باسلام. ناکامی شما قابل درک است. یک ارتباط عاطفی عمیق و رضایت بخش هرچند در یک بافت غیرعرفی و نابهنجار، بعد از یک خلأ عاطفی عمیق،‌ طبیعتاً منجر به یک وابستگی عمیق خواهد شد و ترک چنین ارتباطی همچون ترک یک اعتیاد، بسیار دشوار و طاقت فرسا خواهد بود؛ مخصوصاً‌ برای کسی مثل شما که سابقه ی خلق افسرده هم داشته است. بنده به عنوان یک روانشناس بالینی براساس اطلاعاتی که بیان فرمودید به طور قاطع بیان می کنم که مسئولیت شکل گیری این وابستگی و ارتباط نابهنجار، بیش از اینکه متوجه شما باشد، متوجه آن روانشناسی است اصول حرفه ای کار خود را زیر پا گذاشته و به عبارت دیگر، از موقعیت خود سوء استفاده کرده است. در جریان جلسات مشاوره، بستر بسیار مساعدی برای شکل گیری یک ارتباط عمیق بین مراجع و مشاور فراهم می شود که اگر روانشناس یا مشاور نتواند به خوبی این جو را کنترل کند، خود وی مسئول شکل گیری وابستگی ناسالم در مراجع خواهد بود. بنابراین شما در شکل گیری این مسئله مقصر نیستید یا حداقل مقصر اصلی نیستید. به این نکته توجه داشته باشید که احساس گناه و ناامیدی جزئی از ویژگی های اختلال افسردگی شما هستند همانطور که مثلاً آبریزش بینی و تب می توانند به عنوان علائم و خصوصیات سرماخوردگی باشند. سابقه ی چندساله ی افسردگی شما به علاوه ی بحران عاطفی اخیری که تجربه کرده اید، باعث شده که افسردگی شما تاحدی نسبت به درمان مقاوم شود ولی این به معنای درمان ناپذیری اختلال شما نیست. علت ناکامی شما در مراجعات قبلی به احتمال زیاد به عدم تخصص کافی متخصصینی که به آن ها مراجعه کرده اید و یا عدم پیگیری و استمرار کافی در جریان درمان بوده است. از سویی برای درمان اختلال شما مراجعه به یک روانشناس بالینی (حداقل دارای مدرک کارشناسی ارشد و یا دکتری) مجرب در حیطه ی اختلالات خلقی لازم است و از سوی دیگر پیگیری مستمر تکالیف درمانی و جلسات درمان برای درمان اختلال شما ضروری است. این انتظار که با دو یا سه جلسه ی روان درمانی مشکل شما حل شود، یک انتظار واهی است. حداقل یک یا دو جلسه فقط برای سنجش و ارزیابی اختلال شما و حداقل دو تا سه ماه برای درمان اختلال شما و یا شروع سیر بهبودی، زمان لازم است.