باسلام برادر گرامی تعریفی که شما از خود داشتید نشانه ی دوشخصیتی بودن نیست و تنها به این معناست که شما در منزل نمی توانید خود واقعی تان را نشان دهید. آیا از وقتی در خاطر دارید همین طور بوده اید یا خیر، بعد از یک حادثه ی مشخص متوجه این تفاوت برخورد در بیرون و داخل منزل شدید؟ به نظر خودتان علت این کار چه می تواند باشد؟ آیا در گذشته ، زمان کودکی و نوجوانی تان کسی از افراد خانه شما را به خاطر حرف زدن تحقیر و سرزنش کرده؟ یعنی یکی از نزدیکانتان در موقعیت های مختلف به شما نگفته است که حرف بی ربطی زده اید، خوب حرف نمی زنید و ... و سؤال آخرم اینکه آیا در حضور همه ی اعضای خانواده اینطور هستید یا با فرد خاصی از خانواده راحت ترید و در مقابل او به گفتگو می پردازید؟ البته در شرایط کنونی شما می خواهم این نکته را بگویم که دلیل این سکوت هر چییزی می توانسته باشد و خیلی هم اهمیت ندارد که بر شما چه گذشته، حقیقت این است که همه ی ما حداکثر تا زمان 14 ال 15 سالگی تحت تاثیر مستقیم والدینمان قرار داریم اما بعد از این مدت خودمان دچار اراده و قدرت تصمیم گیری هستیم ، می توانیم عقایدی داشته باشیم که لزوما با عقاید والدینمان یکسان نیست. مهم این است که اکنون فکر کنیم سود و زیان رفتار ما چیست؟با این عمل چه چیزی به دست می آوریم و چه چیزی را از دست می دهیم؟ با این شرایط چه حق و حقوقی از شما پایمال می شود؟ و در نهایت خانواده تان فکر کنند شما قرار است به یک آدم جدید تبدیل شوید چه اتفاقی می افتد؟ اتفاقا این هنر شماست که بتوانید ویژگی های مثبت را در خود به وجود بیاورید. آیا اعضای خانواده تان از این وضع شکایت ندارند؟ واقعا نمی دانم شدت این موضوع چه قدر است ، اگر هیچ صحبتی در خانه نمی توانید داشته باشید و نیازهای کلامی خود را نمی توانید بیان کنید توصیه می کنم بد نباشد به یک متخصص و روانشناس بالینی هم مراجعه کنید و با پیگیری های ایشان این عادت خود را تغییر دهید. البته این موضوع را در نظر داشته باشید که قرار نیست شما به یکباره آدم دیگری شوید بلکه برای راحتی کارتان از تغییرات و صحبت های جزئی ، مختصر و خنثی استفاده کنید تا به تدریج با تقویتی که از خود و خانواده دریافت می کنید این روند را بهبود ببخشید.