أَبْنَاء اللّهِ وَأَحِبَّاؤُهُ: ما فرزندان خداوند و دوستان خاصّ او هستیم.» و «وَ قَالُواْ لَن یَدْخُلَ الْجَنَّةَ إِلاَّ مَن کَانَ هُوداً أَوْ نَصَارَى»؛ و گفتند: « کسى در بهشت داخل نمى‏شود، مگر این که یهودى یا نصرانى باشد.» این پندارهاى موهوم از یک سو آن‌ها را به ظلم، خیانت، گناه و طغیان دعوت مى‏کرد و از سوى دیگر به کبر و خودپسندى و خودبرتربینى. از آن­جا که همیشه شیوه و روش قرآن بر منطق و استدلال استوار است، در پاسخ به این زیاده­خواهى آنان چنین مى‏فرماید:« قُلْ إِن کَانَتْ لَکُمُ الدَّارُ الآَخِرَةُ عِندَ اللّهِ خَالِصَةً مِّن دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُاْ الْمَوْتَ إِن کُنتُمْ صَادِقِینَ: اگر آن­چنان که شما مدّعى هستید سراى آخرت نزد خداوند، مخصوص شما است نه سایر مردم، پس آرزوى مرگ کنید اگر راست مى‏گویید»(سوره بقره آیه‏94). ادعاهاى دروغین یهود یکى از دلایل روشن خودخواهى آنان است و این برترى‏طلبى با هیچ منطقى سازگار نیست، چنانچه قرآن پرده از روى تزویر و دروغ آنان برمى‏دارد، زیرا آنان به هیچ وجه حاضر به ترک زندگى دنیا نیستند: «وَلَتَجِدَنَّهُمْ أَحْرَصَ النَّاسِ عَلَى حَیَاةٍ وَمِنَ الَّذِینَ أَشْرَکُواْ یَوَدُّ أَحَدُهُمْ لَوْ یُعَمَّرُ أَلْفَ سَنَةٍ وَمَا هُوَ بِمُزَحْزِحِهِ مِنَ الْعَذَابِ أَن یُعَمَّرَ وَاللّهُ بَصِیرٌ بِمَا یَعْمَلُونَ: آن‌ها را حریص‏ترین مردم و حتى حریص‏تر از مشرکان، بر زندگى این دنیا و اندوختن ثروت خواهى یافت تا آن جا که هر یک از آن‌ها دوست دارد هزار سال عمر کند، در حالى که این عمر طولانى او را از عقاب خداوند باز نخواهد داشت و خداوند به اعمال آن‌ها بینا است»(سوره بقره آیه‏96). آیات زیر از جمله آیاتی است که به انواع تحریفات یهود پرداخته است و پاسخ داده است: سوره بقره آیات‏113و 135‏ و‏140و 159و‏79و 97 و91 و100و101 سوره انعام، آیات‏20 و 91 سوره آل عمران، آیات‏183 و 188 و75 سوره مائده آیه ‏42. سوره نساء، آیات‏46 و 153 و 53 و 51 به خاطرِ همین اعتقاد و افکار تحریف شده است که قرآن در آیه سیزده سوره مائده درباره یهود مى‏فرماید: «تنها عده کمى از آنان پاک و حق­شناس بودند»